Vanmorgen werd ik zonder wekker, net even na zevenen wakker, pakte een korte douche in het appartement dat Coco en ik gehuurd hadden. Dat klinkt heel luxe en dat is het ook voor een pelgrim. Maar de prijzen in Portugal zijn laag en als je het deelt valt het enorm mee. We waren €25 de man kwijt, terwijl een bed in een gedeelde slaapkamer €22 was. Die upgrade was gisteren dus een no-brainer.

Gisteren, vrijdag 12 april vertrokken Coco en ik, rond de klok van acht uit Azambuja. Waar we eerst nog een ontbijtje namen. Na negen kilometer kwamen we in een klein dorpje aan de Taag (officieel Rio Tejo) dat Reguengo heet. We dronken er een kop koffie.

De voorspelling was opnieuw warm weer. We hadden gelezen dat na het dorpje Porto de Muge we een etappe van 17 km zouden krijgen waar geen voorzieningen zijn en waar je in open veld zou lopen. Dus was ons plan daar eerst te lunchen. Maar er was niets en wat er was, was niet open. Bij een local - oudere baas - ging Coco naar binnen en vulde onze watervoorraad aan. Coco vertelde me dat z'n huis een 'mess' was en dat de man ziek was. We aten onze appels en bananen op als lunch op het terras van het gesloten restaurant. Ik had ook nog wat reepjes (tip van Rik) en ook die braken we aan. En we begonnen de tocht.

Het was echt warm. Onderweg lagen er pelgrims uitgeput onder een struik. We gaven een uitgeputte vrouw die nagenoeg geen water meer had een deel van onze voorraad en was oprecht blij en noemde ons 'life savers'. Ze had geen idee meer van waar ze was en hoeveel ze nog zou moeten lopen. Ze zei dat ze dacht dat het nog een uur zou zijn, maar het was minimaal nog twee uur.

Esmee schreef me dat lopen in de hitte een skill op zich is. Ik heb in ieder geval geleerd om veel water te drinken, je goed in te smeren, niet te vechten tegen de warmte en een tempo te kiezen dat vol te houden is. Ik loop dan zo'n 5,5km/h. Tegelijk houd ik m'n hartslag in de gaten omdat die gaat oplopen als je een zonnesteek zou krijgen. En als dat goed lukt voelt dat als een overwinning op jezelf.

Onderweg stond een bord van een hotel dat ik belde en waar ik twee bedden reserveerde. Dat was in ieder geval geen uitdaging meer.

Wat ik wel gelezen had, maar verder had genegeerd, was dat we om de stad in te komen we nog een klimmetje moeten maken. Dat was uitdagend. Maar na 31km en zes en een half uur kwamen we aan bij het hotel waar we een upgrade deden naar het appartement.

We dronken een biertje in de stad, en aten het een en ander. Coco had het plan om de volgende dag, vandaag dus, met de bus naar Fatima te gaan. Onze wegen zouden scheiden. En eigenlijk was ik er ook aan toe om even m'n eigen plan te trekken. Coco bedankte me 'for taking care of the old man, and being his coach' en ik dankte hem voor de 'wise words he shared with me'.

En zo vertrok ik vanmorgen uit Santharém. Tijdens het ontbijt had ik even contact met Hilda die vandaag samen met haar zus Sandra 15 km de Rotterdam Marathon zou gaan lopen. En ze deden het. Ik ben zo trots op hen, maar vooral op Sandra die dit doet met haar rollator. Zo mooi om te zien hoe ze denkt in mogelijkheden en de uitdaging aangaat. Stiekem hoopt ze nog eens een Camino te lopen.

Ik liep de stad uit, langs Porta's du Sol en had een prachtig uitzicht over rivier de Taag en had zo'n moment van dankbaarheid dat ik van Egbert heb geleerd. Hij spreekt het ook uit, en ik doe dat tegenwoordig ook: 'Dank U Heer'. Waarom zouden we onze dankbaarheid niet gewoon uitspreken?

Vandaag was m'n plan: 'Geen plan is ook een plan' (zoals wijlen Henk de Velde - zeezeiler - zei). Afgelopen dagen waren zeer intensief en ik wil m'n energie een beetje managen. Ik zie wel hoever ik kom. Het was een prachtige wandeling door landelijke gebied, het stijgen en dalen viel mee. Wel weer veel onbeschut in de volle zon. Ik luisterde een uur de podcast 'Moderne Profeten' over Ann Voskamp, een vrouw die het pesten van school en alles wat daarna omzette naar iets positiefs. Zeer het beluisteren waard, mij raakte het. Het komt bij de essentie van het leven. Ik ben van plan deel 2 van deze serie* tijdens deze Camino te luisteren.

Al lopend kwam ik een stel dat ik al meerdere malen gepasseerd was uit Connecticut (US) tegen. Keith and Stephanie, ze vertelde dat ze een hotel geboekt hadden met een zwembad. Dat klonk me als muziek in de oren. Dus liep ik het laatste stuk met ze mee en had het geluk dat er nog een bed vrij was op een kamer die ik nu deel met twee mannen die op de fiets zijn uit Amersfoort en zich zojuist bij het zwembad voorstelden als Jan en Wim. En ik zit in m'n zwembroek onder een boom dit blog te schrijven. 't Kon slechter...

NB. Super bedankt voor alle reacties via whatsapp of onder dit blog. Bijzonder gewaardeerd. Ik besef juist daardoor dat het een voorrecht is dat ik dit mag en kan doen.

• --------

* https://open.spotify.com/show/1BljQN0DGXQ7HXUKsZQdNc?si=uhzt00CaSqCOB6OusvAXmg

Geschreven door Alderiks.reisdagboek