Gisterochtend, zondag 25 september ben ik aangekomen in het hotel waar ik mijn eerste deel van de camino moest stoppen. Ik had een reis van ongeveer 30 uur achter de rug met de Flixbus. Alhoewel het redelijk volgens plan verliep ben ik nog geen fan. Ik weet ook nog niet of ik op deze manier weer terug wil. Alhoewel ze zowel in Santiago de Compostela als in Rotterdam stops hebben. Maar goed, dat is van later zorg.

Super leuk was dat ze me herkenden in het hotel. Op een of andere manier voelt de aankomst dan als een vorm van thuiskomen. De hele reis hebben we herfstachtig weer gehad, tot in Spanje. Maar hier is het heerlijk nazomerweer. 's Nachts kan het koud zijn. Maar zodra de zon opkomt wordt het warm, tot net iets boven de twintig graden. Licht bewolkt, maar overwegend zonnig. Bijzonder comfortabel voor de camino.

Ik startte vanmorgen met veel laagjes kleding, die ik gaandeweg kon uittrekken tot ik in een t-shirt wandelde. In Léon moest ik eerst een eind door de stad en later door een smerig industrieterrein. Ik vroeg me af of ik daarvoor bijna tweeduizend kilometer gereisd had. Tot ik, inmiddels verenigd met andere pelgrims, midden in het Spaanse landschap liep. Mijn hart ging open en een diep gevoel van dankbaarheid overviel me. Het groene teletubbieland is nu in hoofdzaak bruin. En ik zag het gegeven dat ik in het najaar zou terugkeren als een extra kans om het landschap in dit seizoen te mogen ervaren. Alhoewel ik het frisse groen prefereer, heeft dit ook een ongekende schoonheid.

In Léon was naast de route een kerk. Ik heb die uit principe bezocht. Ik heb me namelijk voorgenomen nu niet alleen voor snelheid en afstanden te gaan, maar vooral te genieten en tijd te nemen voor wat zich aandient.

Op de eerste dag ontmoette ik een stel uit Hawaï, zij in een rolstoel en hij er achter. 30 jaar samen en we doen nog steeds 'crazy things'. Heerlijk! Wat een energie en liefde. I love it 💕. Het kan dus. Ik lunchte met een Duitse vrouw, die ut spirituele redenen de camino loopt. Vanavond zat ik aan tafel met - onder andere - een stel uit New Jersey, een man uit Colombia en een vrouw van de Kanaaleilanden. Er ontstond een prachtig gesprek dat we ervaren dat er iemand is die ieder van ons leidt en ons zo tijdens de camino geeft wat we nodig hebben. En het zijn niet allemaal christenen.

Vandaag heb ik 5 uur gewandeld en bijna 25 kilometer gelopen en ben aangekomen in Villar de Mazarife. Bij de eerste auberge hadden ze een bed voor mij. Ik vroeg om een single room aan de drie dames, die geen van allen goed Engels spreken. Na wat overleg boden ze me voor €17 een kamer met vier stapelbedden aan voor mij alleen. Terwijl een bed in de slaapzaal €15 kost. Als bedrijfskundige krijg ik daar kortsluiting van. Maar mijn moeder leerde me: 'vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan'. Dat doe ik dan maar.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Geschreven door Alderiks.reisdagboek