Vandaag ben ik aangekomen in een klein hotel net buiten Coimbra. Eigenlijk heb ik een soort studio, met eigen keuken. Er is een zwembad bij. Tip van m'n vader: 'Ik zou het wel weten, als ik in jouw situatie zat, zou ik bij een zwembad willen zitten.'

De afgelopen dagen heb ik weinig gedaan dan slapen, ontbijten, lunchen en dineren. Veel lopen zit er niet in.

Zaterdag boekte ik een rondrit door de stad in een treintje. Dat zou ik normaal nooit doen, maar het leek me een ontspannen manier om de stad te bekijken. Veel had ik toch al gezien. Wel viel me op dat er nog heel wat elementen zijn uit de tijd dat Portugal door de Arabieren werd overheerst. Vooral de tegels op de huizen. Persoonlijk vind ik het eigenlijk best wel mooi. Het hobbelen over de kleine keitjes in die trein was erg oncomfortabel.

Zondag zat ik op een terras (het weer is hier heerlijk!) en raakte aan de praat met een Française. Ze zag me aan komen strompelen en vroeg wat er aan de hand is. Uiteraard vertelde ik in geuren en kleuren wat er aan mankeert. Voor een man is er weinig fijner dan lekker te klagen over ieder pijntje ;). Ze vertelde dat ze haar hele leven al de Camino Frances wil lopen (Die heb ik 2 jaar geleden gedaan). Maar nu ze tegen de zeventig loopt vind ze het te ver. Haar broer is er ooit aan begonnen en had het in drie etappes opgedeeld. De laatste heeft hij nooit kunnen lopen. Hij is overleden. Toen vroeg ik haar; 'waarom zou je 'zijn' Camino niet afmaken? Dan hoef je maar een derde deel te lopen en heb je het samen gedaan'. Ik zag een traan in haar ooghoek en ze zei me dat ze daar nog nooit aan had gedacht en dat haar schoonzus dat een geweldig idee zou vinden. Ze vertelde me dat ze diep gelovig is en dat ze niet gelooft in toeval. Onze ontmoeting had haar geraakt. En ik was op zo'n 'zinloze dag' blij dat ik kennelijk toch nog iets goeds kon doen.

Zondagavond had ik een video call met mijn familie, die bij elkaar was, omdat het mijn moeders 82ste geboortedag was. Ik voelde me best verloren op deze afstand...

Vanmorgen checkte ik uit bij het hotel in de stad, heb lekker ontbeten. Bij een kopje koffie schreef ik in m'n schriftje de lessen die ik trek uit de situatie. Ik bladerde terug naar de aantekeningen van twee jaar terug en zag dat ik toen soortgelijke dingen had opgeschreven. Daarna heb ik een hele serie podcasts geluisterd onder een boom met zicht op de rivier. En vervolgens de stad in om toch even wat boodschappen te halen. Ik had de dichtstbijzijnde Supermercado via Google opgezocht. Een paar honderd meter. Klopte vast, maar wat ik niet gezien had, was dat ik steil omhoog moest, wat geen succes was met mijn voet.

De Uber was er met 5 minuten en bracht me efficiënt naar waar ik nu ben.

De eigenaar van dit hotel beloofde me met de auto naar een restaurant te brengen als ik dat wil. Toen ik reageerde met 'je bent een engel', keek hij me aan en zei: 'mijn naam is Gabriël'.

En nu? Als ik vrijdag voldoende hersteld ben, start ik uit Porto. Alleen als het verantwoord is. Zo niet, dan ga ik naar huis...

Geschreven door Alderiks.reisdagboek