Begon ik mijn vorige blog nog met dat het eentonig werd, is nu de situatie ineens heel anders. In de nacht van woensdag op donderdag werd ik wakker van de pijn in m'n linkervoet. Steken en gloeien. Paracetamol geslikt, maar telkens werd ik weer wakker. Om vier uur besloot ik dat ik naar een dokter zou gaan. Ik hees me na het ontbijt in een taxi en na wat formaliteiten kon ik terecht bij een engels sprekende arts. 'Overused', was zijn oordeel. Ik kreeg een recept mee voor ibuprofen en flucloxacilline omdat ik dus ook blaren heb en ze infecties willen voorkomen en vaseline om het te verzorgen. Plus minimaal een dag rust (eigenlijk een week...) voorgeschreven. We zullen zien!

Terwijl ik zat te lunchen liep Coco binnen. De oude dokter. Keek naar mijn voet in mijn slipper en vroeg of ik ibuprofen van hem wilde hebben. Hij adviseerde me om met een taxi naar het volgende stadje, Coimbra, te reizen en daar hooguit wat rond te lopen, maar nog geen wandelingen te maken. Goed idee! Dus boekte ik voor de zekerheid maar een 'private room', zodat ik niet temidden van enthousiaste pelgrims die makkelijk 30km per dag lopen, m'n wonden hoef te likken, wat nu wel het geval is.

Natuurlijk heb ik flash backs naar twee jaar geleden, toen ik na 500 km in Leon ben blijven hangen. En uiteindelijk terug naar huis ben gegaan. Ik hoop dat de rust die ik het nu geef voldoende is.

Wat is dat toch... Ik moet altijd veel en snel. En niet alleen op een Camino. Loop voor de troepen uit en moet daar dan toch een prijs voor betalen. Mijn leercurve is traag en vrijwel altijd praktisch. Ik leer niet uit een boek, luister ook maar matig. Moet het gewoon ervaren. No pain no gain... Misschien moet ik er nu toch eens een les uit trekken.

Woensdag kwam ik na 23,3 km in 4,5 uur aan in Alvorge. Een klein dorpje, met een supermarkt, een geldautomaat en dus de herberg waar ik zit. De wandeling was prachtig en alhoewel ik m'n blaren voelde en ook mijn voet, was dat niet onoverkomelijk. Ik had zelfs de indruk dat m'n voet minder opspeelde. Ik genoot van de zonsopgang en kwam onderweg nog een stel, Portugese, pelgrims tegen die in Alvaiázere in dezelfde herberg zaten. En voor de lunch was ik op bestemming. De eigenaar van de herberg zag me binnenlopen en liet me de keurig nette slaapplaatsen zien.

Ik slaap in een stapelbed met gordijntjes. Best geinig. Hilda vertelde mij dat ze dat ook hebben bij het Leger des Heils in de nachtopvang.

Vanmorgen heb ik de bus naar Coimbra genomen. Terwijl ik wachtte op de bus in Alvorge, voor de supermarkt, raakte ik in gesprek met een Engelsman die na zijn pensionering hier is komen wonen. Hij vertelde dat er naast de Engelse gemeenschap ook een heel aantal Nederlanders is. Op internet heb ik gelezen dat als je kunt aantonen dat je in je levensonderhoud kunt voorzien, je geen strobreed in de weg wordt gelegd om hier te gaan wonen. De engelsman zat in zijn wat oudere Opel Astra te wachten tot de supermarkt open ging en vertelde met een prachtig Brits accent en een grote glimlach hoe spotgoedkoop alles is. Toen ik vroeg of hij ook Portugees sprak, keek hij mij ernstig aan en zei dat zn vrouw wel Portugees spreekt, maar dat hij nog altijd struggled met z'n engels, om vervolgens in lachen uit te barsten. Kortom, hij begint er niet aan. Van de taxichauffeur gisteren had ik al begrepen dat de invasie van mensen uit de UK, Duitsland en ook uit Nederland de huizenprijzen opdrijft en dat de lokale bevolking er niet onverdeeld gelukkig mee is. Tot ze hun huis willen verkopen...

En natuurlijk had ik het liever gelopen. De bus neemt niet de kortste route, maar doet onderweg allerlei plaatsen aan. Zo zie je nog eens wat en zat ik ongeveer 1,5 uur in de bus voor ruim 30 km. Grappig om te zien dat enkele mensen elkaar kennen. Waarschijnlijk gaan ze wekelijks naar de stad op hetzelfde moment. Er ontstonden wat gesprekken, die ik uiteraard niet kon volgen.

Ik liet mijn backpack bij het hotel achter en ging op het plein om de hoek koffie drinken. Twee tafeltjes verder zaten twee Nederlanders. Eén meende ik te herkennen van een misdaad programma van Kees van der Spek. Portugal is mooi ver weg en dichtbij genoeg... Maar goed ik heb een andere missie. Overigens heb ik geluk, mijn hotel staat vlak bij het water, aan de rand van het centrum.

Ik besloot alle bezienswaardigheden langs te lopen en er foto's van te maken, om wat te lopen en op deze manier Coimbra te leren kennen. Het is niet groot, wel steil en op sommige plaatsen gewoon erg leuk. Eigenlijk een prima plek om een paar dagen te zijn.

In het boekje van John, schijft hij dat veel pelgrims vanaf hier per O.V. naar Porto reizen om daar hun camino voort te zetten. Dit omdat vanaf hier tot Porto erg veel langs wegen moet worden gelopen. Iets wat ik serieus overweeg. Mijn voet herstelt en het zou jammer zijn om het te forceren. Op deze manier 'koop ik wat tijd' en kan ik hopelijk weer genieten van Porto - Santiago. Waar overigens drie opties zijn. Eén langs de kust en twee door het binnenland. Wie een tip heeft mag het zeggen.

Dank voor alle reacties. Ik ervaar het als support.

Geschreven door Alderiks.reisdagboek