Hier op de meest westelijke plek van Europa (Fajã Grande) besef je dus dat je eigenlijk midden in de Atlantische Oceaan bent. Het is hiervandaan (bijna) net zo ver naar Halifax (Canada) als naar de Portugese hoofdstad Lissabon. De meest westelijk gelegen eilanden van de Azoren, Flores en Corvo, liggen zelfs op de Noord-Amerikaanse aardplaat, op een kruising met de Euraziatische en Afrikaanse platen, dus die binding met de andere kant van de wereld is er zeker.

Deze eerste echte dag op Flores (dat is uitgeroepen tot UNESCO Biosfeerreservaat) ben ik eerst de omgeving wat gaan verkennen, het eerste plaatsje wat je tegenkomt is Fajãzinha. Het is klein, de straatjes smal en een knus dorpsplein. Verder niet veel te zien, dus maar gauw weer in de auto.

Al snel kom je bij de parkeerplaats waar de wandeling naar de Poço da Alagoinha watervallen begint. Het is een dik kwartier naar boven over een pad dat uit keien bestaat van verschillende grootte. Om dat het nog vochtig was, was voorzichtigheid geboden. Als je eenmaal bij het meertje Lagoa das Patas bent dan gaat je mond open van ontzag en verbazing, zo ontzettend mooi is het daar. Er zijn daar een zevental watervallen (als het regenachtig is nog meer!) die van flinke hoogte naar beneden kletteren. Het water wordt aangevoerd van het nabijgelegen Lagoa Negra, een ondergronds waterreservoir en het Ribeira do Ferreiro riviertje. Het is er groen, fris en fruitig. De weerspiegeling in het water maakt het helemaal af op en plek waar adembenemende serene rust heerst. Als er een plaats op de wereld het paradijs moest zijn, dan zal daar deze plek mee bedoeld zijn, waanzinnig mooi!

Vervolgens daalde ik via de westkust verder af naar de zuidkant van het eiland. Ook hier af en toe flinke rotspunten vlak buiten de kust zoals Mosteiros op São Miguel, eentje hier heeft zelfs dezelfde naam, net als het nabijgelegen dorpje. Helemaal zuid-oost heb je Lajes waar ook een vuurtoren staat en een kleine vissershaven is. Verder niet veel bijzonders naar mijn idee.

Ik ging de heuvels in op zoek naar een aantal van de vele kratermeren die het eiland rijk is. Lagoa Funda is een groen meer dat je als eerste tegenkomt. Dit was nog net te ontwaren tussen de laaghangende bewolking, Lagoa Rasa was echter niet te zien. Dat gold ook voor enkele meren die een tiental kilometers noordelijker liggen. Alleen het opgedroogde Caldeira Seca (laatste foto) was herkenbaar.

De volgende dag maar hopen op beter weer voor een nieuwe poging.

https://scubadiverlife.com/getting-outside-flores/

Geschreven door Itesreisavonturen