Zojuist na 24km aangekomen in mijn hotel in León. En ik zal maar direct met de deur in huis vallen. De tocht is me zwaar gevallen. M'n enkel is in alle hevigheid weer op gaan spelen. Ik heb onderweg extra pijnstillers genomen en ben meerdere keren gestopt om hem in te wrijven met een verkoelend middel. De lol is er zo wel af en ik heb besloten om de rest van de dag en morgen absolute rust te nemen om maandag de balans op te maken. En als er geen reële kans is dat ik kan lopen met een acceptabel comfort dan breek ik de tocht hier af. Ik hoef m'n lichaam niet te forceren. Ik boekte voor vandaag een gewoon hotel, net buiten León, omdat ik m'n rust even nodig heb.

En dit op de dag dat ik 31 jaar met de liefste van deze wereld getrouwd ben en ze ook jarig is... Zelf begeleidt Hilda nu een groep in haar favoriete klooster. Samen kijken we uit naar onze ongecompliceerde zeilvakantie in de Zeeuwse delta eind juni.

Gisteren heb ik van El Burgo Ranero naar Mansilla de las Mulas gelopen. Een tochtje van bijna 21km. Nagenoeg zonder pijn. Ik genoot ervan om weer onderweg te zijn. Nam onderweg voor Hilda een filmpje op. Vrijwel elke tocht neem ik de tijd om onderweg een kopje koffie te drinken en een croissant of iets anders er bij te eten. Dan laat ik m'n telefoon en routebeschrijving even voor wat ze zijn en heb ik mijn 100% aandacht bij wat ik eet en drink. Hooguit kijk ik wat naar de omgeving en de mensen die voorbij komen. Zo ook gisteren.

Op de bestemming aangekomen liep ik een aantal Auberges in. Allemaal vol. De vrouw van de 5e Auberge was zo aardig te bellen naar een andere Auberge en reserveerde een bed voor mij. Ik typte het adres in en ineens stond ik voor de 2e Auberge waar ik dus al was geweest en die 'vol' zat. Ik had een rondje gelopen. Het was me al vaker opgevallen dat Engels sprekenden minder goed behandeld worden. De vrouw keek me schuldbewust aan en schreef mijn naam op de lijst. Inmiddels zeg ik dat ik Abraham heet, omdat dat m'n eerste doopnaam is en zo in m'n paspoort staat. Hier kennen ze het verschil in roepnaam en doopnaam niet. En omdat ze wantrouwend zijn richting Engels sprekenden, voorkom ik de discussie.

Ik moest wachten tot 13:00 uur voor ik naar binnen mocht. Dus bestelde een lunch. Beth uit Texas kwam bij mij aan tafel zitten. Ze had telefonisch gereserveerd, maar bij aankomst wisten ze van niets. Ik keek er niet van op. Om 13:00 uur stipt mochten we na de paspoort controle en een stempel in je pelgrimspaspoort en tegen betaling van €12 naar binnen. De 30 bedden waren binnen een half uur bezet. Ik wist als eerste een douche te scoren, maakte m'n bed op en ging gewassen en geschoren weer naar buiten.

Inmiddels heb ik op mijn telefoon een e-reader en wat boeken geïnstalleerd. Dat is voor de rustdagen en de saaie middagen een welkom tijdverdrijf. Ik dronk koffie en bier in de stad, terwijl ik 'Advocaat van de vijand' van Geert Jan Knoops uitlas. Ik begon aan 'Het tweede schot', ook van zijn hand. Wat kan hij goed schrijven!

Eigenlijk vind ik de middagen nogal saai. De routine van de pelgrims is om na aankomst eerst dus te douchen en dan de kleding te wassen en op te hangen in de zon. En daarna soms een dutje te doen en/of wat te gaan drinken. Toen ik nog hele dagen kon lopen liep ik graag wat extra kilometers, tot een uur of vier. Echter zijn dan de Auberges vol. De oplossing is om dan te kiezen voor iets duurdere hostels en eventueel via booking.com te reserveren. Dan krijg je namelijk een bevestiging in je mailbox. Feit is dus dat je daarin wat handig moet worden. Maar ook dat je dus niet zondermeer op de bonnefooi kunt lopen. Je gaat weg van huis om vrij te zijn en 'het systeem' te ontlopen en voor je het weet zit je in een nieuw 'systeem'.

Gaat het nu om de reis of om de bestemming? Onlangs kregen we van vrienden een prachtig boekje 'Grote Panda en Kleine Draak', waar Panda deze vraag ook stelt. De Draak antwoord dan dat het gaat om het gezelschap. Ik vond dat een prachtig antwoord. Tijdens onze zeilreizen stelden we ons ook deze vraag. En ik moet zeggen, natuurlijk was de bemanning het belangrijkst. En ook tijdens de camino zijn de ontmoetingen erg belangrijk. Tijdens mijn wandelingen dacht ik hier nog eens over na. En in mijn karakter als ondernemend persoon, kan ik niet kiezen tussen deze drie. Ik ben doelgericht, dat wil en kan ik niet loslaten. Daarnaast denk ik goed na over de manier hoe dat doel gehaald moet worden en hecht ik waarde - en stel ik eisen aan het gezelschap waarmee dat gebeurt.

En juist daarom zou ik het bijzonder jammer vinden als de camino, voor mij en voor nu, hier in León zou moeten stoppen. We zullen zien.

Geschreven door Alderiks.reisdagboek