Onbeschoft vroeg wakker geworden vanmorgen, 06.45. Althans, dat vond Jannette. “Noem je dit nou vakantie” “die kut Kiefer” etc. Maar toch met zachte hand en lichte drang om 07.45 bij de bushalte, waar we in een paar minuten keurig naar de Parkeerplaats des Italiens werden gebracht.
Wij moesten 67 km verderop naar het 35 hectaren grote atelier/ buiten museum van Anselm Kiefer in Barjac. Ik had 1 uur en 15 minuten gepland en die hadden we nodig ook. Ochtendverkeer in combinatie met serieus vrachtverkeer over route national.
Je zou zeggen je gaat naar een museum, maar het personeel van deze Duitse meester was streng geïnstrueerd en zette dat nog strenger door. Een kwartier van te voren aanwezig en als je te laat bent wordt je niet meer toegelaten. Je hoort de hakken al tegen elkaar aanklikken.
Geen foto’s maken en gezellig voor de poort wachten, kortom wij voelden ons gelijk welkom.
Maar ja, wij waren de uitverkorenen, want er is slechts beperkt plek en voldoende belangstelling, de grijze plaag waaronder wij stonden al keurig te wachten. 1 Franse en 1 Engelse rondleiding. Er stond ook een paar Nederlanders te wachten, die sip stonden te kijken met hun kaartjes voor gisteren en voor wie de toegang aanvankelijk geweigerd werd.
1300 km gereden speciaal voor dit, maar het waren geen opletters want ze waren laatst bij Joepi ook al een kwartier te laat melden ze.
Ze mochten evengoed mee met onze Engelse groep en voor Sjane (en stiekem mij ook) werd een golfkarretje opgetrommeld, zodat de rolstoel aan de kant kon. Dit is een rondleiding van krap 3 uur met alles staan en een km of 3 lopen met heuveltjes.
Anselm Kiefer in 1945 geboren en in de puinhopen van de 2de wereldoorlog opgegroeid. Spelen tussen beton en ijzer van vernietigde gebouwen, met de schaamte van de Duitsers over hun oorlogsverleden. Rechten gestudeerd, literatuur en taalwetenschappen. Vervolgens nog een kunstopleiding. In 1996 werd hij bekend met een fotoserie waar hij de Hitlergroet bracht op plekken waar het nazisme werd verzwegen. Niet om te shockeren, maar om niet te vergeten.
Die beroemdheid met zijn verdere werk zorgde ervoor, toen bekend werd in 1992 dat hij ruimte voor een atelier zocht, de Frans minister van cultuur hem een oud fabrieksterrein aanbood. Een terrein wat al jaren leeg stond. Voor weinig zullen we maar zeggen.
Hij heeft tunnels gegraven, de gebouwen gerenoveerd, ondergrondse crypten, kassen, torens en inmens grote schilderijen met lood, goud etc.
Ik noemde Hirst gister een geniale gek, deze kan goed mee in het rijtje en doe daar nog maar het stempel workaholic bij.
Wim Wenders heeft een documentaire over hem gemaakt en na het zien daarvan, inspireerde ons dat om hier heen te gaan.
En geen spijt, dit is buitenaards. Je kijkt echt je ogen uit.
Wij mochten van onze 1 meter 60 grote gids Romain, toch zelf foto’s schieten bij de torens. Online kan je dan met een code eenmalig van de “belangrijkste” werken een afbeelding downloaden.
Die heb ik toegevoegd, maar ze zijn van lage kwaliteit, maar geven wel een beeld.
De man had maar 5 man permanent aan het werk, plus losse aannemers voor het grote werk.
Hij heeft 1 jaar over die pilaren gedaan, dat is helemaal uitgegraven. 3 jaar over de crypte. Wat ik zeg, bezeten workaholic.
De uitleg over de diverse werken zal ik jullie besparen. Van de joodse Kabbala, de Duits Joodse dichter Paul Cela, een Russische filosoof, tot het feit dat vrouwen sterker zijn dan mannen en de bron van het leven zijn.
Persoonlijk ben ik meestal teleurgesteld als ik uitleg krijg. Ik vind kunst vaak mooi of lelijk, interessant, imponerend, innovatief of grappig. Ik ben niet zo van de diepte en heb niet zoveel uitleg nodig. Maar ieder zijn ding.
Vooral die laatste hal met die 6 meter hoge 10 meter brede doeken zijn echt imponerend als je daar nietig rondloopt.
Fantastisch, weer een aanradertje.
Weer technisch hadden we weer mazzel, want we zaten nog geen 10 minuten in de auto of het klapte van de regen. Zijn even gestopt bij een tentje langs de weg voor iets eenvoudigs.
Waren weer behoorlijk af, 3 uur toer, 3 uur rijden, half uurtje lunch. Dus een tukje van een half uur lonkte.
Maar mijn slavendrijver partner vond het toch een zwaar gemis dat wij zo weinig van Avignon hadden gezien. Dus de gympen weer aan en op naar de 2 highlights. Na ook weer zo’n kleine waterbom trouwens. Blijkbaar fenomeen hier.
Heerlijke stad Avignon, interessant, compact en vriendelijk. Volop jeugd ivm de plaatselijke Uni. En een dag uitstap voor het Pauzen paleis en Ponte Sainte Bėnėzet. Want zo heet sur le Ponte d’Avignon🎶🎶 werkelijk.Het pauzenpaleis is gigantisch, je moet van 2 zijkanten een foto nemen om alles erop te krijgen.
De Ponte was helaas al dicht dus die konden we alleen van de zijkant bewonderen.
Toen waren de Duracells inde rug echt uitgewerkt en gingen deze konijntjes weer terug naar hun hok.
Morgenochtend nog even de 2 andere interessant uitgezochte plekken van Avignon bekijken. Morgen een reisdag, richting de Loire. Met nacht stop halverwege.
A bientôt.

Geschreven door PaulenSjaan.gaan.gaan.gaan