Vandaag was een zot heftige dag. Om 8u werd ik opgepikt in Jollyboys. Ildiko, de Nederlandse vrouw die ik gisteren op de bootcruise leerde kennen, zat al in de auto. Onderweg pikten we nog een Koreaans meisje op en vier Canadese mannen. Wij vormden vandaag een raftteam. Onze waardevolle spullen werden opgeborgen, we kregen een reddingsvest en een helm en daarna een korte instructie. Vervolgens bracht een auto ons naar de Falls en daalden we, omringd door baboons, af naar ons vertrekpunt op de Zambezi rivier. Henri was onze gids vandaag. We stapten in onze raft, kregen nog enkele instructies (forward, backward, turn left, turn right, get down) vooraleer we startten aan een 30 km lange tocht op de Zambezi. Op het programma stonden 25 rapids (versnellingen) en we zouden ons op het eind van de dag 80 meter lager bevinden. De rapids zijn te categoriseren van class 2 (easy rapids, a float trip, no experience required) tot class 5 (for experts only, high chance of flips or swims, no children or beginners). In het regenseizoen heb je ook nog een class 6 (impossible to run). (Bijna) elke rapid had een naam en sommige van die namen waren nogal angstaanjagend. Zo ging onze gids Henri in rapid 4 (stairway to heaven, maar ook wel downway to hell) overboord. We waren allemaal stoer en gingen elke rapid met een lach tegemoet, tot... rapid 7. Deze rapid is de technisch meest moeilijkste en langste rapid (als je uit de boot valt, stopt de ellende dus niet). Onze raft raakte echter een rots, kwam daarna tegen een golf en keerde om. Op de video die we op het eind van de dag zagen, zie je dat we een hele tijd vast zaten onder de boot. Als je je eronder bevindt, ben je helemaal gedesoriënteerd en krijg je heel veel water binnen. Ik vond mijn weg naar buiten maar de golven duwden me keer op keer weer naar beneden. Alle Canadese mannen en het Koreaanse meisje werden als eerste gered door kayakkers. Vervolgens kon ook ik een kayak bereiken en me vooraan vastklampen. Ildiko raakte maar niet tot bij ons. Ik zwom naar de raft en werd erin geholpen. Enkel 1 Canadese man en ik bevonden ons in de boot. De man was echter zo in chock dat hij daar maar lag. En ik maar schreeuwen tegen hem dat hij moest helpen. Ik kon alleen maar denken "mietje, ik heb net hetzelfde meegemaakt, sta recht en help me". Ildiko bereikte ondertussen de boot. Iedereen riep naar me dat ik haar de boot moest inhijsen. De anderen van de groep waren ondertussen gered door een tweede raft. Ik had geen energie meer. Iemand een boot inhijsen is echt enorm lastig. Iedereen riep hysterisch naar me en toen keek ik naar links en besefte waarom er zo'n haast was... tien meter verder begon een volgende rapid class 5. Met alle adrenaline sleurde ik Ildiko de boot in. Ze belandde op me en samen gingen we de rapid in... waar de raft weer flipte. We belandden weer onder de boot. Uiteindelijk vonden we onze weg naar buiten en bereikte Henri onze raft die hij kon draaien. De hel van deze Gullivers' rapid was voorbij. Iedereen was erg aangedaan, zelfs onze gids. We hadden zo'n ongeluk gehad te zijn geflipt in deze rapid (en geluk dat het goed afgelopen was). Een man gaf op na lunch (na rapid 10), een andere man sprak de rest van de namiddag niet meer en kroop bij elk spannend moment in de boot en peddelde niet meer, ... ik had even de schrik opgelopen, maar ik vond na de lunch mijn plezier terug! Tijdens de lunch vroeg iemand waarom ik iets anders had gekregen (ze maakten en gestoomde aardappelen met groenten voor me). Toen ik mijn voedselallergieen uitlegde, kwamen de mannen tot het besluit dat geen enkele man me ooit zal willen. Voila, mijn liefdesleven is hierbij ook alweer verklaard ;) (gelukkig kan ik ermee lachen).
Na de lunch raakten we vast op rapid 11, we geraakten door rapid 18 class 5 waar andere boten gegarandeerd flipten, we zwommen rapid 24 en ik had spijt dat rapid 25 het einde aankondigde. Met een kabellift werden we naar boven gebracht waar een busje ons terug naar het startpunt bracht. Daar kregen we een "early dinner" en keken we vervolgens naar de foto's en video die onderweg gemaakt waren. Zot! Ik heb echt wel mijn grenzen verlegd vandaag. De Zambezi is de beste plek in de wereld om te raften. Ondanks de angst die ik doorstond, vond ik het zalig. De adrenaline gierde nog de hele avond door mijn lijf. Samen met Heather, het Canadese koppel Megan & John en de Amerikaanse Dave ging ik naar Zambezi café. Koen & Nathalie hadden me laten weten dat er daar 's avonds karaoke was en dat ze er (voor hun laatste avond) heen gingen. We zagen elkaar dus daar terug, super. Samen met K&N zong ik "zombie" karaoke voor het volledige terras. Daarna zong ik nog "Ironic" met de dj, zaaalig. Terug in Jollyboys zat ik nog tot middernacht bij een bende Fransen. Pas na 00u was de adrenaline weggeëbd uit mijn lichaam en kroop ik in mijn tentje.
(Kris, ik moest denken aan Jacob vandaag. Voor hem zou de Zambezi een kayakparadijs zijn!)

Geschreven door Heleen85dagenafrika