Wakker worden bij Claire is aangenaam. Lieve vrouw, gek van dieren. Haar schoothondje natuurlijk, maar ook de plaatselijk zwerf Maine Coon kat krijgt te eten van haar en wij ook. Alles verantwoord en biologisch en wat je maar wilt. 2 km omgereden voor het lekkerste croissantje voor ons. Willen jullie er geen eitje bij? Nee Claire dit is genoeg. Ook nog even de geschiedenis van haar vader, ook piloot en Afrika ganger in boekvorm besproken. Alles in rap Frans, verstond de helft, maar kon alles redelijk volgen. Anyway, vrienden voor het leven, dikke hug en wij onderweg. De pols van Sjane werd gelukkig ieder uur beter.
De Kadjar deed het prima en wij vlotten bijzonder snel. Zo snel dat wij eigenlijk onderweg besloten om alvast de Kadjar in te leveren en om te ruilen voor de Volvo.
Het was immers pas 1530 en Arras was alleen gekozen als tussenstop en niet voor sightseeing.
Dus reden we door naar Moeskroen, alwaar Jannette in het plaatselijke café tegenover het station waar ik terug zou keren, vrienden maakte, een wijntje dronk en een spelletje speelde.
En dan rond spitsuur, duurt dat toch weer langer als je wilt.
Van Station Moeskroen teruglopen naar garage, filetje voor Lille. Helemaal vast in Lille op zoek naar een tankstation om hem vol terug te zetten. Dat werk.
Bij Europcar mij blond voor gedaan, auto geparkeerd, geen opvanger daar. Sleutel bij bureau binnen afgegeven en gemeld dat het onderhoudslampje brandde, maar dat ik geen Frans sprak en niet begreep, wat de melding was.
Kruisje geslagen en naar het station van Lille gelopen, kaartje gekocht on line en 10 minuten later de 20 minuten treinreis aangevangen.
Sjane zat met een biertje te wachten, als godswoord in een ouderling. Zullen we maar zeggen.
Terug richting Frankrijk naar Arras.
Wij hadden bij hotel les trois luppars geboekt op het fraaie plein. Dat bleek een Fawlty towers hotel te zijn, inclusief chagrijnige ontvangst door de eigenaar en een schijn vriendelijke gastvrouw in de morgen. Prachtig gebouw, helemaal afgetrapt.
Maar wij waren toch helemaal af en bij de vraag of er nog een restaurant open was smaalde de “beste” man. Dat ding hiernaast.
Tjokvol om 21.15, dat was veelbelovend. Alleen schijn bedroog, het was een Ch’tis restaurant, naam voor de Noord Franse bevolking, die behalve slecht te verstaan zijn door de meer zuidelijke Fransen een volk te zijn van bierdrinkende , friet etende barbaren. En het regent er ook nog altijd.
Ik kan alles beamen, maar een nieuw feitje is dat ze ook aan racletten doen en dat ruikt lekker, not.
Afijn wij zaten lekker hebben een wijntje en het minst vette gerecht besteld en zijn snel gaan slapen.
Oh ja en niet vergeten het is wel een vriendelijk volk dat moet gezegd worden, behalve die hotel eigenaar dan.
De volgende morgen een vreselijk ontbijt gehad van onze vriendelijk voordoende hotelbazin, met de meest goedkope bende die je voor kunt stellen.
Maar … niets deerde ons want wij konden heerlijk rustig en vroeg in onze eigen zalige auto naar huis.
Daar zijn we nu aangekomen. De eerste wassen al gedaan, de kat geknuffeld, die niets met ons te maken wil hebben en vroeg naar bed.
Het was mooi. Het was interessant. Het was hartverwarmend. Het was vermoeiend. Zeker door alle tegenslagen.
Maar wij hebben genoten, ik hoop jullie ook van de verhalen.
Au revoir

Geschreven door PaulenSjaan.gaan.gaan.gaan