Nadat Aleid om 0.04 plaatselijke tijd was geland op maandagnacht en de douane was gepasseerd met wat oponthoud konden we elkaar eindelijk begroeten en knuffelen :) Vandaar naar het hotel, paar borrels, bijkletsen etc

Dinsdagmorgen na het ontbijt in het hotel zijn we aan het rijden gegaan. In de reisgids hadden we gevonden dat de Christchurch gondola op het Banks Peninsula (schiereiland) wel een interessante plek was om de stad en omgeving op de kam van Port Hills vanaf een hoogte van 500 mtr te bekijken. De laatste (ca.) 80 mtr moesten we bij de heuvel opklauteren.

Het uitzicht rondom was fantastisch in elk geval. Na wat foto's en koffie/thee in het cafe zijn we via een wandelpad terug naar de auto gewandeld. Daarna zijn we naar het centrum van de stad gereden. Onderweg was duidelijk te zien dat Christchurch een stad in opbouw is na de aardbevingsschade van enkele jaren geleden.

Veel gebouwen die gedeeltelijk ingestort waren, overal (zee) containers die dienst doen als (tijdelijke) ruimte voor winkels, kantoren enz. Overal zie je bouwkranen actief, er wordt hard gewerkt aan de wederopbouw.

We zijn toen door de Botanische tuinen gewandeld, uiteraard hier ook veel rozen in allerlei kleuren en geuren, begonia's en wat je daar normaal gesproken gewend bent daar te zien. Meest opvallend waren de enorme grote bomen waar wij (zie foto) maar kleine mensjes bij leken. Daarna hebben we even gelunched waarbij de mussen (zie foto) gezellig meeaten.

Het was zonnig en een graad of 19 toen we tegen een uur of 4 de stad uitgingen en naar het strand van South Brighton aan de Grote Oceaan togen. Badgasten (op het strand was het best frisjes) waren er niet, maar wel enkele kitesurfers en twee strandzeilers (karretje met 2 achterwielen en 1 voorwiel met daarop een zeil) waren hier actief.

Op een gegeven ogenblik raakten we met een van de zeilers in gesprek. Aan het accent was direct te horen dat de man (Dirk) van oorsprong Nederlander was. Hij was praatgraag en ging gewoon verder na onze hints dat we landgenoten waren. Dirk, zoals hij heette, was 82 (wat hem overigens niet aan te zien was) nodigde ons uit bij hem en zijn vrouw Martha (uit Beerta NB afkomstig!) een kopje thee te drinken.

Het was erg gezellig in elk geval en we waren zo maar anderhalf uur verder. Indrukwekkend waren de belevenissen die hij vertelde over de laatste aardbeving. Het is onvoorstelbaar om te vernemen dat de grond in zijn achtertuin gewoon een halve meter op en neer golfde alsof het de zee was. Hij had hierbij de nodige kneuzingen en blauwe plekken aan de benen opgelopen. We kunnen ons hierbij goed voorstellen dat een mens nog nooit zo bang is geweest.

Geschreven door Itesreisavonturen