Vannacht om twee uur werd ik wakker en kon niet meer slapen. Gisteravond werd me duidelijk dat verder lopen absoluut geen optie is. Ik heb dat nodig. Duidelijke inzichten. Ik boekte mijn vlucht terug. Als het dan toch niet gaat, dan ook maar een onomkeerbaar besluit.

Natuurlijk ziet het er, voor het oog, goed uit als je in Portugal in de zon, met temperaturen dik boven de 20 graden, met een koud drankje in de hand aan het zwembad zit. Zeker als je hoort dat het in Nederland druilerig weer is en er zelfs nachtvorst wordt voorspeld. En ja, dat is natuurlijk ook het geval. Maar tegelijk baal ik ervan dat ik geen meter vooruit kom. Zeker als ik contact heb met andere pelgrims, met wie ik opliep, die me laten weten dat Santiago steeds dichterbij komt. Ik gun het ze van harte overigens. Maar zo dubbel... Zij lopen zwetend over lastige paden en ik zit relaxed 😎 in de zon, maar zou er een lief ding voor over hebben om met ze te ruilen.

Het gaat vaak over 'ik'. Maar wie is 'ik', ben ik de man die alles aanpakt, snelheid wil maken en niets uit de weg gaat? Die het boek 'Master Your Mindset' van Michael Pilarzcyk (goed boek !) uit zijn hoofd leerde en dit naast de Bijbel als nieuwe werkelijkheid tot zich nam. Of ben ik de man die zijn fysieke grenzen overschatte en nu geremd ben in de o zo noodzakelijke vooruitgang. Vooruitgang, wat voor mij in leven en werken een kernbegrip is geworden. Ik word narrig als er geen vooruitgang is, collega's zullen dat beamen. En mijn natuurlijke reactie is, meer gas op de plank. Maar dat is nu contraproductief. En dus lopen mijn fysieke en mentale 'ik' nu averij op. Fysiek stilgezet en mentaal nog in de overdrive. Er ontstaat spanning aan de rand van het zwembad. Ogenschijnlijk zo relaxed is het oorlog van binnen. Willen en kunnen zijn geen vrienden. Acceptatie en alternatieven buitelen over elkaar heen. Zo onderzocht ik de mogelijkheid om een fiets te huren en de route op de fiets af te maken. Enerzijds kwam ik er achter dat ook dat voorbereiding vraagt en anderzijds dat ook op een fiets je beide voeten nodig hebt. Dus ook die optie schoof ik terzijde. En dan midden in de nacht, daalt het besef in... Hier houdt het op.

Is het dan voor niets geweest? Is de trip mislukt? Natuurlijk is er een deel in mij die hier hard 'ja' op zegt. Als het doel Santiago is en het doel is niet bereikt, dan is de missie niet geslaagd. Je hebt gefaald. Dus niet zeiken, dit moet je onder ogen zien. En eerlijk gezegd wil ik daar ook niets aan afdoen. Wat waar is moet gezegd kunnen worden. Anderzijds, heb ik tijdens deze Camino, lopend, zittend, staand, liggend, lachend en huilend ook dingen geleerd. En dat is toch waar het leven over gaat? Inzicht in de processen in jezelf. Dat willen en kunnen niet hetzelfde zijn. En dat doelen bereiken niet altijd het hoogst haalbare is. Misschien ook wel dat je er zelf dus niet over gaat. Dat er - hoe graag je ook anders zou willen geloven - voor jou besloten wordt. En dat vrede sluiten met dat wat er is, zelfoverwinning vraagt. Precies die les leerde ik ooit van mijn moeder, 'Alderik, wie zichzelf beheerst is sterker dan wie een stad overwint.' zei ze tegen mij toen ik als kind weer eens door het lint ging. En ja, die stad (Santiago) had ik graag overwonnen... Opnieuw, dankbaar voor m'n moeder, die me zo door en door kende...

