Na een uur of 7 heerlijk te hebben geslapen werd ik wakker van twee duiven die op de vensterbank bij mijn raam aan gezinsuitbreiding aan het werken waren volgens mij, vlakbij mijn bidons en broodbeleg e.d. die ik 's nachts altijd buiten zet om lekker koel te blijven c.q. koel te worden. Daarna begon het ook nog eens ongelofelijk te storten m.a.w. geslapen werd er toen niet meer. Ik was toch al van plan om op tijd te startten dus zo'n ramp was dat ook weer niet. Vervelender was wel dat de was nog niet droog was. Dat was eigenlijk nog niet eerder voorgekomen. Maar ik had gelukkig een airco, dus de natte kleren met een knaapje daar aan gehangen en de de temperatuur op 30 graden. In de tussentijd even ontbijten en alles was weer droog. Werkt altijd! Toen ik rond half negen vertrok (ja ik was laat; het ontbijt was namelijk niet verkeerd) was het alweer een tijdje droog maar ik was de straat nog niet uit of het begon te regenen. Dan maar weer de regenkleding aan, en zo zou het de hele
dag blijven. Om moe van te worden... En die buien gingen ook nog gepaard met enorme harde wind en af enkele toe zelfs met onweersklappen. Niet leuk allemaal op je allerlaatste hele fietsdag, maar ja wat doe je eraan? Schuilen of regenkleding maar weer aan!? Zo duurde een relatief korte rit toch nog héél erg lang.
Ik reed via Casteltodino, Amelia, Orte en Vasanello en het was continu op en neer. En dan maak je toch aardig wat hoogte meters op een dag. Meer zelfs dan in de Alpen. Zou je niet zeggen maar in de Alpen lopen de wegen veelal via de dalen. Dit is in de Apenijnen echter niet het geval. Daar lopen ze veel vaker via de heuvels.
En dat is best vermoeiend de hele dag door. De route ging verder via Vignanello, Pantaleone naar Valerio om voor vandaag te eindigen in het zeer bijzondere Calcata. Het lijkt hier of je hier terug bent in de Middeleeuwen. Vandaar waarschijnlijk ook de zeer slechte telefoon en internet verbinding hier. De muren zijn allemaal zo dik dat men meestal naar buiten gaat om een beetje bereik te hebben. Ik kwam in Calcate aan rond 17.15 uur en had de B&B Stanza D'Artista aan het Roma Plaza snel gevonden maar de deur zat op slot en van de eigenaresse, ene Deborah, was geen spoor te vinden. Telefonisch bereikbaar was ze ook niet (zie boven) en uiteindelijk is het halve dorp uitgelopen om haar te zoeken. Circa een uur na mijn aankomst kwam ze eindelijk boven water. Zat bij de buurvrouw aan de koffie. Grrrrrrrr........ Hang dan een briefje aan de deur muts als je iemand verwacht... Deborah doet aan kunst vandaar dat mijn kamer een ietwat bijzondere aankleding heeft. Zeker als je van heel veel kleuren houd. Een autist moet je hier niet in stoppen. Die wordt gillend gek van alle "prikkelingen". Ik doe vannacht gewoon mijn ogen dicht... Morgen nog 43 kilometer en dan zit het erop. Raar eigenlijk want met ruim drie weken ben ik best alweer een tijdje van huis maar aan de andere kant is de tijd ook omgevlogen. En wat belangrijk is dat alles nog heel is en het nog doet, sterker nog, het beter doet dan drie weken geleden. Voor mijn vertrek had ik nog wel eens last van P.H.P.D. (Pijntje Hier Pijntje Daar zou Frank zeggen). Knietje, heup en rug speelden wel eens op na een middagje in de tuin (werken)....
Echter drie weken op de fiets schijnt me niet te deren....
Integendeel....

Geschreven door Hans.op.weg.naar.Rome