Vandaag is het dan eindelijk zo ver. De grote tocht naar het hoge noorden kan beginnen.

Naar De Scheg voor Pendelbus
Je kon ervoor kiezen om een zogenaamde voor overnachting in Zeddam te boeken. Dat heb ik toch maar niet gedaan. Instappen bij De Scheg is net zo praktisch.
De wekker ging daarom gewoon als op een normale werkdag om 6 uur. De instaptijd op de busvoucher was 7.15 uur. Het eerste stuk van de reis gaat daarom te voet naar De Scheg. Daar moest ik volgens de reisbescheiden 10 minuten voor de instaptijd klaar staan. Zo gezegd zo gedaan. Om 6.50 uur de sleutel van de voordeur omgedraaid en goed weggestopt. Die heb ik de komende weken niet meer nodig.

Te voet naar De Scheg heeft er in ieder geval voor gezorgd dat de buren ook weten dat ik met vakantie ga en dat ze ook op tijd wakker waren van de ratelende wieltjes van mijn koffer op de stoeptegels. Rond 7.00 uur bij De Scheg. Door de Turkse verkiezingen daar was alles afgesloten. De bus stopte dus niet bij de voordeur van De Scheg maar helemaal aan de andere kant van het parkeerterrein bij de verkeerslichten. Dit kwam mij gelukkig iemand vertellen die ook met de pendelbus mee moest en zo kon Johan, de chauffeur van de pendelbus, om 7.05 uur mijn koffer de bus in tillen. Er waren er gelukkig die nog zwaardere koffers bij zich hadden. Om 7.17 uur vertrokken we vanaf De Scheg. We hoefden niemand meer op te pikken en konden in een keer door naar Zeddam waar we stipt om 8.15 uur als eerste pendelbus aankwamen.

Zeddam
Johan zou ervoor zorgen dat de koffers in de juiste bus terecht zouden komen. Daar hoefden wij ons niet druk om te maken. Wij waren maar met 9 personen in de pendelbus maar tussen 8.15 en 9.30 uur zouden er in totaal deze ochtend 500 personen in 17 bussen vertrekken. Boodschap was dan ook om binnen koffie te gaan drinken in Hotel Ruimzicht of buiten in de tuin op een van de picknick banken te gaan zitten. Bedoeling was in ieder geval om niet op het parkeerterrein tussen de bussen en koffers door te lopen. Eerst met wat dames vanuit de Deventer bus een poging gewaagd om binnen even te zitten en te kletsen maar bus na bus kwam binnen en al snel was het daar veel te warm en veel te druk. Dus dan maar buiten nog even de benen strekken en een luchtje scheppen. Zitten kon ik immers de komende weken nog genoeg in de bus. Inmiddels stonden er zo´n 17 bussen gereed met borden onder de ruitenwisser. Ik moest bus 35 hebben.

Door een ongeluk op de A12 was er 1 pendelbus ruim 30 minuten te laat. Omdat wij de enige bus waren die een veerboot moesten halen, moesten wij als eerste vertrekken maar dat kon niet zonder de laatste 2 personen die in de bus uit Leiden zaten. Maria, onze reisleidster, en Harry, de chauffeur van onze reis wilden al vast bij de uitgang van het parkeerterrein klaar gaan staan om daar de laatste pendelbus op te vangen, de laatste 2 medereizigers uit de pendelbus te plukken met koffers en al, klep en deur dicht te gooien en te vertrekken omdat we inmiddels 30 minuten vertraging hadden en maar 1,5 uur ruimte hadden om de boot te halen. Dat was 4 weken geleden ook een keer niet gelukt en dat wilden ze niet nog een keer hebben. Zo gezegd zo gedaan. Alleen was er een probleempje. Op de parkeerplaats stonden nog 450 reizigers op hun bussen te wachten want die konden ook niet vertrekken. Onze bus was dus de eerste die weg kon rijden en het had als voordeel dat we wel door 450 man zijn uitgezwaaid.

Door Duitsland
Om 10 uur reden we uiteindelijk weg uit Zeddam. Om een file in Duitsland te mijden, nam Harry de provinciale weg naar Enschede en daar zijn we uiteindelijk de grens over gegaan. De eerste 2,5 uur zou hij door rijden om zo veel mogelijk tijd goed te maken. Om 12.45 uur hadden we 45 minuten lunchpauze bij Rastanlage Wildeshausen Süd. Een Raststätte met ‘bödenstandige küche”. Broodjes hadden ze niet voor de lunch wel schnitzels in allerlei vormen en soorten en Züricher Geschnetzeltes met röstkartoffelen. Samen met Mezzo mix was dit een prima lunch. Bij terugkomst in de bus konden we bij Harry voor €10,- een strippenkaart kopen voor flesjes en blikjes drinken in de bus. Bij Harry zijn die dus €1,- in de winkel en al helemaal in Zweden en Noorwegen vele malen duurder.

