Het beloofde weer een glorieuze dag te worden. Weliswaar een pittige reisdag, maar met een aantal hoogtepunten, die een deel van de inspiratie van de reis vormden.
Eerst maar eens uit het appartement zien te komen, zonder iets te vergeten. Alleen de rolstoel en de strandtas lagen nog in de auto, dus genoeg om te vergeten binnen.
Douchen, ontbijten, pakken en opruimen, voor je het weet ben je 2 uur verder.
Waar moeten we de sleutels laten, ja geen idee zei Sjaan: die vrouw sprak alleen rap Frans. Dan maar in de postbus gedropt en dat bleek later prima.
Dus de peage op, creditcard bij de hand en gas op de plank. Ter lering en de vermaak heb ik voor de snelweg kilometers een paar podcasts gedownload: “ In de ban van Ryan” bijvoorbeeld.
Hoe een Brabantse oplichtster een aantal ondernemers, met als hoogtepunt Gerard Sanderink volledig gek gemaakt heeft en aan de rand van de afgrond gebracht.
Beter als welke film dan ook.
Met open gesperde monden van verbazing zoefden de km’s weg, net als Sanderink zijn bedrijven Centric en Strukton.
Die Fransen kunnen, net als Strukton, ook een aardig bruggetje bouwen. Net voor Caen over de imposante Seine. Er zijn mooiere, langere en hogere, maar deze mocht er ook zijn.
De TD erbij was vandaag alleen nodig voor de gezelligheid, de auto deed het prima, de band bleef hard.
Dus voor het gemak even bijgetankt bij de koffiestop en verder niks aan het handje.
Na een paar uur kwamen we bij de eerste pareltjes van de Bloemenkust Honfleur een te schattig en te toeristisch plaatsje. Op deze koude en natte dag in April zaten de restaurants bij en rond de haven propvol, zelfs de draaimolen had nog klandizie. Wel erg leuk plaatsje, maar iets te toeristisch naar onze zin. Even rondje haven gelopen. Verderop langs de prettige kustweg ligt Deauville, plaats van de sterren. Ff meer klasse dan Honfleur, poepie sjiek. Leuk voor Jannette die was hier nog nooit geweest.
Superleuk maar niet supersnel langs die Bloemenkust.
Dus even aanjagen om Omaha beach te bezoeken. Zwaar indrukwekkend toch al die monumenten en musea die de eerste iets verderop, maar hier de 2de wereldoorlog in gedachte levend houden Even bij het monument een fotomomentje en met je rug naar de zee bedenken hoe het voor die jongens geweest heeft moeten zijn om tegen kogelregen in te lopen. Wat een helden.
Mijn manier van die die helden eren was een D-day biertje drinken, hoe leuk is dat en wat stelt die verering weinig voor.
Mooi om daar geweest te zijn. Maar wat zeur ik nou, op naar het volgende hoogtepunt.
Even voor 6en arriveerde wij op de gigantische parkeerplaats van Mont Saint Michel. Wij reden al 5 minuten met uitzicht erop, maar hadden niks door want we zaten te geiten met elkaar. Dat is echt een schande want hij is echt indrukwekkend en de moeite waard.
Het Schotse weer van die dag. Regen, een beetje zon, dan weer regen, dan weer droog. Nodigde niet uit om te lopen, 35 minuten heen en terug ook een brug te ver.
Of te lang in dit geval. Maar niet getreurd er rijden super bussen om de 10 minuten heen en weer. Gratis, althans een uurtje parkeren kost 14€, dus dat kan er wel van af.
Jannette ging met de stok en eigen tempo richting kasteel en deze oude hond mocht zelf even los lopen.
Rolstoel had geen zin gehad daar, want of steil omhoog of alleen via trappen te bereiken. De hoofdstraat waar zo’n zoete weeïge geur van alle crêpes en andere zoetigheid hangt, is barstensvol gestouwd met souvenir troep winkels en restaurants.
Erg grappig om Chinezen hun eigen troep te zien kopen. Ik heilig boontje, heb natuurlijk ook iets kleins gekocht.
Het museum is interessant, maar alleen al naar de ander kant klauteren en de (drooggevallen) zee van de andere kant te bekijken, ook erg indrukwekkend.
Serieus de eerste toerist trap die ik de moeite waard vond.
Over vinden gesproken waar was Jannette. Nou die had idd de hoofdstraat bekeken en was alweer op de weg terug.
Weer in de bus (nee geen blauwnet pestkoppen. insight joke) en naar de auto. We kregen toch een bui op onze kop niet normaal. Maar ja de Schotten hielden er weer snel mee op en wij starten de laatste etappe naar Saint Malo.
Daar wachten onze fitte 80 jarige B&B eigenaren met smart op ons.
Maar daar morgen meer over.
A bientôt

Geschreven door PaulenSjaan.gaan.gaan.gaan