Vandaag was het dan zo ver. De vakantie kon nu echt beginnen. Om 06.45 de wekker gezet. De paar zaken die ik had uitgepakt weer in de rugzak gestopt en alles al zo veel mogelijk voor de security check klaargemaakt en goed weggestopt. Om 07.00 gaan ontbijten. Het was al behoorlijk druk en er zat een hele groep buitenlandse gasten van onbekende afkomst. Het was een basis ontbijtje met broodje, spiegeleitje en wat melk. Yoghurt was nergens te bekennen dus die hebben we maar overgeslagen vandaag. Op de 9e verdieping mijn spullen op gaan halen en drie keer gecontroleerd of nergens iets was achtergebleven en toen rond 07.30 uitgecheckt. Het eten van gisteravond en de toeristenbelasting betaald en toen op naar het station.

Dat was zo vroeg op de morgen nog sneller dan gistermiddag. Toen was het druk met verkeer en moest je wachten om over te steken. Nu kon je zo doorlopen. Daarna inchecken en 42 trapjes (ja ik heb ze geteld) met mijn hele hebben en houden naar boven. Daar even uitpuffen en op de trein wachten en om klokslag 08.00 was ik op Schiphol. Met de roltrap naar Schiphol Plaza en daar uitchecken. Daarna op zoek naar incheckbalie 1 (dat stond in de Schiphol app) in vertrekhal 1. Dat was niet eens zo heel ver lopen maar wel wurmen langs rijen en rijen mensen die allemaal bij balie 5 en verder stonden en voor de herfstvakantie weggingen. Bij balie 1 tot en met 3 was het rustig. Echter had ik gisteren bij het downloaden van mijn boardingcard ook een overzichtje gekregen wat er eigenlijk allemaal in mijn ticket inbegrepen zat. Dat was heel wat meer dan ik van tevoren gedacht of verwacht had.

Het begon al bij het kiezen van de juiste rij om in te checken. Ik had priority op mijn boardingcard staan dus ik koos de rij voor priority. Toen ik door alle hekjes gezigzagd had, stond ik alleen vooraan voor een gesloten balie. Maar dat duurde niet lang. Er kwam meteen iemand aan lopen, balie werd geopend en mevrouw Laenen kon inchecken. Mijn koffer was 23,1 kg schoon aan de haak. Over de 100 gram deden ze gelukkig niet moeilijk. Mijn handbagage die door de extra tas met mijn jas nu uit drie tassen bestond was ook geen probleem. Zelfs niet toen ik zei dat ik nog een mail gehad had om mijn cabin bagage in te checken omdat de vlucht volgeboekt zat, hoefde ik me geen zorgen te maken. Het antwoord was “Mevrouw u reist businessclass. U mag zo veel bagage meenemen als u wilt.” Er werd ook niets gewogen, opgemeten en ik kon met alles wat ik nog bij me had, behalve mijn koffer, doorlopen naar de securitycontrole.

Dat was stap twee van mijn priority lijstje. Er stonden rijen, rijen en nog eens rijen. Een hele hal vol en die liep om de hoek nog door. Er was echter ook een apart poortje. Daar liet ik mijn boardingcard zien, het poortje ging open en ik kon achter drie man in de rij aansluiten. Van tevoren had ik mijn moonboots al omgeruild voor slippers en alles wat los en vast in mijn zakken zat in de tassen gedaan. Ik moest wel vier plastic bakken vullen met al mijn zooi maar daardoor waren de drie man voor mij inmiddels ook door de scanner en kon ik gelijk met mijn bagage door de scanner. Ik was dan ook al eerder aan de andere kant dan mijn tassen. De tas met apparatuur werd iets langer gecontroleerd maar er was geen handmatige controle nodig en al mijn vier bakjes kwamen dan ook een voor een weer mijn kant op. Daarna kon ik mijn schoenen weer aan doen en op naar het volgende hekje.

Omdat ik binnen Schengen bleef, geen paspoortcontrole. Gelukkig. Want daar waren de rijen mogelijk nog langer dan voor de security. Na een klaphekje kon ik dan ook linksaf de afslag naar de KLM Crown Lounge nemen. Want vanaf mijn aankomst op het perron om 08.00 tot dit punt waren slechts 20 minuten verstreken. Het boarden begon pas om 10.10 dus ik had meer dan genoeg tijd om te doden. Het klonk al deftig maar ook reizigers van SAS Plus mogen van de KLM Crown Lounge gebruik maken. Bij binnenkomst wordt je boardingcard gescand en word je een prettig verblijf gewenst. In het midden stond een groot buffet voor koffie, thee en rond dit tijdstip ontbijt. Maar je kon ook al aan de sterke drank, bier of wijn. Net waar je zin in had. Je kon op een soort terras met uitzicht op zee zitten of in lekkere stoelen waar je ook je telefoon kon opladen. Dat was wel handig dus een beetje overal en nergens gezeten en ondertussen af en toe wat van het buffet gaan halen. Er waren ook douches en grote toiletten waar je met handbagage en al in kon verdwalen en waar ook wastafels en spiegels en al in zaten zodat je je kon omkleden of opfrissen.

