Dinsdag morgen vertrok ik vroeg uit Lissabon. Ik pakte de metro vanaf m'n hotel naar de kathedraal en voelde me in m'n wandelkleding en met m'n rugzak een absolute outsider tussen de mensen die duidelijk onderweg waren naar hun werk.

Ik merkte al snel dat de route niet zo nauwkeurig was aangegeven als ik gewend was van 'de Franches' die ik twee jaar geleden liep. De kaart was echter duidelijk, ik moest noordwaarts met rivier de Taag telkens aan de rechterhand. Dat leek me 'doable'. Ineens zag ik een gele pijl, die onmiskenbaar de route moest markeren. Ik kruisde straatjes en moest denken aan schoonzus Sandra die overweegt met haar rollator een camino te lopen. Op z'n minst uitdagend...

Al lopend zag ik aan de andere kant van de straat een andere outsider in een boekje turen en wat onzeker om zich heen kijken. Ik riep: 'Santiago de Compostela?' en hij zei 'yes'. En zo liep ik op met Jorge die zich Coco laat noemen uit Bolivia. 75 jaar oud en still going strong. Buitenwijken, industriegebied en havens. Om eerlijk te zijn nog niet om over naar huis te schrijven. Alhoewel de andere kant, rechts steeds mooier werd. De rivier, bootjes, stroming, indrukwekkende brug en ondertussen een gesprek over een samengesteld gezin met 7 kinderen die overal over de wereld leven. Zijn werk als arts en interessante onderzoeken.

De route kende een keuze, de klassieke route, of een nieuw kustpad (2023), 7,8km korter en dat niet in Coco zijn boekje stond, maar wel in de mijne en waar de eigenaar van het koffietentje ons ook op wees. Die kozen we uiteraard, omdat de officiële route voor deze etappe ruim 32 km aangaf.

We lunchten in Póvoa de Santa Ria, waar we toch een aantal pelgrims tegen kwamen. Een echtpaar uit Denemarken en een man uit Arizona. Ik opende de app die me in de kathedraal was aanbevolen en belde vier herbergen op. Vol, geen gehoor of een antwoord apparaat. Maar geen boeking. Maar wel verwezen er twee, die gemeld hadden vol te zitten, naar 'Alfa10'. We vertrokken en ik was er toch niet helemaal gerust op. We kwamen een goedlachse Engelse tegen die vertelde dat ze een maand geleden een email had gestuurd naar Alfa10, waarop het antwoord was dat ze niet aan boekingen deden en dat ze gewoon maar langs moest komen.

Via een niet onaardig slingerpad, maar opnieuw ook industrie en een spoorweg, kwamen we in Alverca do Ribatejo, waar ik Coco voorstelde direct naar Alfa10 te lopen en als we daar niets konden vinden we wel iets anders zouden zoeken. Daar aangekomen boekten we de laatste twee bedden.

27,5 km in bijna 6 uur. het was in de middag 24°C en vrijwel onbewolkt. Dat maakte het goed warm om te lopen met de rugzak op.

Vanmorgen vertrokken we tegen achten en namen een ontbijt aan de overkant van de straat. Het zou 28°C worden en we hadden gisteravond al geboekt in een albergue in Azambuja, volgens het gidsje ruim 30km. Alle tijd voor een goed gesprek. Coco vertelde dat zijn boek* (in het Spaans) net uitgekomen is en deed me het plot uit de doeken.

Het eerste deel was ronduit 'boring', industrie, langs de weg met auto's en spoorbanen (we moesten meerdere keren door een station, trap op, trap af, naar de andere kant). Maar langzaam maar zeker laten we de bewoonde wereld achter ons en gaan we de natuur in. En het is opletten geblazen, want ineens zagen we een slang in de berm.

We ontmoeten opnieuw de Engelse, Caroline, die vertelde dat ze, na een hoop gedoe, haar baan als CEO van een Charity - belangen organisaties voor seksueel misbruikte vrouwen - had opgezegd. En nu gaat nadenken over 'what's next'. Ook dat leverde een mooi gesprek op.

Soms lopen we ook hele enden alleen en op eigen tempo. Vandaag luisterde ik naast een podcast ook het album Bronco van Orville Peck, waar ik thuis de lp van heb, een cadeau van Esmee. Langs een spoorweg is die afleiding heerlijk.

We lunchten met z'n drieën, Coco , Caroline en ik, en bespraken de opties voor de middag. Het was inmiddels goed warm en we zouden een lang stuk door open veld moeten lopen. Goed insmeren dus. Dat had ik dacht ik ook gedaan, behalve m'n kuiten. Die zijn nu goed rood.

Coco overweegt af te wijken van de route en de 'Fatima' route te lopen, omdat hij wat tijd over heeft. We zullen zien...

Uiteindelijk na 6 uur en ruim 32 kilometer kwamen we in Azambuja aan waar de thermometer 31°C aan gaf. Gelukkig is voor de komende dagen iets minder warm weer opgegeven. Een super nette albergue, waar ik weer met Coco een kamer deel. Vooralsnog dus nog geen stapelbed in een slaapzaal.

Wordt vervolgd (tenminste, dat is het plan 😉)

• ----

*https://www.amazon.fr/Katarina-Spanish-Coco-Velasco-Wallin-ebook/dp/B0CT4FSNV4

Geschreven door Alderiks.reisdagboek