Ondanks óf dankzij de nabijgelegen kerk heb ik uitstekend geslapen. Mevrouw de eigenaresse had alles m.b.t. het ontbijt voor ons klaar gezet en dat was helemaal niet verkeerd. Lees; compleet. Zo compleet dat er ook wel een hele aardige lunch over bleef. Na afscheid van mijn mede B&B genoten te hebben genomen, vertrok ik om 9.00 uur. Gelukkig zat ik na een paar honderd meter alweer op de route. Dat scheelde tenminste weer.
De temperatuur zat al op de dermate niveau dat ik niets extra's aan hoefde te doen. Dus geen ondergoed maar een zweetshirt, een fietsbroek, en een fietsshirt met korte mouwen. That's all. Dat scheelt onderweg ook een aantal keren stoppen om steeds iets uit te trekken. Toen het echt koud was, in de Ardennen bij voorbeeld, gingen daar nog een extra shirt met lange mouwen overheen en een fiets/schaatsbroek met lange pijpen (maar zonder zeemleren kruis) en een fietsjack en zo nodig nog een extra windjack.
Voor de Splügenpas (waarop het in deze tijd makkelijk 6 graden onder nul kan zijn) heb ik trouwens nog een paar handschoenen en een lange thermo onderbroek in reserve.
Vandaag voelde ik me eindelijk pas echt in Zwitserland. Geen druk verkeer, maar bergen, fluitende vogels en luid bellende koeien. En wat is het hier toch extreem schoon. Op een gegeven moment reed er een grasbermmaaiploeg (65 punten woordwaarde) voor me uit. Moet je je het rijtje voorstellen, eerst een maaier die op een of andere manier in staat is om ook het gras rond de bermpaaltjes "golfbaanstrak", en al het overige gras natuurlijk ook, keurig strak te maaien. Dan volgt er een enorme stofzuiger die het gemaaide gras weg haalt en dan loopt er nog iemand (met een taakstraf?) achter die het gras dat dan eventueel nog op de rijbaan ligt met een bladblazer weg blaast. En men hoeft niet bang te zijn dat deze apparatuur vast loopt ten gevolge van plastic flesjes en blikjes in de berm. Want die heb ik niet gezien. Geen een gedurende de 4 dagen dat ik hier nu heb rondgereden. En dat zonder de invoer van statiegeld.
Ter zake. Vanuit Eglisau reed ik nog even langs de Rijn (welke ik later toch weer terug zou gaan zien) om daarna via Flaach bij Andelfingen langs de rivier de Thur te geraken. Om toen dus ook een stuk van de Thur route te gaan volgen. Via Frauenfeld, Bussnang en Bischofszell kwam ik rond 17.45 uur in Roggwil aan. Op slechts 3 kilometer afstand van de Bodensee gelegen. Waarom dan die 3 kilometer niet extra gedaan en een hotel aan het meer gezocht hoor ik jullie denken? Heel simpel, aan het water verdrievoudigt de prijs. Zeker Am Bodensee. Simpel als wat. Nu had ik een appartement in Gasthof zur Traube van 50 m2 boven Mexicaans restaurant Tres Amigos (68 Sankt Gallerstrasse, 9325 te Roggwil) waar ik alleraardigst werd ontvangen door een leuke dame die duidelijk lol in haar werk had en mij op zakenkundige en prettige wijze vlot incheckte. Alles wat ik moest en wilde weten kwam in een paar minuten aan bod. Zij hielp zelfs even met de bagage. Zo'n aanpak weet ik wel te waarderen! Leuker werd het toen ik haar vroeg om ook alvast mijn pelgrimspaspoort van een stempel te willen voorzien en zij tussen de stempels een Jacobsschelp (ik had in Frankrijk namelijk ergens de route naar Santiago gekruist) ontdekte.
Die (de Camino) had zij namelijk in 2010 gedaan vertelde ze, en ja, dat schept een band en dan heb je snel gesprekstof genoeg. Toen ik later mijn incheckformulier ingevuld en wel bij haar kwam inleveren leverde dat mij een gratis halve liter Weissbier op.
Dit vanwege het feit dat zij nog steeds hele goede herinneringen bewaarde aan de prima verzorging door de Nederlandse vrijwilligers destijds in Roncesvalles. Kijk, en dat vind ik nou tof. Wat is de wereld toch klein.

Geschreven door Hans.op.weg.naar.Rome