Prima geslapen in Wörriken kamer 308. Het geheel deed een beetje industrieel aan (dat was het ook) maar het was wel heel functioneel, goed schoon en lekker licht en lekker ruim. Het werd volgens mij veel gebruikt door de werkende mens. Ik teken in ieder geval voor meer van dit soort slaapplekken.
Ook het ontbijt was overcompleet hetgeen extra mogelijkheden bood voor de lunch zullen we maar zeggen...
Na nog een stempeltje bij de dames van de receptie te hebben gehaald en de sleutels (kaartjes dus hé, het was tenslotte modern....) te hebben geretourneerd vertrok ik om klokslag 8.30 uur.
Eerst moest er 5 kilometer terug naar de route worden gereden. Da's altijd wel een beetje jammer die extra kilometers, maar je moet wat over hebben voor een goed slaapplekkie zullen we maar denken.
Ik had die avond ervoor bij de planning van het te verrijden traject (dit om dan tegelijkertijd ook een slaapplaats te kunnen regelen) de intentie gehad om er niet al te lange dag van te maken.
Zo'n 100 km voor een dagje vond ik voor een keertje wel mooi. Joke ook geloof ik. Helaas ben ik bij e.e.a. een bladzijde vergeten mee te tellen. M.a.w. er kwamen er nog een kleine 18 kilometer bij, waarbij de meeste best wel geklommen moeten worden. Daar kom je dan onderweg pas achter...... Je snapt dat ik wel een stevige vloek heb laten vallen (dus geen "allemachies..."). Gelukkig kon ik me afreageren op mijn reisgenoten: me, myself, and I.
Voor de liefhebbers. De route (deels nog de Vennbahn) liep via Waimes, St. Vith, Neidingen, Weveler, Lutzkampen, Dasburg, Vianden, Wallendorf en Grundhof. Ik ben in België begonnen maar slingerde al snel heen en weer (lees ook: op en neer want er was veel hoogteverschil te overwinnen vandaag) tussen Duitsland en Luxemburg. Al met al was er een hoop te zien. Het Ourdal, de Eifel met zijn karakteristieke plaatsjes, veel (oorlogs-) monumenten, maar vooral de uitbundige natuur. In deze tijd van het jaar is groen ook echt groen en is geel ook echt geel, en dat samen met een mooie blauwe lucht (met speciaal (voor de foto) nog was losse wolkjes) maakt dat het niet echt vervelend is om hier rond te mogen fietsen. Ook al was de afstand vandaag dan wel ietsje langer dan gepland. Aan het eind van de dag is dat weer snel vergeten.
Ook vandaag moest ik 5 km van de route af voor een slaapplaats.
Die bereikte ik uiteindelijk om 18.00 uur. Pfffffff.....
Bei Anni (Echternachterstrasse 25 te Bollendorf) is een Gasthof dat zo zou kunnen fungeren in een jaren 60 film. De oubolligheid ten top. Stamgasten die vergroeid lijken te zijn met de barkruk en tsja, in de jaren 60 mocht er binnen ook nog gerookt worden.......
Gelukkig kon ik gezien de temperatuur nog buiten in de speciaal voor de rokers (maar niet door hen gebruikte) aangebouwde partytent eten.
De kamer was eveneens gedateerd (net als Anni zelf trouwens, grapje, want het was een ontzettend aardig mens) maar was schoon, voldeed en had een prima bed. Dat kraakte, dat was dan weer wel jammer. Maar de hap (WIener Schnitzel met spiegelei en salat en pommes uiteraard) was niet te versmaden en ook het Bitte ein Bit bier was vers en had een mooie schuimkop. Dus dat ontbijt zit morgen ook wel goed.
Net als de Wi-Fi trouwens. Zou je hier helemaal niet verwachten, maar dat is hier dan weer wel met zijn tijd meegegaan. Nu alleen de rest nog.......

Geschreven door Hans.op.weg.naar.Rome