Na ons ontbijtje, heeft iedereen geholpen met de fietsen en Paul het verslag gemaakt. Daarna eerst even een lekker kopje koffie gehaald. Om de hoek was een hip koffietentje, met teveel personeel. De lieverds, want dat zijn het wel hebben geen idee wat je zegt. Je komt met zijn 6 en binnen en bestelt 4 cappuccino en 2 espresso. Dan komen ze gewoon met 4 drankjes aan en denken niet wat moeten die andere 2. Daarna komt alles alsnog met een glimlach. Grappig detail is dat al die Vietnamese hele lage krukjes hebben de helft hoogte van onze stoelen. En geen probleem met opstaan, dat redden wij alleen vanwege lid van de sportschool. Daarna naar de markt getogen aan de overkant. Paul heeft de rare gewoonte dat hij overal op vakantie een leuk t shirt koopt en daar barste het van. Een 500 m2 meter met souvenirs en 1 meter brede gangen. Nou is het 35 graden daar binnen en ik kan je vertellen dat dat niet de ideale temperatuur is om iets te kleine t shirts te passen. Aan gaat nog wel, maar bij het uittrekken trek je hem net over je hoofd en loop dan als een net onthoofde levende kip, als een soort rollade, tegen de stalletjes aan te beuken tot dat iemand je helpt met sjorren. Toch goed geslaagd uiteindelijk voor alle mannen. Blijf ons volgen voor het resultaat. Verder blijft de onderhandeling grappig, omdat ze minimaal met de helft omlaag gaan, in verschillende stappen. Zo krijgt elke toerist het gevoel dat hij als een overwinnaar naar buiten gaat. Wij winnaars gingen vervolgens op pad naar Chinatown minimaal een uur lopen. Onderweg begon het wat te spatten en de magen te knorren. We stonden net voor een leeg restaurant waar je je vanaf vroeg: als ik er in ga heb ik dan geen grote kans op diarree. Dat is een van onze grotere angsten, we vermijden al dagen de ijsklontjes, die standaard overal in geflikkerd worden. Met zo'n fietsbroek heb je al het gevoel dat je in je broek gescheten hebt en zo zie je er ook uit. Echter als dat een echie word, is het vrij gênant. Onzin natuurlijk, het voedsel werd vers gemaakt, was heerlijk en spot goedkoop. 1,10 voor een cola en 1,30 voor een biertje. Totaal 20 euro voor de lunch. lekker hè, die wantrouwende vakantiegangers.
Nou ja, 's morgens een vreemde ervaring met pinnen gehad. Alle 10 stappen doorgevoerd, pincode en alles, kaart terug en geen geld eruit, maar wel in je bank- app afgeschreven en pending. Raar en eng, wij houden het in de gaten. Volgens een andere pinner vervalt de reservering, we shall see.
Wat ook eng is, is oversteken als voetganger. Je kunt het het beste vergelijken met de stieren ren in Pamplona. Voor de vorm hebben ze zebrapaden geschilderd die geven echter geen enkele garantie van veilig oversteken. 2 soorten, een lange over een grote weg of op de hoeken van te drukke kruisingen. Probleem is: het is een constante stroom van verkeer, er komen altijd brommers en of auto' s aan. Zaak is dus gewoon gaan lopen en hopen dat ze remmen of stoppen. Je komt er gelijk achter dat auto' s en bussen dat dus niet doen. Sterker nog je rent voor je leven terug. Je beste kans is een stroom brommers. Als je alleen gaat, navigeren ze met dezelfde snelheid om je heen. Dus het beste is om samen als groep met je arm omhoog de straat over te gaan. Wel zonder aanstormende auto's, anders ben je er geweest. Dan remmen de verste scooters een beetje af en kom je wonder boven wonder aan de overkant veilig aan. Bij kruispunten staat jouw licht op groen, maar geldt dezelfde regel, ze komen alleen iets langzamer aangereden. Trottoirs zijn sowieso een ramp, met kapotte tegels, geparkeerde auto' s, handelswaar en tenten waar mensen slapen. De hoofdwegen zijn superdruk met oorverdovend lawaai. Je passeert een enorme variatie aan mooie winkels afgewisseld met enorme troep opknapwinkels van brommers en je weet niet wat.
De enige fijne plek is de walking boulevard, een brede strook vergelijkbaar met de Ramblas, waar je in een oase van rust en verlichting langs levende standbeelden, stelletjes, skaters en ouders met kinderen uitkomt bij een standbeeld van de locale held Ho Chi Minh. Even eer betoont aan deze kanjer, die die Amerikanen er maar mooi uitgeflikkerd heeft. Maar zoals Peter zo mooi verwoordde: Hoe in hemelsnaam dachten die Amerikanen dat ze al deze mensen eronder en tegen konden houden, na een dagje Saigon verkeer mee gemaakt te hebben.
Daarna onder een drankje ons restaurant uitgezocht, weer een pareltje. Ram vol, maar daardoor kregen we een vip tafel, op de boven etage. Met een Vietnamese best aangename wijn. Verder bestelde Hans en Es de Vietnamese fondue, echt een aanrader zie foto. De bediening was super, vriendelijk behulpzaam en we hebben leren tellen. Zij in het nederlands met heel veel gelach over ttttwwweeee en aaccchhht. Dan kunnen we straks dingen in het juiste aantal bestellen ipv alleen maar:dank je wel en goedendag. Kopje Vietnamese koffie toe en naar bed. En voor je tot zes kunt tellen, fietsen we Saigon uit. mot, hai, ban, bon, nam, sau🇻🇳

Geschreven door PaulenSjaan.gaan.gaan.gaan