Met een volle tank vertrok ik deze morgen uit Carterton richting het meest Zuid-Oostelijke puntje van het Noordeiland van NZ: de vuurtoren van Cape Palliser. De route via Greytown en Martinborough (zie foto van het kerkje) was onderdeel van de 'New Zealand classic wine trail'. NZ is een wijnland in opkomst en wijn is zolangzamerhand een van de belangrijkste exportproducten van het land geworden.

Na goed 100 km was ik er. De laatste 25 gingen langs de kust van de Stille Ocean en het was een genot om opzij naar het azuurblauwe water en de kustlijn te kijken. De andere kant op kijken werd je niet vrolijker van, er was geen groen gras te bekennen, de schapen hadden zo wel een aardige schutkleur. Het leek er op alsof dit deel van NZ veruit het minste regen heeft gehad de laatste tijd.

Het laatste stuk van een km of 3 was weer onverhard. Deze keer niet zo eng als gisteren, het was nu gewoon vlak en er was naar alle kanten overzicht. Het was er vrij onherbergzaam, slechts op enkele plaatsen stonden er wat vakantiehuisjes. Je had echt het gevoel ver van de bewoonde wereld te zijn.

Rond 11.45 was ik bij de vuurtoren. Rugzak uit de auto en camera's mee en de 250 treden lopen naar de toren die op een 80 mtr hoge uitstekende rots staat. Het uitzicht was er prachtig en de gang naar boven meer dan waard.

Vlakbij de kaap op de klippen verblijft een kolonie zeeleeuwen, een paar honderd. Ze luieren in de zon op de rotsen en in een beschut stukje zie je de puppies hun eerste zwemlessen krijgen. En ze zijn aardig benaderbaar voor het maken van foto's, prachtig!

Op de terugweg stopte ik nog even in het vissersdorp Ngawi. Volgens de gids wordt daar veel aan strandvisserij gedaan. Een bizar decor van een of andere film lijkt het haast wel. De boten die ze gebruiken worden door een allegaartje van verroeste tractoren en bulldozers het strand opgetrokken, het leek haast wel een kerkhof van niet meer gebruikte machines..

Na een powernap van een klein half uurtje reed ik door naar Lake Wairapa (laatste foto) dat niet ver van de zee ligt en waar het erg winderig was. Opvallend dat op de camping alleen maar campers stonden waarachter vaak nog aanhangers zaten met een auto (bv mini's) er op en dat het bijna allemaal oudere mensen waren die daar verbleven.

Na wat problemen met de navigatie kreeg ik deze dankzij een verkoper van een Toyota garage in het plaatsje Upper Hutt weer aan de praat. Het was eigenlijk heel simpel, maar je moet het maar net even weten. Zeker als je deze apparatuur, zoals ik, thuis niet gebruikt.

Geschreven door Itesreisavonturen