Na een stevige diepe slaap was ik behoorlijk vroeg wakker. En dan kan je twee dingen doen; gaan liggen draaien of er maar uitstappen. Ik koos voor het laatste. Dan maar lekker rustig opstarten en eens overal ruimschoots de tijd voor nemen. Ook voor mijn trouwe tweewieler die weer eens de nacht op mijn kamer had doorgebracht.
De vloer met WC papier afgedekt en de ketting maar weer eens gereinigd en gesmeerd. Hetgeen, als het goed is, de laatste keer was voor deze trip. Na een voedzaam continentaal ontbijt (eindelijk weer eens wat pittigs in de vorm van scrambled eggs) en nog wat gescoord te hebben voor onderweg, vertrok ik precies om 8.00 uur.
Gelukkig was ik Siena al voor een groot deel uit, én was het zaterdagochtend vroeg, dus reed ik al vrij snel het "buitengebied" in. En daar was het nog rustiger. Heerlijk. Via Ruffolo en Taverne d'Arbia tufte ik lekker op en neer door het prachtige Toscane. Wat heb ik van het landschap genoten vandaag! En dan geraak je ook nog eens op delen van het parcours van de Strade Bianche. Gelukkig hoefde ik die stoffige keienstroken vandaag echter niet over. Had ik mijn ketting weer kunnen doen. Maar als liefhebber zit je wel met kippenvel op de benen. Over benen gesproken. Die zijn inmiddels in een woord geweldig. Ik zag vanmiddag op een vlak stuk tussen neus en lippen zo maar 24 kilometer per uur weg te trappen. En dat met al die bagage. Je voelt best wel dat er wat opgebouwd is. Zeker 's morgens moet je je inhouden om niet té hard van stapel te willen lopen dit omdat de dag nog zo lang duurt en je nog wel het e.e.a. kunt tegen komen. Eerst het bordje van een ander leeg eten zou Joop zeggen. Alleen werkt dat niet echt als je alleen bent. Dus maar lekker met het kleine blad voor en een paar tandjes achter "over" beginnen. Dat hou je het langste vol.
Alhoewel ik met deze streek inmiddels toch een haat liefde verhouding heb. Het is geweldig om naar te kijken, maar zwaar om doorheen te rijden. In de Alpen, toch een hooggebergte zou je zeggen, lopen veel van de doorgaande wegen via de dalen. Dat is hier dus niet het geval. Steden en plaatsen worden verbonden via wegen die het liefst steeds het hoogste punt van de heuvel opzoeken. En dat is voor een fietser doodvermoeidend.
Afijn, na Asciano, San Gimignanello, Rigomagno, Bettolle en Valiano kwam ik rond 12.00 uur uiteindelijk wat vlakker te rijden.
Een verademing. Ik volgde toen het fietspad rondom het Lago di Montepulciano, een oud stukje moerasgebied. Ik miste echter het Lago di Chiusi en moest dientengevolge een stuk omrijden én extra klimmen. Via Chiusi Scalo reed ik op de weg naar Fabro Scalo bijna de oprit voorbij die nog een paar honderd meter omhoog gingen alvorens bij mijn B&B Mediterrando (Vocabolo Filosetta 4, 06062 San Litardo) te geraken. Je denkt waar kom ik nu weer in hemelsnaam terecht. Want aan de buitenkant moet er nog wel aan gebeuren...... Maar mijn kamer en badkamer zien er prima uit en zijn van alle gemakken voorzien. Op een TV na dan. So what. Omdat er in de buurt qua een hapje eten weinig te vinden is (ik zit namelijk echt midden in het bos....) heeft de vrouw des huizes (ex-manager van een boekhandelketen die toch iets anders wilde gaan doen én niet meer in de drukte maar meer in de natuur wilde gaan wonen) aangeboden iets eenvoudigs te maken. En zeg daar dan ééns nee op. E.e.a. werd samen met een koud biertje geserveerd. Daar maak je vrienden mee Alessandra.
Goed adres voor collega fietsers. Je moet een stukkie omrijden maar dan heb je ook wat. Ik zal haar adres in ieder geval aan Benjaminse doorgeven.

Geschreven door Hans.op.weg.naar.Rome