Gisteren zat ik met mijn voeten in het zwembad en werd ik aangesproken in het Engels, maar ik hoorde direct dat dit niet de eerste taal was van deze Brabander. Gerard uit Tilburg, vertelde mij dat zijn vrouw vorig jaar juni na een korte ziekte periode was overleden. Ze werd ziek op vakantie, problemen in haar rug. Geopereerd en alles was goed, maar terug in Nederland bleek ze uitgezaaide kanker te hebben en binnen twee dagen in het ziekenhuis, was ze overleden. 'We hebben nog even afscheid kunnen nemen' zei hij huilend tegen mij. Ik luisterde en dacht terug aan een paar weken geleden, dat we, min of meer, hetzelfde mee maakten met mijn moeder. Gerard vroeg of we samen zouden gaan eten. Natuurlijk! Wij hadden wel wat te delen. Hij 72 jaar oud, een armbandje om met wat as van zijn vrouw er in. Loopt de camino, samen met haar, overlegt alles met haar, praat met haar en zegt nog niet toe te zijn aan 'een nieuw leven'. Toen ik hem vroeg of dat niet feitelijk al begonnen is en dat hij niet bij de pakken neer is gaan zitten en wat zijn vrouw zou willen?, ontstond er een diep gesprek. Rouw is een ingewikkeld proces. Toch zette ook deze ontmoeting voor mij dingen op z'n plaats. De wandeling op weg naar het restaurant maakte mij duidelijk, dat ik fysiek niet in staat ben om verder te gaan. Ik boekte een Uber om terug te gaan naar het Guesthouse en ging naar bed.

Ik luisterde aan de rand van het zwembad de afgelopen dagen wederom een aantal interessante podcast series die me serieus aan het denken zetten. 'Het nieuwe geld' van BNR en de eerder genoemde 'Moderne Profeten' van de EO. Op het eerste oog misschien totaal verschillende onderwerpen. Maar bij diepere doordenking eigenlijk helemaal niet. Ons financiële systeem is op termijn niet houdbaar. Dat is wel duidelijk. De politiek en (commerciële) financiële instellingen hebben (te) grote belangen. En die belangen zijn strijdig met het algemeen belang. En achter veel jargon en ingewikkelde termen gaat een zieke wereld schuil. De energietransitie en opkomst van de crypto, maar vooral Bitcoin gaan op niet al te lange termijn deze wereld onder druk zetten. Een nieuwe crisis is onontkoombaar. de oorlogen en machtsverschuiving zullen dit eerder versnellen dan vertragen. Inzicht in het krachtenveld is bijzonder interessant. En dat geeft deze podcast. De moderne profeten podcast laat daarnaast zien dat mensen, veelal gedreven door een diep geloof niet de polarisatie opzochten, maar de verbinding. Ik denk dat de polarisatie door de kloof tussen arm en rijk, die de politiek en de financiële wereld, soms onbedoeld, omdat ze het zelf ook niet begrijpen, of kiezen voor de korte termijn oplossing, vraagt om moderne profeten. De vraag die bij mij opkomt is natuurlijk, wat is mijn rol daarin? Temeer daar mijn leeraar Dennis Möhn, afgelopen zondag, in precies dezelfde context zei: 'Wij hebben iets beters te doen'.

Vanmorgen stuurde ik in onze familie app een bericht dat ik midden in de nacht aankom op Schiphol en of iemand mij zou willen ophalen. En binnen een minuut kreeg ik 3x 'ja ik wel'. Soms heb je een signaaltje van Boven nodig. Maar terug naar huis is kennelijk de beste keuze.

Zo is de rand van het zwembad bij 0 km/h een soort heilige plaats geworden. Een college in stilstaan, op afstand naar de werkelijkheid kijken. Oriënterend op wat er is en wat mij te doen staat. Deze retraite is niet mislukt, maar wel heel anders gelopen, door niet te lopen.

Gabriel, de engel, maar ook de eigenaar van het Guesthouse, beloofde me, zojuist, naar de stad te brengen, waar ik de bus naar Porto neem, vanwaar mijn vlucht naar Nederland vertrekt


* https://open.spotify.com/show/1ttltghXSYMMEjFqcKKaXU?si=Gum8GprQt22-kKuugRcQ

https://open.spotify.com/show/1BljQN0DGXQ7HXUKsZQdNc?si=sGR7Wr2hTb-yZI2T9BxQjw

* https://www.youtube.com/live/by-oMSOo2JY?si=XPsOlQI-uj_rp73A

• -> Vanaf 46:45'
• ----------

Ik begon dit blog bij mijn eerste camino, primair om voor mezelf mijn belevenissen, gedachten en foto's te ordenen. En langzaam maar zeker ben ik het gaan delen. En dat is prima, ik deel veel maar niet alles. Dit is ook geen facebook, om aandacht van wie het maar wil. Maar ik ben een extravert persoon en heb het nodig om mijn gedachten te spiegelen.

Dank voor alle reacties, onder het blog of via WhatsApp. Zeker op de echte 'baal momenten' deed het me goed.

Geschreven door Alderiks.reisdagboek