Dinsdagmorgen werd mijn huurauto voor de komende dagen bij het hotel afgeleverd. Omdat het geen onbewolkt weer was besloot ik de noord-oostkant van het eiland op te zoeken.

Onderweg naar Furnas kwam ik ca. 5km buiten Villa Franco do Campo een bord tegen dat naar Lagoa do Congro wees. Ha een meer, altijd fijn dacht ik, en ging het onverharde pad dwars door de weilanden op. Na een paar kilometer moest ik de auto aan de kant zetten om te voet verder te gaan. Het pad ging naar beneden via vele boomwortels en rotsblokjes /stenen in allerlei formaat. Na een minuut of 10 zag ik al een groene gloed tussen de bomen door. Helemaal beneden aan de oever van deze vulkaankrater was het een oase van rust. De weerspiegeling van de bomen aan de overkant was prachtig, toch mooi dat ik besloot deze 'hidden gem' even te gaan bekijken.

Even buiten Furnas, zette ik de wagen aan de kant om langs de oever van het Lagoa das Furnas een stukje te gaan lopen richting het kapelletje (Nossa Senhora das Vitórias) dat vanaf de weg was te zien. Dat kerkje leek echter niet zo bijzonder, bovendien moest ik dokken, dus ik besloot door te lopen. Dat doorlopen werd uiteindelijk een heel eind omdat ik besloot om het hele meer heen te lopen. Dat was een flinke tippel van een km of 4 a 5 naar mijn gevoel.

Op driekwart van de wandeling kwam ik al de warm waterbronnen en geisers tegen. Daar had ik eigenlijk niet eens op gerekend omdat ik in de veronderstelling was dat deze zich verderop bevonden. Een zeer bijzondere ervaring. Niet alleen voor de ogen, maar ook voor de oren en de neus. Denk maar aan zwavel en/of rotte eieren. Op deze plaats wordt ook de Cozida bereid. Een stoofpot met aardappelen, groentes en allerlei soorten van vlees. Het gaat in een grote pan die in een gat in de grond wordt geplaatst, grond er weer over en na een aantal uren wordt de pan weer naar boven gehaald om in een nabij gelegen restaurant te worden geserveerd.

Daarvan heb ik helaas niet kunnen proeven omdat ik daarvoor te lang wachten moest en nog wat meer wilde zien. Ik nam de EN1-1A (de hoofdweg die rond het hele eiland gaat) in oostelijke richting. Via allerlei kleine dorpjes aan de kust kwam ik over vele slingerweggetjes terecht in Nordeste. De naam zegt het al, de meest noordoostelijke nederzetting van het eiland waar ca. 5000 mensen wonen.

De vuurtoren (Farol do Arnel) had ik op mijn lijstje staan. Dat was even zoeken, maar ik vond het. In de reisgids had ik al gelezen dat de toegangsweg erg smal en steil was en dat het afgeraden werd die met de auto te nemen. Die liet ik staan op de parkeerplaats langs de weg en dat was maar goed ook want er was niets gelogen wat in de gids stond. Het hek bij de vuurtoren was dicht en je hoefde ook geen poging te doen om die te openen, want er stond een vervaarlijke Labrador als zekerheid de boel te bewaken. Na wat foto's het steile paadje weer omhoog en helemaal buiten adem puffend kwam ik bij de auto. Ik legde de camera er in en zag een kiosk vlakbij waar ik een flesje water voor de nodige dorst kocht.

Toen ik weer wat bijgekomen was kwam de plaatselijke boer er aan met zijn vee wat gelijk voor een kleine verkeersopstopping zorgde. Alles stond stil en de koeien kregen vrije doorgang, mooi schouwspel. Ik stond toen net aan de overkant van de weg om dat te filmen toen er aan de andere kant een jonge vrouw met een camera naar me stond te gebaren. Ik dacht dat ze me wou vragen een foto van haar en partner in padvinderskledij te maken. Ik herkende haar nog want ik was hen onderweg naar de vuurtoren op het steile pad al tegengekomen. Toen ik bij ze kwam legde ze uit dat de camera in hun auto lag en of die van mij was? Ja die camera herkende ik en keek verbaasd.

Wat bleek nu: zij hadden óók een grijze Toyota Yaris huurauto net als ik. Ik had dus met mijn sleutel hun auto geopend! Hoeveel geluk kun je hebben? Ik had nooit gedacht dat zo iets mogelijk was, wel iets om op te letten dus. 😕

Geschreven door Itesreisavonturen