Vandaag ging voor de verandering de wekker weer eens lekker vroeg, namelijk om 06.00 uur. De planning was om de speciale trein (Leonardo da Vinci) van 06.50 uur te pakken vanaf het station Termini naar het 30 kilometer verder gelegen Rome Fiumicino Airport.
Hoewel ik pas om 10.25 uur zou vliegen wilde ik toch geen onnodig risico lopen en kwam ik dientengevolge een kleine drie uur voordat ik zou vertrekken op de luchthaven aan.
Daar bleek uit veel geel gekleurde reclame uitingen dat de vliegmaatschappij Vueling deze week voor het eerst van en naar Rome Fiumicino Airport vloog. Ik had blijkbaar een primeur. Daarvoor moest ik echter wel naar terminal 3 lopen, hetgeen me zo’n 25 minuten kostte…... Hoezo, fijn dat ik lekker op tijd was !!
Omdat zo goed als al mijn bagage samen met mijn fiets naar Nederland zou worden gebracht (hetgeen trouwens 2x zo veel kost als mijn eigen vliegticket) had ik slechts een (fiets-) tas en een klein rugzakje als handbagage en hoefde ik slechts een boarding pass uit te printen om me bij de security control te kunnen vervoegen, welke probleemloos (dacht ik toen) verliep.
Hoewel iedereen om 10.20 uur zijn of haar zitplaats in het vliegtuig gevonden had moesten we toch nog een klein half uur wachten (waarop wordt helaas nooit gemeld) alvorens we konden vertrekken. Om de tijd te doden dacht ik mijn kleine trouwe tabletje te pakken om nog wat aan mijn reisverslagen te gaan sleutelen. Bij een loze greep in mijn rugzakje wist ik bijna gelijk waar en wanneer het was misgegaan… Ik had mijn tabletje na de security check niet (meer) in mijn rugzakje teruggedaan.
KT, kt, stom, stom, stom ……………..
Omdat je daar op dat moment niets meer aan kunt doen (behalve enorm op jezelf mopperen, mijn buurvrouw zal wel gedacht hebben….) ben ik tenslotte maar verder gegaan met mijn boek. Dat was ik tenminste niet vergeten…………
Hoewel we later dan gepland waren vertrokken kwamen we, na een af en toe vrij onrustige vlucht, toch nog vrij behoorlijk op tijd op Schiphol aan alwaar ik, zonder dat ik op mijn bagage hoefde te wachten, overal kon doorlopen en Joke snel in de armen kon vallen.
Na een uitgebreide bak koffie namen we samen de trein richting Leiden/Voorschoten waar we per abuis in de stilte coupe gingen zitten. Hetgeen niet echt handig was gezien het feit dat we wel het e.e.a. te bespreken hadden….. Dus de treinreis maar “op het balkon” voorgezet….
Al met al stapte ik op woensdagmiddag 8 mei 2019 om circa 13.00 uur de deur op de (voor de gelegenheid versierde) Rembrandtlaan 182 te Voorschoten weer binnen.
Moe maar voldaan én een geweldige ervaring en veel nieuwe indrukken rijker.

NB.
Dankzij hulp van de luchthaven van Rome, een plaatselijke koerier en mijn ABNAMRO reisverzekering heb ik mijn verloren gewaande tabletje inmiddels weer terug (en kon ik ook mijn verslag van 23 april eindelijk afmaken omdat de aantekeningen van deze dag hierop stonden).
NBB.
Voor de goede orde: Ook mijn trouwe fiets is inmiddels in goede staat weer in Voorschoten gearriveerd.

Eind goed, al goed !!!!!

Geschreven door Hans.op.weg.naar.Rome