Zondag 9 oktober, 9:30 uur, Santiago de Compostela. Het voelt echt als 'the day after'. Ik zit in een koffietentje met een toast, koffie en jus 'd orange. Het was gisteren toch wel een emotioneel moment om het plein bij de kathedraal op te lopen en te beseffen ik heb mijn bedevaartstocht volbracht. Ik maakte een filmpje voor mezelf.

Eergisteren toen ik aankwam in mijn albergue trof ik een Spaanse eigenaar die voortreffelijk Engels spreekt. Ik vroeg hem of hij wist of het ingewikkeld zou zijn om in Santiago een slaapplaats te vinden voor meerdere nachten. In albergue's moet je om 8uur weer op straat staan. Hij vertelde dat omdat iedereen vanuit meerdere routes in Santiago aankomt en meestal niet de volgende dag vertrekt er een enorme druk staat op slaapplaatsen. Maar hij was bereid even wat voor mij te bellen en boekte 3 nachten in een hotel op 2 minuten lopen vanaf de kathedraal. Uiteraard was ik hem daar enorm dankbaar voor.

Gisterochtend was ik de laatste die de slaapzaal verliet om 8:15 uur. Ik had slechts 20km te gaan en m'n slaapplaats was geregeld. Ik sloot, na een ontbijt in een lokaal koffietentje, aan in een enorme rij mensen. Meerdere routes komen uiteindelijk bij elkaar vlak voor Santiago. En er zijn echt veel mensen die vanaf Sarria de laatste 100km lopen. Ik sprak een stel uit de VS die er speciaal voor overgevlogen waren. Het was voor hen een 'once in a lifetime experience'. En de hele Route Franches die ik liep 'beond expectations'. Dat maakte dat mijn gevoel van dankbaarheid en het besef dat dit, ondanks de lange rij mensen, niet voor iedereen is weggelegd, werd bevestigd.

Een goede vriend stuurde me gisteren een whatsapp bericht met de opmerking dat hij 'hoopte dat het me gebracht heeft wat ik ervan had verwacht'. Ik antwoordde: 'Veel meer! Dat komt omdat ik geen tot weinig verwachtingen had. En anderzijds is het een heel intense beleving. En daarmee heeft het een onuitwisbare indruk gemaakt. Ik ben dichter bij God, mezelf en de mensheid gekomen.' Eigenlijk is het moeilijk om het goed te verwoorden. Maar ik doe een poging. Natuurlijk is wandelen veelal in de natuur een manier om te aarden. Je wordt uur na uur één met de omgeving. De grootsheid, de schoonheid kan je gewoon overvallen. Je voelt je klein als je een hoge berg oploopt, bewust van het gegeven dat dit je veel kracht kost. De schepping imponeert, door de eindeloosheid. De kracht van wind, zon, de wolken en regen die overtrekken en het aanzien continu veranderen. Het raakte me van tijd tot tijd diep. Het is voor mij ondenkbaar om te geloven dat dit door toeval is ontstaan en onderhouden tot op de dag van vandaag. En ik kan niet anders dan geloven dat het universum verbonden is met een intelligente maker. En dat is God voor mij. Zo was ik dus geaard in de natuur en daarmee bewust verbonden met mijn schepper, God. Ik kan zeggen dat dit voor mij op deze manier heel reëel is. En het lost niet alle vragen op die we als mens kunnen hebben. Maar het zet die vragen voor mij wel in het perspectief van een eeuwenoude schepping en een God die daar zichtbaar altijd voor heeft gezorgd. Dat maakt sommige vragen minder urgent en ook dat ik ze los durf te laten. Mijn vertrouwen is gegroeid. We hebben als kleine mensen maar een beperkte kijk op de werkelijkheid.

En de korte en soms (dagen-)lange gesprekken met mensen uit andere culturen en landen heeft me geleerd dat de manier waarop je onbewust alles 'framed' ontzettend cultuurgebonden is. Dit naast opvoeding en persoonlijkheid. In algemene zin denk ik dat ik teveel een superioriteitsgevoel heb meegekregen over onze Nederlandse cultuur en over wat waar is en wat niet -en dat een soort 'moeten' is om overal een mening over te hebben. Door het contact met mensen die totaal anders zijn opgegroeid en hele andere mooie kwaliteiten en waarden hebben ontwikkeld is dat beeld gekanteld. En ja, mensen uit andere culturen kijken soms met jaloersheid naar ons land. Maar niet alles is beter. Laat ik een voorbeeld noemen: In Italië is het gewoon dat families voor elkaar zorgen. Grootouders zorgen voor kleinkinderen en kinderen zorgen voor hun ouders. Ludovico vertelde mij over zijn intensieve relatie met z'n grootvader. Familiewaarden worden zo veel beter over gebracht. Problemen met ouderenzorg en kinderopvang kennen ze veel minder. Er is minder onthechting en ze staan veel meer klaar voor elkaar. De belangrijkste oorzaak is dat ze financieel niet in staat zijn om de ouderenzorg en kinderopvang zo te regelen als wij dat doen. Maar het laat zien dat welvaart niet per se leidt tot welzijn. Het gaat te ver voor hier en het is misschien ook wel te persoonlijk om hier op te schrijven wat dit inzicht en de reflectie op hoe ik van nature op gebeurtenissen reageer mij heeft doen inzien dat er nog een heel ontwikkelpotentieel is. Ik ga dus met een opdracht naar huis. Daarom kan ik dus ook zeggen dat mijn verbinding met de mensheid en mezelf is gegroeid.

Inmiddels ben ik om ongeveer 11:15 de kathedraal in gelopen. Om 12:00 is de pelgrimsmis. Terwijl ik zit te wachten op de aanvang zit ik op de voet van een pilaar omdat alle zitplaatsen vol zijn, meestal door toeristen en niet door pelgrims. Ik heb zicht op de Botafumairo (het wierookvat). Het schijnt zo te zijn dat dat wordt rondgeslingerd om de geuren die pelgrims meebrengen te verdrijven. De botafumeiro wordt heen en weer geslingerd door de dwarsbeuk die in beweging wordt gebracht door acht mannen – de tiraboleiros - met behulp van een katrolsysteem. Het begin en het eind van de zwaai wordt uitgevoerd door de voornaamste kerkdienaar die ook het tempo bepaalt. De botafumeiro weegt 53 kg en is anderhalve meter hoog. Het kan tot een hoogte van 20 meter en met 70 kilometer per uur worden geslingerd*. Daarnaast werd de eucharistie gevierd en was er een korte overdenking.

In retrospectief kijk ik heel anders naar de onderbreking van mijn camino in Léon in mei dit jaar en dat ik in september terug ben gegaan. Het was gewoon verstandig. En daarnaast vond ik het geweldig om het Spaanse landschap ook in de herfst te ervaren. Ik denk dat ik de beste periodes heb gehad, qua temperatuur en de lengte van de dagen. Het gaf me ook de gelegenheid om terug te kijken op de periode er tussen en de weg die ik ben ingeslagen. En, niet onbelangrijk, wat ik bij terugkomst merkte is dat ik binnen 24 uur weer in het ritme zat. Dus, wat eerst een enorme hick-up leek, pakt uit als meerwaarde. (Lesje?...)

Fijne zondag.

*Bron https://www.spainismore.nl/camino-de-santiago-nl/bruikbare-gids-voor-de-camino-de-santiago/de-pelgrimsmis-en-de-botafumeiro/23

Geschreven door Alderiks.reisdagboek