Kiel
De reis ging verder over Autobahn 1 tot we bij Bremen in enorme wegwerkzaamheden kwamen. Daar hadden we weer 30 minuten verloren dus was er nog maar 30 minuten speling om de boot te halen met nog ruim 190 km te gaan. Harry en Maria zaten druk de Tom Tom en de telefoon te raadplegen want het scheen van Hamburg naar Kiel ook helemaal vast te staan in wegwerkzaamheden die nog zeker 4 jaar gingen duren. Harry had een plannetje en dat was een omweg om Hamburg heen en dan via de provinciale weg 21 naar Kiel . Dat was een prima plan want nadat we via een mooie brug de Elbe waren overgestoken bij Hamburg was er eigenlijk geen auto meer te bekennen op de weg. We hadden zelfs nog tijd voor een kort tankstop en een ijsje van 16.00 uur tot 16.20 uur want Harry was wel natuurlijk ‘zunig’ en de diesel was hier goedkoper dan aan de overkant van de plas. Met een volle tank reden we daarna zo Kiel in. Daar was het echter een gekkenhuis en heel erg druk. Wat bleek. Het was de befaamde ‘Kieler Woche’ zeg maar kermis, oktoberfest en kerstmarkt in een. Overal waren wegbarricades met zandzakken en vuilniswagens waar Harry tussendoor en omheen moest. Deze waren neergezet om te voorkomen dat auto’s op voetgangers in konden rijden. We hebben vanuit de bus nog wel heel wat kunnen zien op de kade maar er was helaas geen tijd om te kijken.

Stena Scandinavica
Om klokslag 17.15 uur stonden we bij de terminal en konden we naar de balie van Stena Line om onze boarding passen op te halen. Paspoort laten zien, tassen door scanner (in ieder geval 1 tas wel en 2 tassen hoefden niet), boarding pas laten scannen en dan een hele lange slurf door om uiteindelijk aan boord uit te komen. Daar begon de grote puzzel. Groen trappenhuis, rood trappenhuis, dek 1 tot 11, bakboord, stuurboord. Afin op iedere verdieping stonden dames van Stena Line om de weg te wijzen en uiteindelijk had ik mijn hut snel gevonden. Groen trappenhuis, dek 9, tweede gang rechts af en dan hut 9440. Een mooie 1 persoons buitenhut met wel een breed tweepersoonsbed en boven nog een 1 persoons uitklap bed. Snel tas en spullen in de hut gezet. De koffer mocht van Harry in de bus blijven. We hadden alleen een aparte tas nodig voor deze ene nacht het ruim wordt tijdens de overtocht afgesloten dus de koffers konden veilig en wel beneden in de bus blijven.

Om 17.55 uur moesten we ons al weer op deck 8 melden bij de ingang van Restaurant Taste. Daar kregen we van Maria een sticker op onze boardingpas waarmee we in het buffetrestaurant van 18.00 tot 20.00 uur konden eten. Maria gaf nog de laatste instructies dat we morgen om 9.15 uur bij het ontschepen gewoon ‘de meute’ moeten volgen en dat Harry beneden dan weer op ons staat te wachten met de bus. Daarna konden we ‘aanvallen’ op het buffet. Koud, warm en toetjes. Fris, bier en wijn inbegrepen. Voor onze groep waren tafels met letter G gereserveerd daar konden we allemaal een plaatsje vinden en rustig eten terwijl om stipt 18.45 uur de motoren van de Stena Scandinavica aangingen en we langzaam maar zeker de Kieler Bucht uitvoeren.

Na het eten werden we om 19.50 uur vriendelijk verzocht plaatst te maken voor de ‘tweede zit’ die inmiddels bij de ingang stond te wachten. Tijd dus om een luchtje te scheppen aan dek. Via het groene trappenhuis naar dek 10 daar oversteken naar de andere kant van het schip en daar met het rode trappenhuis naar dek 11. Inmiddels was de zon een beetje doorgebroken en kwam er hier en daar een zonnetje door de wolken heen. Zonder zon was het fris aan dek maar toen de zon nog even doorkwam was het best warm en kon de jas uit. Wat foto’s gemaakt en daarna in de bar nog wat gaan drinken. Terwijl het WK voetbal Tunesië – Engeland in de lounge op dek 9 op stond, kon ik snel even de foto’s overzetten en het verhaal van vandaag op Pindat zetten. Daarna was het wel bedtijd. Morgen om 7.00 uur is het ontbijt en we moeten op het bovendek staan als we Göteborg binnen varen. Maria gaf aan dat we onder een brug door moeten waarbij het altijd maar de vraag is of de schoorstenen er wel of niet onderdoor passen en dat is wel een mooi ‘fotomomentje’ waar we net nog tijd voor hebben voordat we van boord moeten en Harry met de bus weer op moeten zoeken.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen