Het was weer eens even wennen om 07.30 de wekker zetten. Maar vandaag vroeg op omdat er vandaag een laatste excursie op het programma stond. Een Husky tocht met Kvaløya Husky. Bij het ontbijt was het dan ook rustig dus op tijd vertrokken. Om 08.45 was vertrek maar bij alle excursies moet je dan al 15 minuten eerder aanwezig zijn. Het is nu een stukje lopen terug naar het centrum en toen ik buiten kwam regende het. Dat was ook nu weer niet conform de voorspelling maar wie kijkt daar nog van op. Naast skibroek en jas had ik regenbroek en regenponcho ook nog maar meegenomen. Je weet maar nooit.

Om 08.35 kwam een 9-persoons busje aanrijden met een mooi logo van Kvaløya Husky op de zijkant. Kijk dat is tenminste duidelijk. Als die andere busjes rijden vandaag voor firma A en morgen voor firma B dus die hebben allemaal geen logo en zien er allemaal hetzelfde uit behalve dat de ene helft wit is en de andere zwart. Ook nu stond er weer zo’n busje die ook mensen kwam ophalen maar die gingen een wandeling doen. Samen met zeven andere personen namen we met acht man plaats in het busje van Ronja. De dochter van de eigenaar. Haar taak is om de gasten in Tromsø op te halen en dan in zo’n 45 minuten naar de kennel bij Straumsbukta op Kvaløya te brengen. De ochtendspits was de andere kant op dus door de tunnel, langs het vliegveld de brug over. Dat was inmiddels bekende weg. Echter gingen we nu bij Eidkjosen niet rechts maar linksaf over weg 858 langs de zuidkant van Kvaløya. Daar was ik nog niet geweest. Het fjord is hier breed en de bergen met wat sneeuw op de toppen hoog. Er was nog niet veel licht in de dag en dat zou ook zo blijven buiten een heel kleine opklaring toen we uitstapten.

Ronja reed de bus rond 09.30 strak in zijn achteruit de helling naar de kennel op en we konden voor het hek uitstappen. Daar stonden Stefan, Laila en Amber al op ons te wachten en ook zo’n 60 zeer enthousiaste Alaska Husky’s die wisten wat het betekende als het zwarte busje er was en er gasten voor de poort stonden. Horen en zien verging je dan ook want als je weet dat één Husky zo’n 80 decibel geluid kan produceren en er 60 tegelijk aanslaan dan kun je snappen dat we op gebaren af moesten gaan omdat we niet meer konden verstaan wat er aan uitleg werd gegeven. Het was de bedoeling dat we eerst een rood schuurtje in moesten. Daar was het droog, want het regende nog steeds en ook steeds harder, warm en was er van de uitleg iets meer te begrijpen.

Amber legde uit dat we vandaag extra goed ingepakt moesten worden omdat er, zoals verwacht, geen sneeuw lag. We zouden dus niet met de slee maar met karretjes (karts) gaan rijden. Het had vannacht ook geregend en het pad was nog nat van de gesmolten sneeuw dus het zou een beetje modderig kunnen worden. Nu hing in dat schuurtje werkelijk een heel arsenaal aan pakken, jassen, overalls. In alle soorten, vormen en maten. Je kon je eigen kleren aanhouden en kon daar overheen een super dikke regenbroek aantrekken. Met daaronder een paar stevige hoge rubberen laarzen zodat je eigen schoenen niet vuil werden. Qua jas kon je kiezen. Of ook net zo’n dikke regenjas om over je eigen jas te doen of een dikke waterdichte winterjas. Daar kozen de meesten voor omdat er al een meisje stond te kijken dat haar witte winterjas misschien niet zo’n goed idee was om naar dit uitje aan te doen. Mijn eigen jas ging dus uit en een dikke coat aan. Alleen moest je je eigen muts eronder opzetten en je sjaal of buff om doen. Handschoenen kreeg je ook van hun. Er kon dus niets van je eigen kleding vies worden.

Het schuurtje ging op slot en met zo veel waakhonden zou zich daar toch niemand in wagen. Toen mochten we via de achterdeur naar buiten. We waren zeg maar via de schone kant binnen gekomen en gingen nu via de vieze kant eruit. Dat was ook meteen te merken want we stapten midden in de kennel naar buiten. Daar liepen al een paar snuffels los rond er lag her en der een hoopje en de honden die aan de slag mochten deze ochtend werden stuk voor stuk van de ketting gehaald en liepen als opgedraaide Duracell konijntjes heen en weer te rennen, te kwispelen, blaffen en tegen je op te springen. Vandaar eerst omkleden. Daar was over nagedacht. De hokken en kennel zagen er keurig netjes uit. Er hing een bord op de wagen waar de honden in mee gingen. We moesten namelijk eerst een klein stukje terug en daar de vallei in. Met de slee vertrekken ze vanaf de kennel maar met de karretjes kan dat niet. Dus eerst moesten er 20 Husky’s gevangen worden en in de hokken op de auto worden ondergebracht. Dat was al een heel schouwspel om te zien. We mochten vrij rondlopen maar toen ze van de ketting gingen, mochten we aan de kant kijken hoe de honden een voor een werden ingeladen. Hun naam werd meteen gezegd, hoe oud ze waren en welke taak dat ze hadden.

