Na een voor mijn doen vrij lange nacht werd ik voor de verandering eens door de wekker uit mijn slaap gehaald. Ik zal het blijkbaar nodig gehad hebben zullen we maar zeggen. Na de gebruikelijke rituelen die nu wel zo'n beetje ingesleten zijn en de fiets, die voor mijn kamer in een halletje stond, met de tassen te hebben behangen was het tijd voor het ontbijt. Ik was ruim voor de afgesproken tijd (07.30 uur) in het restaurantje om dit blog nog even bij werken (daar had ik namelijk wel een goede Wifi verbinding) waardoor de eigenaresse (een geweldig aardige en gastvrije vrouw) in de stress schoot. En hoewel ik zei dat ze het best kalm aan kon doen stond toch binnen een mum van tijd mijn tafel vol, en stond manlief allerlei warme specialiteiten voor me klaar te maken. Met tomaat, salami, mozzarella etc. in combinatie met wat zoets. Een beetje vreemd maar wel erg lekker..... Ik vertrok uiteindelijk behoorlijk "afgeladen" rond 08.10 uur. Ik kreeg nog een stuk appeltaart voor onderweg mee en werd hartelijk uitgezwaaid. Het kostte me circa een kwartier (4 km) om weer terug op Hans Reitsma's route te komen. Maar dit overnachtingsadres was het omrijden dubbel en dwars waard geweest.
Het eerste deel van de route, van Classe naar de Adriatische kust, ging over een onverhard pad door een prachtig bos. Zo 's morgens vroeg rook het er heerlijk en de vogels zongen het hoogste lied terwijl het ook nog eens een hele zonnige dag beloofde te worden. Wat moet een mens op een fiets nog meer? Hooguit nog: Een vers kopje thééééééé.... Naar de kust reed ik ook nog een stukje langs de rivier de Savio waar men er een aparte manier van vissen op na houdt. Zie foto. De Adriatische kust vond ik echter een afknapper. Ik ben door een aantal plaatsjes gereden (Lido di Classe, Cervia e.d.) maar overal stond de kuststrook stampvol gebouwd en reed je van de ene naar de andere rotonde. Je zou er draaierig van worden. Je moest echt moeite doen om een glimp van de zee op te vangen, niet normaal. Toen ik in Lido di Classe bij een supermarktje mijn voorraden aanvulde merkte ik dat er weer een spaak geknapt was. Van mijn achterwiel dit keer. De caissière wist me
echter aan een adresje te helpen van een fietsenmaker in de buurt en de nieuwe spaak zat er 10 minuten later alweer in. De beste man wilde er niets voor hebben maar zo zijn we natuurlijk niet getrouwd. Ik zal er ook voor zorgen dat zijn naam, adres etc. in de nieuwe uitgave van het routeboek komen. Goede hartelijke goedlachse vent!! Na de kuststrook maakte ik een overstap door het binnenland richting de eerste uitlopers van de Apennijnen. Daar aangekomen reed ik een heel lang stuk over onverharde paden langs de rivier de Marecchia. Het routeboek gaf aan: 24 km met een stijgingspercentage van 1%, plus uitschieters....
Daarna ging het veelal via de autowegen en passeerde ik o.a. Pietracuta en Novafeltria. Voor mijn slaapadres (zie foto) moest ik aan het eind van een lange dag van Ponte Messa omhoog naar Pennabilli. Pffffff....... IL Gelso was het trouwens wel dubbel en dwars waard.
Maar ieder nadeel heeft z'n voordeel; ik begin morgenochtend wel met een afdaling.
Nb. In het kader van de wind songs (zie eerdere verslagen) schoot me Wind-force eleven van Nadia tijdens het fietsen nog te binnen.

Geschreven door Hans.op.weg.naar.Rome