Deze woensdag was een geslaagde dag, ongeveer 355 km gereden en twee (voor mij) #NZmustdo plekken bezocht. Het dorpje met de langste plaatsnaam ter wereld: Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukakapikimaungahoronukupokaiwhenuakitanatahu (92 letters) en de vuurtoren van Castle Point aan de Oostkust.

Na een lekker ontbijt en douche ging ik vanuit Dannevirke naar dat vreemde plaatsje. De GPS navigatie kende het niet. Via Google Maps en de reisgids had ik een route uitgestippeld via Weber en over route 52 naar Wimbledon (ja dat van het tennis, maar ook in NZ dus) om daarna naar Porangahau te rijden, na ca 70 km rijden kwam ik het tegen. Het is helemaal geen plaats, er staat geen huis, geen boerderij, helemaal niks. Commercieel gezien was het handiger geweest om voor het toerisme een dorpje er naar te vernoemen, niet dus. Op deze link: http://en.wikipedia.org/wiki/Taumatawhakatangihangakoauauotamateapokaiwhenuakitanatahu meer over de geschiedenis er van. Natuurlijk was er helemaal niemand, dus ik had de koffer al uit de auto gesleept om met de zelfontspanner een selfie te maken toen er een auto kwam aangereden met een ouder (rond de 70) Brits echtpaar. De man was wel even bereid om een foto te maken, zo gezegd, zo gedaan, koffer terug in de auto en bedankt.

Daarna terug gereden via Dannevirke (was het makkelijkst) om af te dalen naar de Zuid-Oost kant van het Noordeiland. Het gisteren al genoemde tietenlandschap (of komt dat doordat ik 'iets bepaalds' mis?) was nog mooier dan gisteren, zie foto. Ik passeerde ook nog de TUI brouwerij, omdat ik nog rijden moest, liet ik een bezichtiging maar aan me voorbij gaan.

Ik moest zowaar ook nog ca 25 km over een onverhard stuk, dat was best wel een beetje eng met vele onoverzichtelijke haarspeldbochten. Ik heb zeker een half uur lang niet harder dan 40 km/u gereden. Gelukkig zag ik een vrachtauto met boomstammen van grote afstand aan komen rijden, dus ik had al een uitwijkhaventje gevonden om deze te laten passeren. Verder waande ik me echt in 'the Middle of Nowhere' en ik dacht voortdurend bij mezelf om voorzichtig te rijden, want als me iets zou gebeuren zou het dagen kunnen duren voor dat iemand me zou vinden..

Aan het eind van het onverharde stuk kwam ik midden in een 'schapenfile' terecht. Een hele kudde door boer en hond werd over de weg mijn kant opgedreven. Met een glimlach heb ik ze langs me heen laten gaan.

Castle Point lighthouse was een indrukwekkende plek. De 23 mtr hoge vuurtoren (onbemand en geen toegang) natuurlijk, maar ook de inham en de rotsen er omheen. Er wakkerde een stevige wind, het was goed vasthouden om de trap op naar de rots op te lopen waar de toren op 52 mtr boven zeeniveau staat. De nodige foto's gemaakt, dankzij de donkere wolken, het licht uit de goede hoek en de weerspiegeling van de toren in het water op het strand ben ik daar zeer tevreden over.

Hoewel ik in het plaatsje Carterton (motel Matador) verblijf heb ik de Pin maar geplaatst op Castle Point omdat dit waarschijnlijk de meest Oostelijk gelegen plek is waar ik deze vakantie zal komen.

Geschreven door Itesreisavonturen