Op vrijdag 30/9 liep ik naar Ponferrada. Een prachtige stad. Na een lunch op een plein in de stad besloot ik alhoewel de stad erg mooi is, door te lopen. Ik vond een albergue in een klein plaatsje Camponaraya, totaal 25 kilometer en 5 uur en 45 minuten.

Ik heb een gidsje. En ik probeer daar vooraf in te lezen. Maar vaak zegt het me weinig. Als ik het later terug lees begrijp ik het wel. En zo las ik over Ponferrada en had er spijt van dat ik er het radio museum niet had bezocht.

Zaterdag liep ik een stuk dat 'Camino Duro' wordt genoemd. In Villa Franka del Bierzo krijg je de keuze om steil de bergen in te lopen. Het is de mooiste route die ik tot op heden heb gelopen, maar geldt als erg zwaar. Om wat afleiding te hebben luisterde ik muziek. Ik nam een fruit break en at een appel en een banaan.

Ik kwam, na 24 kilometer en vijf uur wandelen aan bij een kleine albergue in Pradela. Een mini plaatsje op de kaart. Pas de vanmorgen ontdekte ik dat deze albergue niet aan het einde van de route lag. Overigens wel een prachtige plek, met uitzicht over de bergen. En omdat 90% van de pelgrims de gewone route lopen was het er bijzonder rustig. Ik bleek er te gast te zijn met twee basisschool leraressen, de ene uit Duitsland en de andere uit de Verenigde Staten. Na een heerlijke nachtrust vertrok ik bij zonsopgang en genoot intens van de wolken die onder me door de bergen dreven.

Vandaag, zondag 2 oktober liep ik naar O Cebreiro. Een alleraardigst plaatsje op 1.306 meter. Weer een enorme klim. Onderweg kwam ik een man tegen uit Guernsey die op een omgebouwde Segway als rolstoel de camino doet. Echter daar aangekomen bleken alle albergue's, hotels en hostels vol te zitten. Ik liep door en vond na zo'n 4 kilometer een slaapplaats in Hospital da Condesa. Totaal 26 kilometer en vijf uur en drie kwartier wandelen.

Naast dat ik bijzonder geniet van de wandelingen en de natuur ben ik dankbaar dat ik 100% fit ben. Ik zie anderen worstelen met blaren en pijn in rug, knieën en enkels. Er worden hier aan de lopende band pijnstillers geslikt. En ik heb er natuurlijk ook een beetje ervaring mee. Maar nu ben ik er van gevrijwaard. Natuurlijk komt dat doordat ik veel train. Maar dat is geen garantie. En ik kan intens dankbaar zijn voor wat ik zo mag ontvangen.

Zo tijdens deze camino spreek je natuurlijk ook allerhande mensen. Ergens denk ik omdat we vreemden voor elkaar zijn en tegelijkertijd de zelfde route lopen is er meer openheid dan in het gewone leven. Zo leer ik lessen van mensen uit andere culturen, die je kunnen confronteren met patronen en manier van dingen benaderen die je beperken in je voorstellingsvermogen. Mijn conclusie is dat we allemaal dezelfde weg hebben af te leggen, maar dat ieder z'n eigen pad loopt.

En mijn pad is nog niet klaar, dat is me wel duidelijk. Ik heb nog ruim 150 kilometer te gaan om dat pad uit te vogelen. Alhoewel dat misschien niet genoeg is...

Geschreven door Alderiks.reisdagboek