Vannacht sliep ik amper wegens een snurker in onze dorm room. Ik moest afscheid nemen van Clara (met pijn in mijn hart, want het klikte echt goed). Ze gaf me een Zuid-Koreaans gelukspoppetje. We spraken af dat we elkaar eind december terugzien in België.
Ik raakte aan de praat met een Amerikaans koppel dat nu 19 maanden in Zambia is. De man was, voor ze naar Zambia kwamen, een special needs teacher in de US. De hoeveelheid papierwerk werd de voorbije jaren echter steeds groter en er was steeds minder ruimte om aan de specifieke noden van elk kind aandacht te besteden. Daarom besloten hij en zijn vrouw (nadat hij bijna twintig jaar in het buitengewoon onderwijs werkte) in een weeshuis in Zambia te gaan werken. Daar kwam een jongetje terecht dat drie maanden oud was. Zijn mama was gestorven ten gevolge van malaria. Het jongetje woog 2 kilogram en verloor iedere dag gewicht. Zijn organen waren het een voor een aan het begeven. Het Amerikaanse koppel besloot deze baby te helpen... en... nu zorgen ze nog steeds voor de ondertussen bijna drie jaar oude Samuel, een levendige peuter die tijdens ons gesprek met een speelgoedtractor aan het spelen was. Doordat ze de zorg voor Samuel hebben opgenomen, "kunnen" ze niet meer terug naar de US. Ze willen dat Samuel, als hij negentien is, zelf de keuze kan maken waar hij leeft: Zambia, de US of ergens anders. Ze willen dat hij ook zijn eigen cultuur leert kennen. Ze willen dat hij zijn taal (Bimba) leert. Wat deze mensen doen, is enorm altruïstisch. Respect. Ik vroeg hen of ze gelukkig zijn. Er volgde geen volmondige ja, maar wel een eerlijk antwoord... over hoe lastig het is, hoeveel twijfels ze hebben, ... maar ze blijven... voor Samuel.
Nu werken ze niet meer in een weeshuis maar geven ze vormingen over farming. Daarin adviseren ze farmers over hoe ze hun gronden vruchtbaar kunnen houden en dergelijke. We hadden het ook over mijn ervaringen met vrijwilligerswerk en over hoe in rurale scholen vaak onderwijs wordt verschaft. Echt enorm boeiend. Mijn onderwijskundige ik werd aangewakkerd.
Na ons lange interessante gesprek (ik haal zoveel uit zulke ontmoetingen) verhuisde ik al mijn gerief van de dorm naar een tweepersoonskamer (voor mama en mij). Ik kon mijn kampeermateriaal voor enkele weken opbergen in een opslagruimte. Ik kan dus twee weken licht reizen, wat een verademing. Een tweepersoonskamer voelt enorm luxueus voor me, wat apprecieer ik die privacy nu extra hard!
Ik deed inkopen (ik kocht enkele vertrouwde ontbijtproducten voor mams) en zette me daarna neer met mijn boek. Ik hoorde een taxi oprijden... en Heather stapte uit (samen met de Zweedse Jusefin). Joepie, bekende gezichten! Na bijgekletst te hebben, namen we allemaal een boek in de hand. Ik las verder in het eerste deel van de Zweedse millenniumtrilogie met de Zweedse Jusefin naast me.
Naast een leuke skypebabbel, een douche en een bord lekkers ben ik nu vol spanning aan het wachten tot Patrick me binnen een uurtje komt halen en we samen mama gaan opwachten in de luchthaven. Ik vind het super spannend en ik kijk er enorm naar uit om mams terug te zien. Jullie horen nog van ons ;-)!

Geschreven door Heleen85dagenafrika