Na een uitstekende nacht werden, na de nodige plichtplegingen, zoals daar zijn; scheren, douchen etc. de tassen ingepakt voor alweer de vierde etappe. De overnachting was exclusief ontbijt (zo vroeg ging de kroeg namelijk niet open) maar gelukkig zat op 25 meter schuin aan de overkant een prima bakker. En ik had een koffiezetter. Wat heeft een mens dan nog te klagen!? Een beetje improviseren (lees knippen en plakken), ik hou er wel van....
Voordeel is ook dat je op op pad kan wanneer je dat zelf wilt en daarvoor niet afhankelijk van derden bent.
Het was kil die ochtend maar de voorspellingen waren goed. Alleen met de wind wilde het nog steeds niet echt lukken.... Met lede ogen zag ik de volop draaiende windmolens aan. En hun neuzen stonden in dezelfde richting als die van mij!! Na een kilometer of 10 werd ik via het routeboekje geattendeerd op een kasteeltje bij Miel. Een aardige dame was bereidt mij daarbij te vereeuwigen.
De tocht ging daarna verder via Luftelberg en Villip. Een landelijk en geaccidenteerd gebied waar je veel wijnranken aantreft. Na 40 kilometer bereikte ik de oevers van de Rijn. Hier vond bij de 1e stop een traditioneel gebeuren plaats: ik vergat bij het maken van een foto mijn petje.
Wanneer is me dat vaker gebeurt? Of vraag liever; van welke vakantie ben ik wel met mijn petje thuis gekomen? Ik hoor Joke al. Was nog wel een souvenir van Kreta....
De rest van de dag zou ik (zo’n circa 80 kilometer) min of meer de oever van de Rijn blijven volgen. Op zich niet vervelend. Over het algemeen betroffen het vlakke fietspaden (waarvan de kwaliteit wel eens te wensen over liet ten gevolge van boomwortels), maar helaas kwam alleen de wind nog steeds uit de verkeerde hoek. Al heel snel passeerde ik Remagen. Remagen is vooral bekend om zijn brug over de Rijn, de Ludendorffbrug, die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog vrij ongeschonden en dus bruikbaar, in handen van de geallieerden viel. De pijlers van deze zeer elegante spoorbrug staan nog altijd op beide oevers overeind. In de pijler in Remagen bevindt zich een vredesmuseum.
Daarna ging het via o.a. Bad Breisig, Bröhl-Lützing en Andernach richting Koblenz. Genoemde oude toeristische plaatsjes liggen allemaal met een gezellige boulevard (met veel horeca) direct aan de rivier en waren bijzonder leuk om langs c.q. doorheen te fietsen.
Op de rivier zelf was trouwens ook genoeg te zien. Heel erg opvallend was het grote aantal Nederlandse binnenvaartschepen.
Om 15.15 uur bereikte ik de grote stad Koblenz (waar ik gelukkig niet dwars doorheen hoefde maar gewoon het fietspad langs de Rijn kon blijven volgen) en stak ik de rivier de Moezel over. Daarna passeerde ik de zgn. Deutsches Eck. Dit is een gedenkteken. Een kunstmatige landtong markeert de monding van de Moezel in de Rijn. Op Deutsches Eck staat een nationaal monument voor de Duitse eenheid. Deutsches Eck maakt deel uit van het UNESCO-werelderfgoed Cultuurlandschap Oberes Mittelrheintal. Het monument heeft tegenwoordig vooral veel aantrekkingskracht op toeristen.
Na hier zelf dan ook maar even de toerist te hebben uitgehangen vervolgde ik mijn weg voor de laatste circa 20 kilometer richting het volgende (van o.a. Rijncruises bekende) Rijnstadje: Boppard, alwaar ik (op basis van logies) zou blijven overnachten in Hotel Sonnehof Garni aan de Kirchgasse nr. 9.
Ik arriveerde daar rond 16.30 uur en omdat er een supermarkt vlak naast het hotel stond besloot ik niet al te moeilijk te doen en daar lekker wat voor die avond en de volgende ochtend te halen.
En ze bleken daar ook nog eens lekker gekoeld (wit-) bier te hebben……………
Mede daardoor ging mijn kaarsje weer tamelijk vroeg uit die avond.
Wat wil je na een hele dag fietsen in zon en wind?!

Geschreven door Hans.op.weg.naar.Rome