Etihad Airways EY 4412, aankomst CHC (Christchurch) verwacht om 23.59 (11.59 NL tijd)..

Terwijl Aleid onderweg was van Singapore naar Brisbane stond ik rond half 7 deze maandagochtend op om niet te laat zijn voor de veerboot naar het zuideiland die om half 9 vertrok.

Alles ging op rolletjes, op een ding na. Ik dacht handig te zijn bij het naar de auto brengen vd koffers en had de deur vd kamer op een kier gezet zodat ik deze niet hoefde te openen bij het ophalen vd laatste spullen.

Ik was echter vergeten dat de buitendeur vh motel met zo'n pasje geopend moest worden. Het zelfde pasje wat je gebruikt om de kamerdeur te openen en de elektriciteit te activeren, die zat nog in de sleuf aan de wand van mijn kamer :)

Daar stond ik voor de vaste buitendeur. Had ik net geluk dat daar een Australiër stond die net uit het motel was gekomen en me weer binnen kon helpen :)

Ik was ruim een half uur voor de final check-in van de veerboot en nam nog even een koffie. Nadat ik aan boord kon duurde het nog ca een uur tot vertrek. De reis ging bij mooi weer erg voorspoedig. Ik werd er weer even aan herinnerd dat je niet direct zeebenen hebt. Bij mij aan tafel kwamen Vladimir en Valeria te zitten, een gepensioneerd echtpaar dat oorspronkelijk uit Riga (Litouwen) zo'n 30 jaar geleden naar Melbourne was geëmigreerd. Erg leuk gekeuveld met deze mensen over van alles en nog wat. Samen met Vladimir enkele keren over het dek gewandeld om wat foto's te maken.

De Kaitaki meerde af in Picton rond de geplande tijd van 11.45, daarna was het wachten op de bagage en vervolgens naar de vestiging van Avis voor de sleutels vd huurauto.

Onderweg heb ik Marcos, een Argentijnse jongen die een jaar in NZ werkt en woont, als lifter meegenomen. Toen hij in Blenheim uitstapte ging de thermometer in de auto al aardig richting de 30 graden. Op een gegeven ogenblik heb ik even pauze gehouden en heb ik de spijkerbroek verwisseld voor de KB.

Even was het zelfs 31 graden, maar gaandeweg richting Kaikoura daalde de temperatuur snel. Daar aangekomen regende het zelf behoorlijk. Ik haalde daar wat boodschappen en dankzij de gratis wi-fi in de Supermarkt was ik van Aleid te weten gekomen dat ze al slapende veilig in het warme Brisbane was geland! Op dat moment was het daar waar ik was eventjes 10 graden, wat een verschil!

Rond 7 uur in de avond was ik bij het hotel. Daar even ingechecked en vervolgens de auto uitpakken. Ik ben toen even naar een naburig Thai's restaurant gelopen voor een warme hap en een biertje. Na een lekkere douche zit ik dit op het vliegveld te typen en wacht tot ik mijn lief verwelkomen en knuffelen kan :)

Het vliegtuig moet inmiddels met een paar minuten vertraging geland zijn!!

Zoals bekend ben ik, Aleid, niet dol op vliegen. Het was voor mij dan ook een behoorlijk domme beslissing geweest om deze reis te gaan maken in mijn eentje, vond ik één dag van tevoren. Na alle mogelijkheden overwogen te hebben om alsnog onder het vliegen uit te komen ben ik dan toch maar met lood in de schoenen naar Dusseldorf gebracht door paps en mams, alwaar het avontuur begon.
Best een belevenis voor een boerinnetje van buut'n, zo'n grote airport. Het lukte mij echter wonderwel zowel mijzelf als mijn bagage in te checken, te boarden en de goede plek in het vliegtuig te vinden.
Vier keer opstijgen en vier keer landen is voor iemand met vliegangst behoorlijk peentjes zweten, maar het is gelukt zonder anesthesie. Ik heb het zelfs klaargespeeld bijna een volledige vlucht van 7 uur te slapen. Dat was van Singapore naar Brisbane. Ik was nog net op tijd wakker voor het ontbijt.

Maar op het moment dat ik erg dicht bij het einddoel was beland, moest ik 8 uur wachten op de aansluiting in airport Brisbane. Het is nu niet bepaald groot in Brisbane, dus na een minuut of tien was ik daar wel uitgekeken. Het werd op een gegeven moment een vast patroon, van de rookruimte (buiten, heerlijk warm!) naar de toiletten, en daarna een rondje door de tax-free shop zonder iets te kopen.

Het laatste uurtje heb ik nog op een Duitse jongen gelet, die gelijk met mij in Dusseldorf was opgestegen maar vanwege zijn lengte (2 m.) geen oog had dichtgedaan tijdens de eerste drie vluchten. Hij ging bij de gate op de grond liggen slapen toen ik beloofde dat ik zou zorgen dat ze niet zonder hem zouden vertrekken.

Het laatste half uur voor vertrek kreeg ik nog gezelschap van een aardige New Zealander die zojuist te horen had gekregen dat hij grootvader zou worden en dat met íemand moest delen. Die bofkont was ik dus. Bovendien had de man behoorlijk vliegangst en was zijn remedie het gezelschap van zijn vriend Jack (Daniels). Dat kon ik goed ruiken. Ik vond het uiteindelijk niet erg dat hij in het vliegtuig niet naast mij zat.
De laatste vlucht was een kleine drie uur en kwam zonder problemen aan in Christchurch rond middernacht. Ik kan u vertellen dat het een hele opluchting was uit dat onding te stappen in de wetenschap dat ik de eerste tweeënhalf weken niet meer hoefde vliegen!

De douane nam nog een kwartiertje of drie in beslag voor ik eindelijk een knuffel in ontvangst kon nemen van Ite. Volgens mij was-ie wel blij en ik was het zeker!

Geschreven door Itesreisavonturen