De dagen worden wat eentonig. Inmiddels sta ik om zes uur op om de warmte voor te zijn. Dat bevalt erg goed. Het is heerlijk koel in de ochtend. Vanmorgen zelfs mistig. Dat heeft iets mystieks. Het is prachtig om te lopen in de natuur en de wereld te zien wakker worden. De zon die opkomt, lange schaduwen, maar soms ook gewoon bewolking.

Portugal is duidelijk armer dan Nederland. Een gemiddeld salaris is €1300. Minima moeten het doen met €700. En een huis met twee slaapkamers kost €500 in de maand. Dat hoorde ik van een cafeeigenaar die, in tegenstelling tot veel anderen, wel Engels sprak. Wat opvalt is de slechte staat van huizen, maar ook veel leegstand. Dat geldt minder in de steden.

Inmiddels loop ik steeds meer in natuurlijke omgevingen. Soms een dorpje of een gehucht. Naar schatting zo'n 20% van de tijd langs binnenwegen. Dat is niet zonder risico, omdat er hard wordt gereden. Het boekje dat ik gebruik (geschreven door John Briereley) geeft regelmatig mogelijkheden om om te lopen, en af te wijken van de officiële route. Vandaag liep ik een dergelijk stuk, waarbij ik enkele uren niemand tegen kwam en in een geweldig stuk ongerepte natuur was. Nadeel is uiteraard dat de route, die al niet kort is, nog langer wordt en dat het soms slecht is aangegeven, waardoor je soms moet zoeken om weer op de route terug te komen. (In de foto's een beschrijving van de trail die ik liep)

Sinds zondag liep ik de volgende etappes:

• zondag: Atalaia, 20,6km, 5 uur;
• maandag: Calvinos, 34,50km, 7:15 uur;
• dinsdag: Alvaiázere, 22km, 5 uur.

Maandag heb ik drie blaren opgelopen. Ik ga niet zeuren, maar het draagt niet bij aan het plezier. Daarnaast is de bal van m'n linkervoet wat gevoelig. Eenzelfde soort pijn als een verzwikking. Gelukkig niet zo erg, maar het heeft me een nacht uit de slaap gehouden, vermoedelijk door de ervaring van twee jaar terug. Terwijl ik loop, neemt het af en ik ga het niet forceren en als ik rust, neem ik nu ook even rust.

Uit de zeilerij ken ik de term 'zeilersdementie'. Je zit op zee, bent ziek of hebt het op een andere manier niet naar je zin, en bedenkt dan dat je dit nóóit meer wilt. Maar eenmaal in de volgende haven heb je hele verhalen en wil je niets liever dan uitvaren. Iets soortgelijks heb ik hier ook. Aan het einde van een wandeling, als je moe bent en wat pijntjes ervaart, de zon ongenadig heet is, bedenk ik: 'Dit is m'n laatste Camino'. Maar de volgende dag wil ik niets anders dan vertrekken. Wat is dat toch? Als we lopen, willen we ergens aankomen en als we ergens zijn, willen we weer weg. Leven in het moment zit kennelijk niet in onze genen. Of ben ik de enige die dit heeft?

In een van de reacties onder een vorig blog schreef iemand: 'je hoofd helemaal leeg lopen'. Daar moest ik aan denken. Omdat ik me afvraag wat doet dit nou met je? En misschien raakt deze opmerking wel de kern. Natuurlijk kan je een middag een mooie wandeling maken, maar dag in dag uit is toch echt wat anders. De saaie eindeloosheid, het luisteren naar het niet ophoudende geluid van de natuur, het knerpende geluid van je schoenen in het grind en de aaneenschakeling van landschappen die evenveel van elkaar verschillen en toch op elkaar lijken. Vertrekken en aankomen. Vandaag en morgen en daarna weer. Loskomen van de rusch van elke dag. Het loslaten van gedachten en ze ook weer verwelkomen. Dingen die je dagelijks met je meedraagt en nu ineens niet meer belangrijk lijken. Of juist wel, maar dan in een heel ander licht. Natuurlijk hoor ik ook dat Iran Israël heeft aangevallen. En ander nieuws. Deze wereld is soms gek geworden. Wat zit er in onze hoofden dat we de ander willen doodmaken voor... Voor wat eigenlijk? Wat willen we winnen? En wat is mijn aandeel daarin? Waarom kunnen we niet zien dat er genoeg is voor iedereen en onze resources gebruiken om te leren delen? Is de aarde ons eigendom of is die ons geschonken? En als de aarde een geschenk is, in plaats van ons bezit waar we recht op hebben, wat betekent dat voor wat we er mee doen? Hoe komt het dat ik hier met 8 kilo spullen genoeg heb om een maand prima te leven en ik thuis een veelvoud heb? Sorry, zo maar wat gedachten waar ik op aan het kouwen ben. En ik ben dus nog niet klaar.

Vandaag kwam ik aan in een herberg. Ik boekte er een 'single room'. Op de deur van mijn kamer staat 'John Briereley', de schrijver van het boek dat ik gebruik. Hij heeft hier vier keer geslapen. John heeft een bijzonder levensverhaal. Hij was een (te) hard werkende vader die tijdens zijn eerste Camino besloot het roer drastisch om te gooien. Dit zeer tot vreugde van zijn vrouw en kinderen. Hij liep meerdere keren verschillende routes naar Santiago. En hij schrijft er fantastisch over, zowel functioneel, maar ook over zijn spirituele ervaringen. Hij stierf vorig jaar op 2 juli (een bijzondere datum voor mij) op 75 jarige leeftijd. Z'n dochter heeft z'n laatste boek afgemaakt.

We moeten dus leren leven met het gegeven dat het voor ons hier een keer ophoudt. Ook die ervaring neem ik mee in deze reis. En de vraag is, wat laten we achter als we van hier weggaan? Ik slaap vanavond in deze bijzondere kamer met het boekje van John Briereley op het tafeltje, waar hij er ongetwijfeld aan heeft geschreven...

Geschreven door Alderiks.reisdagboek