De dag begon heel erg goed met een vorstelijk ontbijt in de tuin. Al om 7.30 uur was het daar al prima uit te houden.
Zelfs aan een gekookt eitje (toch gauw een 8,5 Joke) was gedacht. Dit soort accommodaties is toch veel leuker en persoonlijker dan die suffe hotels, maar zijn helaas best moeilijk te vinden.
Na afscheid te hebben genomen ben ik al lopende de "oprijlaan" afgedaald. Daar durfde ik mijn fiets niet aan te wagen. Ik moest even terug naar het plaatsje Chiusi om daar de route weer op te pakken. De eerste circa 20 kilometer ging over een redelijk te berijden gravel pad dat evenwijdig aan een spoorlijn liep. Da's over het algemeen makkelijk navigeren. Op een gegeven moment had ik de keuze. Het pad naar Orvieto blijven volgen of ietsje omrijden over asfalt. Ik koos voor de 1e optie. FOUT !! Het pad werd langzaam slechter en slechter en ook moest veel geklommen worden. Iets dat niet makkelijk gaat in losliggende steentjes en stenen. Zeker niet als het erg steil is. Wat dalen betreft idem dito. Vol naar beneden is geen optie als je jezelf en je fiets heel wilt houden. Ik reed via Chiusi Scalo, Fabro Scalo, Sferracavallo en kwam al met al pas om 13.15 uur in Ovieto aan. En had er toen net 40 kilometer erop zitten.
En da's niet echt veel 5 uur onderweg (inclusief pauzes) en pas 40 kilometer op de teller....
Toen moest ik om heel Ovieto (dat hoog op een bergplateau ligt) heen naar Ovieto Scalo om daar aan "de klim van de dag"' te beginnen.
Over 20 kilometer omhoog naar Bagnorégio via Canale en Boccetta. Van 0 naar uiteindelijk een dikke 500 meter maar dan wel steeds op en neer. M.a.w. 50 omhoog en 30 weer naar beneden. Iets dat natuurlijk niet echt lekker opschiet. Hier ging ik door een stevig dalletje. Terwijl ik tegen een berg op reed, kwam ik een man met een mokerhamer tegen én liepen die goeie benen van gisteren ook nog eens vol. Met pap!
Nu kan je dan langs de kant van de weg gaan staan, maar een ding is zeker; je bed komt niet naar jou toe.
Om je moeder roepen (citaat Maarten Ducrot) helpt ook niet echt veel, dus ben ik toch maar zo goed en zo kwaad als het kon doorgereden via Ponzano en Osteria naar Grotte S. Stefano. Maar neem van mij aan, makkelijk was echter anders.
Gelukkig ging het op een gegeven moment letterlijk bergafwaarts en kwam "de moraal" weer terug met nog circa 10 kilometer te gaan. Zal je altijd zien, aan de overkant van het dal lag hoog bovenop een berg lag Vitorchiano, het einddoel voor vandaag.
Het laatste stuk moest dus ook stevig geklommen worden. De gifbeker moest echt helemaal leeg. Mijn gastheer zat mij op een terras van een café buiten de poort van de stad op te wachten. En dat was maar goed ook want zelf had ik mijn appartement in dit doolhof hier nooit gevonden. En weer vraag je je af waar kom ik in godsnaam terecht? Zeer smalle straatjes, trappetjes, waslijnen, het lijken de Middeleeuwen wel... Dan wordt een opvallend nieuwe deur geopend en kom je in een appartement van 3 etages wat er niet alleen nieuw uit ziet maar ook zo ruikt. Ongelofelijk. De koelkast is gevuld, het ontbijt voor morgen staat klaar, er is chips en chocolade, er zijn pinda's. Ik mocht pakken wat ik wilde. Ik zou het hier best een weekje uithouden. Maar doe dat toch maar niet. Morgen de laatste volledige fietsdag. Hotels e.d. zijn voor de komende dagen geboekt en mijn vlucht voor aanstaande donderdag ook. Nu ga ik maar eens lekker op tijd pitten.

Geschreven door Hans.op.weg.naar.Rome