Woensdag 11 mei hoopte ik te kunnen blijven in het hostel waar ik zat om een dagje rust te nemen.

De avond ervoor was ik gaan eten in het stadje, Sahagún. Terwijl ik m'n kamerdeur op slot deed stapte Alley, uit Niew Zeeland, haar kamer uit. Wie liepen samen het plein op voor het hostel, midden in de stad. De pijn viel me enorm mee. Op het plein ontmoette ik Marcello, de Braziliaan, en ook Michael (FK), de muzikant uit Moldavië. Ik at samen met Alley. Ze had enorm veel problemen met blaren en kon eigenlijk niet genieten van de Camino. We bespraken waarom we de camino lopen en wat de pijn kan betekenen.

Ik belde woensdagmorgen de hospitalero die me vertelde dat ze volgeboekt was en dat ik om 12:00uur m'n kamer uit moest. Jammer omdat dit midden in het mooie centrum lag en dit een ideale plek was om een dagje rust te pakken. Ik kreeg van haar per WhatsApp zo'n 10 alternatieven. Maar feit was dat ik de rugzak weer moest inpakken en met mijn 9kg op zoek moest naar wat anders.

Toen ik rond negenen weer op straat stond ontmoette ik Alley weer. Ze had besloten een kleine etappe te lopen om toch wat voortgang te boeken maar de belasting van haar voeten binnen de perken te houden. Dat klonk mij redelijk in de oren en ik dacht, ik loop mee.

We passeerden een steen die de helft van de Camino markeert. Ik had in Sahagún een certificaat kunnen ophalen. Daar heb ik van afgezien. Wat moet ik nog 400km met zo'n papier in de tas?

De snelheid ligt een stukje lager dan voorheen. En de pijn was, zonder pijnstilling, absoluut acceptabel. Na de koffiestop in Bercianos Del Real Camino, kwam ik wat moeilijker op gang. M'n voet begon meer op te spelen. In El Burgo Ranero hadden we er ruim 18km op zitten. Met teksten over tinkelende ijsklontjes in je drinken en het gevoel van een warme douche probeerde ik de aandacht af te leiden van de pijn die we beiden hadden. Alley vroeg of ik een 'motivational speaker' ben. Maar we hadden nodig. Ik vond een hostel. De eigenaar was erg kortaf en sprak alleen Spaans. Hij had niet het geduld om Google translate uit te laten praten. Maar ik kreeg het voor elkaar om een optie te nemen op een extra nacht.

Ik strompelde achter zijn vrouw aan die me de kamer wees. Op de kamer zag ze wel dat mijn voet op z'n zachtst gezegd niet helemaal top was. We communiceerden ook via Google translate en ze vertelde dat ze fysiotherapeut is en dat ze om half zes spullen zou hebben om mijn voet te behandelen. Ik had wat twijfels, maar besloot op haar aanbod in te gaan. Zo belandde ik op een heerlijke bank en kreeg een uitgebreide voetmassage, waarbij ze Arnica gebruikte en er een drukverband op aanbracht. Ondertussen vroeg ik haar wat haar advies was voor de komende dagen. Ze adviseerde me om bij de apotheek een brace te kopen en Ibuprofen. Maar ik kon gewoon doorlopen. Voor de behandeling vroeg ze vijf euro. Ik noemde haar een engel via de vertaalapp. Toen die uitgesproken was gaf ze mij een hug. Ik was blij met iemand die zo onbaatzuchtig hulp bood. En uiteraard betaalde ik geen vijf euro. De apotheek was aan de overkant van de straat. Daar kocht ik voor twee euro en tien cent de brace en de Ibuprofen. Ongelooflijk toch?

Gisteravond liep ik een paar honderd meter naar een gezellige Auberge waar ook gegeten kon worden. Daar was een groepje pelgrims die ik min of meer kende, waaronder een Nederlandse, Marlies, die geschiedenis gestudeerd heeft en Alley. We hadden een bijzonder gesprek over de geschiedenis van landen in relatie tot wat er nu gebeurt tussen Rusland en Oekraïne. De rode draad is dat dit soort geschillen vrijwel altijd berusten op verschillen van interpretatie die mogendheden hebben van gebeurtenissen en afspraken uit het verleden. Marlies legde verbanden tussen wat er gebeurd is in Nieuw Zeeland, maar ook in Ierland en tot slot onze eigen geschiedenis met Nederlads Indie en de Molukken. In dat licht is oordelen over goed en fout best ingewikkeld.

Terug in mijn hostel heb ik laten weten dat ik een dagje extra blijf om m'n enkel rust te geven. Ik ben dus nu op een plek waar werkelijk niets te beleven is. Met mijn behoefte aan vooruitgang ben ik nu helemaal stilgezet. Zoals Hayer het schreef onder het vorige blogje heeft 'iemand op de rem getrapt'. Vanmorgen appte ik Hilda, dat dit voor mij het zwaarste is van deze Camino tot nu toe.

Ik hoop dat, ondanks dat ik verder mocht lopen, deze rust mijn enkel goed doet en dat er waardevolle lessen uit zijn te trekken.

NB. Super bedankt voor alle reacties. Dat waardeer ik nog steeds. Anonieme reacties, of reacties onder een andere naam, die verwijder ik. En omdat ik dit blogje schrijf op m'n smartphone, bij voorbaat mijn verontschuldiging voor eventuele taalfouten.

Geschreven door Alderiks.reisdagboek