Na een korte nacht ontbeet ik rustig en las ik wat. Daarna had ik een uur diarree (heel interessant he!). Ik ging naar de supermarkt, skypte en begaf me daarna naar en in het zwembad. Ik trachtte een nieuw boek te starten, maar dat mislukte. Heather en ik kletsten te veel ;-). Een Canadees meisje dat in Rwanda werkt kwam haar hart luchten. Haar oma was net gestorven. Ik kon me deels voorstellen hoe eenzaam ze zich moest voelen.
In de namiddag gingen Heather, Dario en ik naar een weeshuis in de buurt om met de kinderen te spelen. We maakten kennis met de verantwoordelijke en daarna met tien kinderen. Het weeshuis biedt momenteel onderdak aan 39 kinderen tussen vier en twintig jaar. We speelden "hide en seek" met de tien kinderen tot een bus vol kinderen in uniform toekwam. Het bleek leerlingen van de Church school te zijn. Plots waren er geen tien maar honderd kinderen. Ik vroeg de verantwoordelijke hoe we het het beste aanpakten om een spel te spelen. "Ze organiseren het wel zelf." En inderdaad, na een halfuur waren er verschillende groepjes. Jongens speelden voetbal, anderen keken toe hoe een zeventienjarige jongen over een verticaal rechtstaand persoon flikflak zonder handen deed (suuuper zot), anderen deden kringspelen. Dario sloot aan bij het voetbal. Ik introduceerde het "pang"spel bij een andere groep. Daarna speelden Heather en ik mee met hun spelen, leuk! We raakten aan de praat met enkele laatstejaars van de church school. De meesten komen uit Lusaka, blijven drie maanden op internaat en kunnen dan een maand naar huis. Ze ontbijten om 5u, hebben les van 7 tot 13u, lunchen dan. Daarna kunnen ze sporten en/of studeren. Om 17u is er diner en om 21u gaan ze slapen. Ze krijgen enkel de vrijheid om de school/ het internaat te verlaten de zondagmorgen om naar de kerk te gaan. Helemaal anders dan de secundaire schoolleerlingen bij ons. Deze kinderen zijn al heel jong lange periodes weg van hun ouders.
Drie meisjes en de acrobaat vertelden over hun studeerplannen: rechter, piloot, arts, missionaris, ... leuk dat deze kinderen zulke dromen hebben en naar mijn gevoel de kans hebben (na deze school) om ze na te leven.
Ik knielde nog even neer bij een klein mannetje die met zijn eendknuffel op een steen zat. Hij keek heel triestig, maar ik imiteerde even een eend en hij begon te lachen. Ik moest zo hard denken aan mijn nichtjes en neefje.
Een leuke namiddag! Ik had in het begin even het zoogevoel (als blanke komen kijken en "helpen"), maar ik ben blij zulke leuke gesprekken te hebben gehad. Positief was ook het gevoel dat ik overbodig was. De kinderen leken gelukkig en bedelden niet. Ik leerde de meisjes waarmee we lang babbelden nog het liedje "si si si toenata" dat we in koor zongen als afsluiter. Terug op de camping bleek mijn tentje ingesloten door de tenten van een familie uit Nederland. Gezellig! Van drie tenten op het terrein tot een vijftien nu. Gezellige drukte hier, veel boeiende mensen!

Geschreven door Heleen85dagenafrika