Rond 9.30 ben ik aan een groot rondje Schiphol begonnen. Ik zou eerst gate C16 hebben, bij het inchecken was het B3, toen B31 en uiteindelijk bleek het B23 te zijn. Daar kwam ik achter toen ik al bij B31 zat en zag dat ik naar Wenen zou gaan in plaats van Oslo. Dus weer verkassen. Toen bij B23 SAS en Oslo op het bord kwam te staan, wist ik dat ik tenminste goed zat. Ook daar ging de priority weer in. Want na de Platinum en Gold members in instapgroep 1, was ik in groep 2 als volgende aan de beurt om in te stappen op rij 2, stoel 2A. Ruimte genoeg om alles bovenin de kleppen te stoppen want 4 kleppen, links en rechts werden voor 6 stoelen vrijgehouden. Dus zelfs mijn extra tas met jas erin kon ook nog bovenin en mijn fototas kon naast me aan de wand staan. Daardoor had ik toch nog ruimte om mijn benen te strekken onder de stoel voor me. Toen rij 1 en 2 zaten, mochten de andere rijen beetje bij beetje aan boord. We zouden om 10.40 vertrekken maar dat werd, denk ik 10 minuten later. Pas rond 11.00 uur schoten we de lucht in.

We vertrokken richting zuid over Vinkeveen. Maar omdat we natuurlijk naar het noorden richting Oslo moesten, trok de piloot die kist zo’n beetje rechtsom in een looping om via Haarlem, IJmuiden en Alkmaar richting de Waddenzee te vliegen. Ik kreeg mijn oren bijna niet meer open gepopt. Na een werkelijk schitterend zicht op de Waddenzee met Texel en Vlieland in volle glorie van boven te bewonderen werd het zicht snel minder. We hadden stralend blauwe lucht en zon maar richting beneden leek het wel alsof ik al op de Noordpool was. Alleen maar witte wolken. Af en toe een gaatje in de bewolking zodat je wat bootjes op zee zag drijven. Om de tijd te verdrijven kregen we een light meal. Maar dat bleek een zalmsalade te zijn. Naast me zat een jonge jongen die wel trek had en zijn bakje meteen achteroversloeg. Toen heeft hij dat van mij er nog achteraan geschoven. Was dat probleem ook weer opgelost. Drinken kregen we ook en we mochten nog kiezen tussen iets zoets of zouts. Ik koos zoet en kreeg een doosje met hele dure bonbonnetjes. Ondertussen kwamen er weer gaten in de bewolking en viel er ook weer wat te zien. Toen er weer een gat kwam, zag ik een Scherenkust. Ik hou het maar op land in zicht en dat dat land dan Noorwegen was al zou het ook Zweden kunnen zijn. Denemarken heb ik in zijn geel gemist al zijn we daar ook over gevlogen. Oslo heb ik ook totaal niet gezien en dat was ook het geval met de landing. We gingen van vlak boven de wolken, de wolken in, nog verder de wolken in, dalen, dalen, nog verder dalen. Toen ik dacht van nou we moeten er nu toch bijna zijn, zag ik bomen, gras en boem we stonden aan de grond. Ook nog 15 minuten eerder dan gepland. Dus we hebben zo’n 25 minuten goed gemaakt doordat we wind mee hadden.

Het eerste erin hield met priority ook in dat we als eerste eruit mochten. Dus nog voordat de deuren open waren en de slurf vast zat, werden rij 1 en 2 al verzocht op te staan, de bagage uit de kleppen te halen en in het halletje op te stellen zodat we als eerste door de slurf van boord konden. Daar kon ik op zoek naar de route domestic transfer. Mijn koffer zou doorgecheckt worden en ik hoefde alleen de transfer bordjes te volgen. Zogezegd zo gedaan. Alle bordjes gevolgd tot aan customs. Daar moest ik mijn boardingcard scannen en ging poortje één open. Toen de keuze maken wel of niet wat aan te geven en het gangetje niet volgen om door het tweede poortje te gaan. En tadaa zo sta je op de binnenlandse terminal van Oslo airport. Voor het gemak hebben ze in deze transferzone de hele securitycontrole maar geschrapt want ik kon zo naar de eerste beste kiosk doorlopen om Kvikk Lunsj in te slaan. Alleen in Noorwegen te verkrijgen en een soort KitKat maar dan tien keer lekkerder.