Er werd ook meteen een verdeling gemaakt. Ik was alleen en een meisje uit Australië was ook alleen dus wij mochten samen op een karretje. Twee echtparen uit Japan mochten ook samen en twee vriendinnen uit Engeland ook. Wij werden aan Amber gekoppeld. Een meisje uit Nederland. Dus kon ik ook voor het eerst in bijna drie weken hier weer eens Nederlands praten. Dat vond zij ook leuk. Zij is afgestudeerd in Wageningen, hier op vakantie gekomen, blijven plakken en sinds drie jaar officieel geëmigreerd. Amber legde uit dat wij vandaag op pad gingen met Bruce. Die was de leider van de groep. Verder kregen wij van voor naar achter Danna, Beyron, Odin, Hutserk, Ella, Isbjørn, Kennedy, Kompis en Flekka mee. De andere groep kreeg Pysa, Haven, Kaski, Ante, Solo, Artemis, Flaks, Gnist, Munin en Wilma mee.

Toen al deze namen waren afgeroepen en alles en iedereen klaar was voor vertrek, bleek dat het vieze busje niet wilde starten. We waren in een schoon zwart busje opgehaald maar ze hadden ook een vies grijs busje waar iedereen met modder kleren en laarzen in mocht stappen. Dat duurde echter niet lang want ook met startkabels erbij wilde het busje niet starten. Dus moesten we met het schone busje op stap. Daar werd snel wat voor gevonden door wat dekzeilen over de banken en vloer te gooien want straks moesten we met dat busje ook weer met onze schone kleren terug naar Tromsø. Zogezegd zo gedaan. Iedereen weer in het andere busje en 5 minuten de weg terug en dan links af een vallei in. Daar hebben ze voor de karretjes een soort pad uitgezet in twee grote lussen. Een lus noord en een lus zuid. Over beide lussen doe je zo’n 45 minuten. Het werd een beetje estafette rondje. Je doet eerst een lus, dan wissel je zodat twee andere mensen mogen. Die doen dan de andere lus en zo wissel je door zodat iedereen beide lussen gedaan heeft. Als je niet op het karretje zat, kon je bij een vuurtje warm worden en vooral opdrogen want het bleef regenen.

Maar voordat het allemaal zo ver was moesten alle blaffende vriendjes eerst ingespannen worden. Er kwam werkelijk een kabaal uit de auto. Ook met 20 keer woef en waf is het nog steeds niet echt stil te noemen. Zodra de deurtjes dan ook opengingen moest je meteen een halsband vastgrijpen want anders waren ze ook niet meer te houden. De hoofdlijn was vanaf het karretje met een anker aan de voorkant in de grond vastgemaakt. Aan de achterkant werd het karretje op vier remmen gezet en met een spanband aan de trekhaak van de auto vastgemaakt. Het Australische meisje en ik mochten als eerste met Amber mee en voor dat er één hond werd ingespannen moesten wij alvast op het karretje gaan zitten. Als de laatste hond was ingespannen was het ook meteen remmen los omdat de Husky’s als ze aan de lijn vast zitten helemaal niet meer te houden zijn. Met 10 honden ervoor kwam er zo’n 700k g aan trekkracht voor te hangen en dat wogen wij samen met Amber en de kar erbij in ieder geval niet. Dus hoe meer weerstand bij het inspannen, hoe beter. Ons rijtje werd ingespannen en hoe meer honden er aan de lijn kwamen hoe meer de kar begon te bewegen. Trekkracht genoeg dus. De andere groep was net iets eerder klaar en stoof al weg. Bij ons ging het niet helemaal goed. Toen het voor anker losging, ging de hele rij honden zo’n beetje rechtsaf en achterstevoren staan in plaats van recht naar voren. Zo kon de rem niet los en eerst moest iedereen weer netjes in de rij staan. Dat deed een collega van Amber en zodra iedereen recht stond, ging ook de spanband van de auto en de remmen los en stoven ook wij weg.

Het ging goed vooruit en Amber zei dat ze zelfs de rem er nog op moest houden omdat we anders te hard zouden gaan. Wij deden eerst het zuid rondje. Dat ging eerst een stukje bergop maar ook dat ging soepel en vlotjes. Daarna een stukje door het bos. Daar was veel modder, keien en plassen maar daar ging het ook hotsebotseknots over en doorheen. Toen moest er wel even vooraan gewisseld worden want daar luisterden er twee niet goed. Na de wissel, ging het beter. Inmiddels was ik heel blij dat ik mijn eigen kleren niet aan had want de modderspatten vlogen je om je oren. Daarna ging het bult af en ging de rem er even helemaal vanaf. Toen ging het echt hard. Vervolgens ging het weer over een stuk grasland naar het kamp waar het kampvuurtje inmiddels aan het branden was. Daar was het snel de rem in en één voor één wisselen en zoef weg was het karretje weer. Bij het vuurtje kon je even bijkomen. Je botten weer in de goede volgorde leggen en er was koffie, thee, warme chocomelk en koekjes.

Na zo’n 20 minuten konden we weer wisselen. Het tweede rondje ging wat verder de vallei in en had wat mooier uitzicht. Ook daar ging het weer een stukje berg op en stopten we halverwege. Ik wist niet wat er aan de hand was, maar dit was het fotomoment. Op dit bergje hield de rem het als wij bleven zitten en kon Amber afstappen om met onze telefoons foto’s en een filmpje te maken. Dus wij gaven beiden onze telefoon aan Amber en zij maakte foto’s van ons en de honden, een selfie en een filmpje terwijl ze vanaf Bruce terug naar ons liep. Dat was wel leuk want op zo’n karretje kun je natuurlijk geen foto van jezelf maken. Daarna ging het in vliegende vaart en zonder rem erop weer terug berg af naar het kamp en mochten de andere vier mensen hun laatste rondje doen. Ondertussen konden wij bijkomen en foto’s van elkaar maken hoe we onder de modder en drap zaten.

Toen ook de laatste groep terug was, kregen eerst alle honden waterbakken om te drinken en daarna kregen wij ons tweede rondje drinken. Terwijl er flink geslobberd werd, mocht je langs jouw rijtje honden lopen om ze te aaien en te bedanken voor het harde werken. Nu ze hun energie kwijt waren, durfde ik zelfs dichtbij genoeg komen omdat ik normaal niets van honden moet hebben. Een Japanse mevrouw was zo aardig om wat foto’s te maken. Inmiddels was het zo’n 12.00 en tijd om terug te gaan naar de kennel. Allemaal netjes op de dekzeilen zitten en in vijf minuten terug naar de kennel. Daar werd eerst het hek weer dichtgedaan toen we met de bus er doorheen gereden waren. En daarna werden alle Husky’s losgelaten, mochten ze nog even rennen en gingen ze bij hun hok weer aan de ketting. Wij mochten ons weer omkleden. Alle vuil spul moest in het voor hok blijven. Dat werd met een hoge drukspuit afgespoten en te drogen gehangen op heaters voor de volgende groep. Vanmiddag kwamen er nog acht mensen en Amber legde uit dat er dan 20 nieuwe honden ingespannen worden. Zo zorgen ze ervoor dat ze minimaal één keer per twee dagen hun energie kwijt kunnen ook als er geen sneeuw ligt. Als er geen boekingen zijn, gaan ze zelf met de honden het bos in met de karretjes omdat de beestjes anders gek worden van het stilliggen.

Toen iedereen weer zijn eigen kleren aan had mochten we via de schone kant er weer uit. De zeilen waren inmiddels uit de bus gehaald en de vloermatten even met een spuit afgespoten. In een schoon busje kon Ronja ons weer terugbrengen naar Tromsø. Rond 13.30 net voordat het donker werd, waren we weer in het centrum en was ook deze laatste excursie van deze vakantie afgelopen. Ja natuurlijk had ik liever in een witte wondere wereld op een slee tussen de bomen en bergen willen rijden. Maar dit wat misschien nog wel leuker. Met de modderspatten nog op mijn bril terug naar het hotel gelopen. Eerst gedoucht en daarna een broodje gegeten. Alle foto’s en filmpjes op de computer gezet en bekeken. Weer een mooie herinnering om op terug te kijken.

Inmiddels ook al ingecheckt voor morgen en mijn boardingpassen alweer op mijn telefoon. Vanmiddag rustig overal mijn accu’s en batterijen weer uitgehaald en apart ingepakt om morgen weer door de securitycontrole te komen. Is op Schiphol ook goed gegaan dus heb ik alles maar weer op dezelfde manier ingepakt. Vanavond nog één keer eten bij Pastafabrikken en dan na het eten nog even een rondje door de stad en het laatste statiegeld naar de Extra supermarkt hiernaast brengen. Die is tot 23.00 open dus dat moet nog wel lukken. Dan alles inpakken, bedenken wat ik morgen aan doe (hier sneeuwregen en koud, in Nederland vast niet). Dan nog één nachtje slapen en nog één reisdagje en dan zit het er op mijn Arctisch Aurora Avontuur. Ik heb morgen in Oslo een paar uur overstap. Heb ik daar mooi tijd om een samenvatting van deze reis te maken. Die volgt dan morgen nog. Met misschien ook nog wat luchtfoto’s al vrees ik dat het vooral weer veel wolken zullen worden als ik het weerbericht mag geloven.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen