Vrolijk wakker geworden op een druilerige dag. Feestelijke dag, ik mocht een schone onderbroek, schone sokken en mijn nieuw trui aan. Bovendien werd ik wakker gefeliciteerd gekust door mijn liefje. Wat wil een mens nog meer. Nou het vieren met vrienden, want dat stond later op het programma.
Eerst even een goede gast recensie behalen door ons Air B&B appartement proper achter te laten.
Jij schrijft iets aardigs over de gastheer, die wacht daarop en dan doet hij of zij hetzelfde terug. Social media optima forma.
De auto naast de kerk geparkeerd en inmiddels gepokt en gemazeld met inpakken, alles weer netjes in de Kadjar.
Edwin gaf ons de tip om hun huis te benaderen via de Dordogne route. Dat leek ons een goed idee. Dus via de peage naar Bergerac voor een koffietje en vandaar de Dordogne route gevolgd, die hoe meer wij de eindbestemming bereikten al mooier en lieflijker werd.
Even weer een schrikmomentje. Bijna een Hans en Essie moment. 50 meter voor ons remde een voorganger plots en stak een baby hert de weg over. Hij kwam de bossage niet door en keerde half terug en ik dacht een moment dat hij de weg weer terug over zou steken. De 2de poging lukte echter 5 meter verder. Maar je wil dat beestje niet op je motorkap en ik neem voortaan die waarschuwingsborden toch echt wel wat serieuzer.
Aan het einde door 2 plaatjes van dorpen met kastelen op de heuvels links en de snel stromende Dordogne rechts.
Bijna op onze bestemming aangekomen, meldde onze 15 cm grote navigatie scherm, dat we over 80 meter scherp rechtsaf moesten en dat is met 80 km per uur niet te doen. Met een auto achter je en met de smalle wegen geen mogelijkheid om te draaien, dus maar een 5 km doorrijden en omrijden. Hier rechts, huh. Dat is een kleiweg een route blanche. Maar dat was hem toch echt. Gelukkig geen tegenligger en slechts een km lang. Daarna via een heeeel smal weggetje verder. Edwin zijn opmerking dat hij in een echt gehucht woonde kreeg meer betekenis.
Na 5 km sta je dan tussen wat huizen. Zou het hier zijn? Het telefoontje van Edwin verloste ons, 50 meter verder op links stonden we inderdaad voor hun paradijsje/ landgoed. En ja hoor bij de gele cementmolen, stonden Edwin, Thea, vriendin Wilma en de hond al kwispelend te wachten.
Edwin is net pre corona hier neergestreken en viel op het uitzicht en de rust. Een ruim huis met van die mooie dikke muren met een aantal bijgebouwen.
De eerste aanblik is ook de schitterende veranda, die vanuit de keuken half rondom het huis is gemaakt.
Een aantal typische Skip elementen . Prachtige materialen en een cool design.
En dan ook natuurlijk moet er een barretje komen bij een van de traditionele bijgebouwtjes. Dan kan de vriendengroep maandelijks even bijkletsen onder de geplande overdekte patio. Je moet er even doorheen kijken , maar je ziet het paradijs in wording.
Binnen ook nog best wel veel,werk, maar dat deed niet af aan de gastvrijheid en onmiddellijke gezelligheid. Ik moest natuurlijk weer even aan mijn dansles historie met Thea, refereren, sorry Thea, maar dan kan je haar ook gelijk achter in de keel kijken, met haar immer goedlachs gezicht.
Van die vrienden die je jaren niet gezien hebt ivm afstand, maar waar je binnen 5 minuten weer vanouds over alles zit te kletsen.
Wilma had de logeerkamer terecht al in beslag genomen, maar Edwin had in Salviac zelf, een km of 7 verderop een prima B&B geregeld bij 2 gezellige jongens.
Het werd al snel tijd om even in te checken en op te frissen, want wij hadden een Michelin waardig restaurant in Daglan gereserveerd.
15 km verderop. Dus wij met de beste zin en kleren in de auto, beetje te laat want ja ons meisjes hebben tegenwoordig iets langer nodig.
Na een klein gevecht met elkaar en de navigatie onderweg en best wel een beetje eng.
Wij werden binnendoor door onmogelijke, overdag schattige, maar ‘s avonds onverlicht en een auto brede weggetjes geleid.
Dat wordt nog wat voor de terugweg dachten wij , maar dat bleek mee te vallen, Edwin had een beter te begane terugweg.
Het diner was voortreffelijk, de bediening top, het gezelschap nog beter.
Kortom een super verjaardag. Alleen de puf van schrijven was op.
Vandaar dit verlate verslag, met veul foto’s. Morgen naar een marktje lunchen en voor mij even wat mail wegwerken. Er zeurde wat berichtjes in de box.
A bientôt.

Geschreven door PaulenSjaan.gaan.gaan.gaan