Omdat we zo vroeg waren, stond de gate voor Tromsø nog niet aangegeven. Dan maar op zoek naar de volgende lounge. De SAS-lounge voor de lunch. Buffet met salades, brood, beleg, soep, stokbrood, koekjes, chips en ook hier wijn en bier. Ook hier weer zo’n 1,5 uur rustig gezeten en toen op zoek naar de gate. Ook hier waren weer wat wisselingen maar uiteindelijk helemaal aan het einde van een pier toch de goede gate gevonden. Daar kwam net een karretje met koffers aanrijden en tadaa. Die van mij lag mooi voorop. Hij ging als eerste aan boord. Dat vond ik eerst vreemd maar achteraf niet zo. Want ook hier gold priority. Dat had ik bij het inchecken niet gezien maar ze hadden nog een extra gele stikker aan mijn koffer gedaan. Hij ging dan wel als eerste aan boord maar zou in Tromsø dus als laatste van boord komen zodat hij als eerste op de bagageband terecht zou komen. Ik was in ieder geval blij dat mijn koffer alvast aan boord was.

Niet veel later begon ook hier het boarden en mocht ik ook weer als tweede instapgroep aan boord. Dit keer zat ik op rij 3, stoel 3A. Vertrek vanaf Oslo ging in dezelfde richting als waar we vandaag kwamen. Ook hier dus weer vertrek richting zuiden en na twee tellen zicht weer de wolken in gevolgd door weer een looping naar links om richting noorden om te draaien. De bewolking boven zuid Noorwegen was zo mogelijk nog dikker dan op het eerste deel maar af en toe kon je toch wat bergtopjes zien. Ook hier kwam weer een rondje eten en drinken langs en mocht je helemaal kiezen wat je wilde. Als je een flesje water en een blikje cola wilde was dat prima en dan mocht je nog kiezen uit een sandwich (ja ja met zalm), chips of chocola. Dan maar chocola en dit keer Finse. Wat wel een mooi gezicht was, was de overgang van zon (dag) naar donker (avond) en waarschijnlijk de laatste zon voor de komende drie weken. Je zag in de lucht waar de stralen van de zon niet meer om de bolling van de aarde heenkomen. Zal dus denk ik op de terugweg pas weer zon zien. De lucht was in ieder geval mooi gekleurd en net toen we de daling richting Tromsø in gingen zetten, trok het een beetje op en zag ik dat we boven de kust vlogen. En wat zag ik daar liggen? Sommarøy. Het eiland waar ik de komende week verblijf. Het lag echt schitterend. In de bocht richting Tromsø trok het nog verder op en had je mooi zicht op besneeuwde bergtoppen. Goed nieuws want dan is het hier dus eindelijk kouder aan het worden. Ook hier was het de afgelopen weken abnormaal warm en plus 10 graden of meer.

De landing op Tromsø verliep soepeltjes al moest de piloot wel op tijd remmen omdat we anders in het fjord uitkwamen. Tromsø is niet zo’n heel groot vliegveld dus uit de slurf, trap af en je struikelt al over de bagageband. Daar ging niet veel later een piepertje als teken dat er koffers aankwamen. En ja hoor. Als derde kwam mijn koffer van de band. Toen begon het enige deel van de reis van vandaag waar geen priority was, namelijk het wachten op mijn chauffeur. Omdat ook deze vlucht 10 minuten eerder geland was, was de hele bagageband al leeg en iedereen vertrokken terwijl ik nog in de aankomsthal stond te wachten. Rond 16.50 kwam een jonge knul de hal in lopen met een bordjes van het hotel. Hij stelde zich voor als William. Ik was de enige gast die hij op hoefde te halen dus we konden meteen vertrekken.

Dat was even wakker worden. Vanmorgen op Schiphol was het nog bloedheet. In Oslo heb ik ook geen buitenlucht gevoeld al was het daar ook maar 5 graden maar toen in Tromsø de deur open ging en ik alleen nog in een T-shirt en een openhangend donsvestje naar buiten liep, heb ik het vestje toch maar even dicht gedaan toen we met 5 graden en wind naar de auto liepen. Het was een 8 persoons busje waar ik dus alleen in zat. Plek zat dus voor alle bagage achterin. Daarna mocht ik voorin gaat zitten en begon de reis van zo’n 60 km richting Sommarøy. En wat was ik blij dat ik dat stuk zelf niet hoefde te rijden.

