Even wat uitleg over onze gastvrouw en gastheer. Wij slapen in een goede buurt. Gegoede buurt, wat netter gesteld. Allemaal villa’s paralel 100 meter van het brede strand van Saint Malo.
Deze fitte bejaarden exploiteren hun 3de etage voor toeristen via booking.com De oude baas bracht zelf ons dagkoffertje persoonlijk naar de bovenste etage en stond op een rondleiding. De kast werd opengemaakt, de badkamer moest aanschouwd worden en wij kregen een fles vers water.
De volgende morgen bij het ontbijt om 0830 stonden ze beide verheugd klaar om eens gezellig te kletsen. Kreeg het gevoel dat wij er voor hun waren in plaats van andersom. Prima, waren lieve mensies. Alleen gelijk dat roestige Frans tevoorschijn voor dat er een kop koffie in zat.
Zij waren zoet en het ontbijt ook, het zuiden houdt van suiker ‘s morgens jam, chocolade, taart. Niet mijn voorkeur, maar evengoed een prima start.
De weerapp voorspelde niet veel goeds en wij waren van plan om 150 km verderop naar de roze rotsen te gaan en daar op het douanier-pad te picknicken.
We twijfelden even maar toch maar onderweg gegaan. In Saint Malot was er sowieso regen voorspeld.
Na 100 meter een prima bakkertje gezien en zo’n heerlijk knapperig stokbroodje a la Paris opgepikt.
De picknick zat wel snor. Best weer een eindje rijden, maar wat een top beslissing. Het weer knapte op. In de ban van Ryan kwam tot een hoogtepunt, net als de temperatuur. Wij reden Perros- Guirec binnen rond 1100 uur en onze mond viel open. Wat een prachtig, schattig, romantisch, ontspannen en lieflijk plaatsje. Eat your hart out Honfleur. Je kijkt uit op de haven met de vele bootjes, schitterende huizen op heuvels er om heen, pleintjes cafeetjes, bevolkt maar niet druk en geen toeristisch gevoel. Wij wilden echter het douanier pad vinden en beloofden ons zelf later foto’s te nemen.
Google leerde ons dat het pad even verder was richting Saint- Guirec. Dus nog 5 km verder en daar kwam al snel een kleine parkeerplaats met een bankje met uitzicht.
Dus de picknick werd opgestart, stokbrood, mosterd/mayo ham en kaas en in het zonnetje van de eerste stralen en uitzicht op de rotsen genieten.
Even een stukje over het douanepad gelopen, maar Plage de Saint Guirec leek ons nog iets beter.
En dat was ook zo, nog iets rustiger maar adembenemend strandje gevuld met rotsen en dito wandelpad. Super restaurantje en zwaar spijt van dat kut broodje met ham. Menuutje met oesters en verse vis. Wij hebben ons maar getroost met een glaasje Chardonnay.
Daarna met Sjane naar de haven gelopen en haar daar op een bankje achtergelaten. Ik heb de auto opgehaald via dat douanepad en dat is mooi , maar zeker niet rolstoel vriendelijk. Mooie doorkijkjes en prachtig wandelpad met rotsen en stenen trappen.
Voldaan de weg terug genomen, want ja ook Saint Malo is de moeite waard.
Nog even een uurtje op de kamer de telefoons opgeladen, geschoren en dat t-shirt wat na rolstoel douwen en rotsen klimmen een eigen leven begon te leiden even uitgetrokken.
Inmiddels het avondeten plan gevormd. Sjane wilde langs het strand en de boulevard lopen. Ik had een traditioneel Frans restaurant gereserveerd. Dat mocht van de penningmeester de lunch was immers een zelf gesmeerd broodje.
Dus dappere dodo zelf lopend achter de rolstoel richting Intra- Muros het oude ommuurde stadscentrum van Saint Malo. Een km of 3,5.
We waren niet de enige op deze winderige en inmiddels wat natte zaterdag. Halverwege Jannette in de koets en wij sjoefden door de poort van de oude binnenstad.
De witte tafellakens en de wit ge-overhemde obers wachten ons al op. Als je dan 3 woorden Frans spreekt gaat alles ook wat soepeler.
Gelukkig zijn de traditionele gerechten hier iets beter te hachelen (understatement) dan in Hautes de France. De nuchtere kok, had geweldige: huitres, soupe de poison, coquilles St. Jaques en Moules et frites bedacht. Zie foto’s yummie.
Afijn, onze oude gastheer, leek wel een beetje grumpy toen wij vroegen of de ijspacks in de vriezer mochten en wij een paraplu mochten lenen. Hij keek in de krant en zei: het blijft droog. Hij en de krant hadden geen gelijk. Dus met frisse tegenzin liepen wij het restaurant uit en rolde wij de poort weer door in de nattigheid.
Ik zag ineens een bus staan en ik wist dat lijn 6 een straat verderop stopte. Dus de premiere van rolstoel met openbaar vervoer.
Er komt helemaal een plateau naar buiten en je kan er zo in rijden. Handrem is wel makkelijk Sjane of je gaat als een ijzeren bal in een flipperkast door de bus heen. Maar ook dat hebben we nu geleerd.
Tjeetje, wat een topdag. Nu op de kamer, even wat tikken en morgen weer ruime 350 km richting La Rochelle.
Daar heerlijk 4 nachten op dezelfde plek.
A bientôt.

Geschreven door PaulenSjaan.gaan.gaan.gaan