Toen ik vanmorgen, nog voordat de wekker (van 06.25 uur) was afgegaan, door het raam naar buiten keek schrok ik best wel een beetje. Er dwarrelde wat sneeuw naar beneden en zo hier en daar bleef het zelfs liggen. Daarnaast zag het er ook heel erg grijs en bewolkt uit. Was ik fijn klaar mee....
Maar toen ik aan het inpakken en ontbijten was hield het gelukkig op met sneeuwen. Sterker nog het zou de gehele dag verder droog blijven...... Het ontbijt was trouwens wel weer optimaal hoor. Vier of vijf soorten zelf gemaakte worst, idem wat de kaas betreft, zelf gemaakte jam, etc. etc. Je kon het zo gek niet verzinnen of het stond wel op tafel. Mevrouw had zich echt uitgesloofd. Zij wilde heel graag laten zien wat er op hun boerderij (want die zat er aan vast) zoal werd geproduceerd. Met een buik en fietstas vol vertrok ik, ook omdat het inmiddels droog was, rond 07.45 uur (de slaap haal ik straks thuis wel weer in) goedgemutst richting de enige serieuze hobbel van vandaag. De Reschenpas van 1.515 meter hoog. Omdat de plaats waar ik sliep (Nauders dus) al aardig op hoogte lag (zo'n 1.400 meter) viel het klimmen uiteindelijk wel reuze mee. Daarna kon het grote afdalen beginnen. Na de oever van de Reschensee te hebben afgereden (waarbij ik koos voor de linker oever omdat ik dan de zgn. Verdronken toren van Graun beter zou kunnen bewonderen) begon bij St. Valentin een geleidelijke afdaling langs de rivier de Etsch/Ardige langs een prachtige Radweg, die ik bijna 100 kilometer zou blijven volgen. Stroomafwaarts en met (ja, ja vandaag zat het heel erg mee) een stevige wind "in de poeperd".
Met bepakking werd af en toe de 27/28 kilometer per uur geraakt. En dan schiet het lekker op.......
In hoog tempo werden Burgeis, Mals en Glurns gepasseerd. Echter een paar honderd meter voor het plaatsje Prad (voor de wielerliefhebbers; de plaats waar de klim van de 19 km lange Stelviopas begint) klapte een spaak van mijn voorwiel eruit. Ik had reservespaken bij me (dit keer ook de juiste maat) maar kreeg 'm er toch niet in. Dan toch maar voorzichtig verder... Maar ik had geluk, er bleek aan de route in Prad een deskundige fietsenmaker te zitten.
Ik was net op tijd (rond 12.00 uur) want om 13.00 uur zou hij gaan sluiten. Terwijl de beste man mijn fiets repareerde deed ik een broodje en al met al bracht dit akkefietje het halen van mijn voorgenomen einddoel niet echt in gevaar. Al snel kachelde ik weer vrolijk langs eerder genoemde rivier. Van het landschap genietend en mij verbazend over de vele Italianen die met de racefiets of de mountainbike op pad waren.
Veel minder elektrisch dan in Duitsland trouwens, alhoewel mij dat, de Italianen een beetje inschattend, niet echt verbaasde. De stad Merano was wel weer even een dingetje. Dat blijft goed opletten. Op het verkeer en op het routeboekje! Na de drukte van de stad kwam ik wederom langs de Etsch/Ardige te rijden. Nu nog voor zo'n 20 kilometer alvorens ik Andrian (Andriano) bereikte, waar ik in Gasthof Andrianer Hof logeer. Prima tent met heel aardige mensen. De man van de bazin bood mij zelfs aan om mij 's avonds naar een eetgelegenheid (Italiaan) bergop te brengen met zijn auto. Daar zeg je toch geen nee tegen !!
Ik moest wel zelf teruglopen. Gelukkig bergafwaarts. Pfffffffffff........ Rome is nog ver.

Geschreven door Hans.op.weg.naar.Rome