Het eerste stuk vanaf het vliegveld ging over een grote hoge brug en nog enigszins door de bewoonde wereld. Die hield echter al snel op en het werd een tweebaansweg waar nu al de sneeuwmarkeringen langs de weg stonden, geen lantaarnpalen meer te zien waren en waar iedereen zonder uitzondering met groot licht op reed om te zien waar ze naar toe moesten. William was een spraakwaterval en heeft een uur lang zitten kletsen en vragen en ik heb al heel wat informatie te horen gekregen over wandelingen en waar wel en waar niet te lopen. De rit schoot op zich snel op. Het eerste stuk ging langs het fjord. Daarna door een vallei, om een ander fjord heen, nog een tunnel door en toen kwamen we om de hoek en lag daar de brug naar Sommarøy. William heette mij welkom op Sommarøy en rond 18.00 uur kon mijn bagage uit de kofferbak en kon ik eindelijk het hotel binnenlopen.

De receptioniste heette mij van harte welkom, wist mijn naam al (had de auto denk ik zien aankomen) en mijn kamerpasje lag al klaar. Ze heeft me meteen wat foldertjes en plattegrondjes meegeven, wat uitleg gegeven over de faciliteiten en vroeg of ik nog wat wilde eten. Nou ik had rond 12 uur geluncht, dus onderhand wilde ik wel wat. Ze adviseerde me om rond 18.30 te gaan eten omdat het na 19.00 drukker zou worden met gasten. Ik vond het prima. Eerst wilde ik mijn kamer opzoeken. Ik had kamer 302 op de derde verdieping. Uitzicht heb ik nog geen idee van. Het is een zwart gat als je naar buiten kijkt. Goed voor aurora te kijken maar als die er niet is, zie je ook werkelijk niets. Het waait hier wel maar verder heb ik nog niet veel meer gezien dan wat in de koplampen van het busje te zien was. Daar hebben we morgen voor. Eerst mijn koffer uitgepakt, andere kleren en andere schoenen aangedaan en even wat opgefrist en om 18.30 naar beneden.

Er is een soort café deel en er is een sjieker restaurant deel. Het menu is hetzelfde, de prijzen ook maar de receptioniste had me naar het restaurant verwezen. Daar vroegen ze om mijn kamernummer en werd er gekeken waar nog een tafel vrij was. Dat was echter niet nodig want mijn kamernummer stond al ingetekend omdat dat al door de receptie was doorgegeven. Ook stond er al een kan ijswater en een glas klaar. De ober vroeg of ik de Noorse of Engelse menukaart wilde. Ik zei dat ik de Noorse wel wilde proberen. Nu had ik al een vermoeden, en dat was ook zo, dat er zo’n zes gerechten met vis op de kaart staan en drie met vlees. Ik moet hier zes dagen eten dus dat wordt alle vleesgerechten twee keer, denk ik. Vandaag begonnen met de rendierburger met frietjes. Die kwam vliegensvlug op tafel, was vers, goed gebakken en overheerlijk. Ondertussen was de ober al komen vragen hoelang ik bleef en of ik morgen ook nog een tafel nodig had. Toen ik zei dat ik vrijdag pas weer vertrek, werd er meteen een aantekening gemaakt en staat de rest van de week om 18.30 een tafeltje voor mij klaar. Hij informeerde ook nog of ik misschien een glaasje of fles wijn voor de week wilde. Ze hadden een goede Bourgogne. Nou, nee. Toch maar niet voor 218 euro de fles. Nadat ik mijn kan water zo goed als leeg had gedronken en het tekort aan vocht van vandaag weer wat had aangevuld, ben ik eens even een rondje over de benedenverdieping gelopen. Er is een bar, je kunt 24 uur warme dranken uit een automaat halen. Er liggen zelfs lekkere broodjes, koekjes en gebakjes en je kunt van alles te snoepen bij de receptie kopen. Van de honger en dorst zal ik dus niet omkomen.

De auroravoorspelling is slecht voor vanavond en eerlijk gezegd moet ik er ook niet aan denken om nu nog tot twee uur ’s nachts buiten te staan. Ik heb nog twee keer in mijn zwart gat naar buiten gekeken en kan geen ster aan de hemel ontdekken. De apps geven ook allemaal maar 2% kans aan en de bewolking is 100%. Een reisdag van 7.30 tot 18.00 is slopend. En dan wordt ook nog de klok verzet en het ontbijt is pas vanaf 7.30. Ik ga daarom eerst mijn douche eens uitproberen en dan mijn bedje opzoeken.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen