Nadat ik gisteravond de groene dame gezien had, heb ik nog een paar keer op het balkon gestaan maar de bewolking was weer opgekomen en het was helemaal dichtgetrokken. Het bleef dus bij heel even een heel klein beetje felgroen en daarna nog wat meer zwakker groen. Nou ja op beeld dan. Ik weet nu tenminste waar ik naar moet zoeken in de hemel. Naar een soort grijze mistwolk. Zo kun je het denk ik het beste omschrijven. Als je in de buurt van lampen staat, zie je helemaal niets met je eigen ogen. De sensors van je telefoon en camera zijn veel meer lichtgevoelig dan je eigen ogen dus die kunnen het groen wel zeg maar zien. Zelf kijk je naar de lucht en vraag je je af, waar is het dan? Ik zie niets. Dat is dus een belangrijke les geleerd. Maar als je dan onder de hemel staat en je ziet van links naar rechts een hele grote grijze wolk en je denkt dan dat die groen is. Dan is het schitterend. Het was echt een band van links naar rechts die zo ver je kon kijken boven door de hemel liep. Nadat het gelukt was om iets van groen op beeld te vangen, heb ik me dan ook aan de Noorse sage gehouden. In stilte genieten van het moment.

Vanmorgen begon eigenlijk net zoals gisteren. Gordijnen open, strakblauwe lucht. Terug van ontbijt. Zwarte lucht, potdicht en weer een sneeuwstorm. De twee Noorse weer apps die ik geïnstalleerd heb, houden het in ieder geval niet meer bij. Ik kijk dus wel uit het raam of het een goed moment is om naar buiten te gaan of niet. Als ik de bergtopjes van Senja (buureiland) kan zien liggen dan gok ik het erop. Zijn die verdwenen dan kun je wachten tot er weer een bui aankomt. Er was echter vandaag wel één verschil. De wind kwam vandaag voor het eerst uit west tot noordwest en niet langer strak uit het zuiden. Dat zorgde voor iets meer opklaringen, wat minder bewolking en een aanmerkelijk koudere wind. Maar daar heb je goede kleding voor.

Deze week was ik op Sommarøy niet verder dan de kerk gekomen omdat toen die storm zo’n beetje begon. Dus nu was het plan om heel Sommarøy af te lopen. Ook hier is Sommarøy weer aan Store Sommarøya (groot eiland) vastgemaakt maar vanaf Store Sommarøya kun je de grote Sommarøybrua (brug) zien liggen die de verbinding vormt met het vasteland. Die ben ik zaterdag wel overgekomen maar daar heb ik in het donker niet heel veel van gezien. Ook van de weg en omgeving langs de weg niet. Dus dat was het plan om daar vandaag eens naar toe te lopen. Zo’n 3,5 km heen en ook weer 3,5 km terug. Dat kon deels weer via de weg door de woonwijk op Sommarøy maar deels moet dat over de grote weg. Dat had William me zaterdag al gezegd. Het stukje naar de brug over Store Sommarøya kent maar één weg, de hoofdweg waar alles tussen de rotsen door moet. Daarom gingen vandaag ook overdag de reflectiebanden om mijn broekspijpen en een fel neongroen lampje om mijn arm aan de kant van de weg.

Rond 11.00 uur ben ik bij het hotel vertrokken. Nadat ik eerst weer langs Matkroken was gekomen en de kerk weer had gevonden, ben ik verder door de woonwijk van Sommarøy gelopen. Er is nog een soort buurthuis en een schooltje. Dan kom je aan de grote weg en kun je linksaf naar Steinsvika. Daar stonden bussen met dagjesmensen die op excursie waren, dus daar moest vast wat te zien zijn. Nou één ding wilde ik in ieder geval wel een foto van hebben van die plek. Namelijk een foto van de berg Håja. In het Samisch wordt de berg Jievju genoemd. Het is een onbewoond eiland van zo’n 2 km² groot. Het hoogste punt is 296 meter. Zoals hier op Steinsvika bleek, zagen mensen in de IJzertijd de berg al als een markeringspunt en ook de Samische bevolking ziet Håja als een bijzondere berg. Waarom hij echter echt speciaal is, is omdat architect Jan Inge Hovig de berg Håja als model voor de Ishavskathedraal in Tromsø gebruikt heeft. Die is namelijk exact in de vorm van deze berg gebouwd. Dat ga ik volgende week dus zien. Steinsvika is een archeologische site maar als er geen bordjes hadden gestaan, kun je het ook gewoon als pick-nick-plaats zien. De omschrijvingen geven je het idee dat er van alles nog te zien is maar dat zal dan wel aan mijn gebrek aan inlevingsvermogen liggen. Ik zag een grasveld met wat kuilen maar kon daar echt niet uit opmaken of daar in de IJzertijd een huis gestaan had of niet. Het was wel een mooie plek om foto’s te maken en de luchten waren weer schitterend.

Nadat er nog een hele touringcar bij was gekomen, werd het onmogelijk om nog foto’s te maken zonder mensen erop en dus werd het tijd om verder te lopen naar het eind van Store Sommarøya. Dat ging bult op tussen de rotsen door. Ze hebben hier gewoon wat staafjes dynamiet in de rots geduwd en kaboem gedaan en dan heb je een weg om naar de grote hoge brug te komen. Het stuk tussen de rotsen is smal en er kunnen amper twee auto’s langs elkaar heen. Laat staan als er een vuilnisauto, touringcar, lijnbus, vrachtauto, nog een touringcar en kleinere busjes met toeristen langs moeten. Het was dan ook iedere keer een paar stappen lopen. Kijken of er niet wat kwam en als het kon snel doorlopen. Wat wel opviel was dat ik van Noren veel getoeter en duimpjes omhoog kreeg omdat ze me door mijn lampje goed zagen en ik ook heel goed aan de kant in de berm of in ieder geval zo kort mogelijk tegen de vangrail of rotsen aan bleef lopen. Dat kon dus op goedkeuring rekenen. Ik was in ieder geval niet zo’n toerist die met zijn camera voor zijn neus zonder te kijken midden op de weg gaat staan of lopen. Heus ik heb er meer dan één gezien. Langs de weg ben ik dan ook zo snel mogelijk doorgelopen en ben pas bij het uitzichtpunt bij de brug foto’s gaan maken. Ook daar was ik niet de enige. Er stonden wel zeker 10 auto’s en het was een komen en gaan van mensen die daar even snel een kiekje wilde maken van de brug en het uitzicht. Nu komt er niet veel zon meer door de wolken maar het leek wel of het net op dat moment dat ik bij dat uitzichtpunt was, helemaal openbrak. De kleuren deden je bijna pijn aan je ogen. Dat was echt een cadeautje omdat links richting Senja en rechts richting Håja de luchten alweer steeds donkerder begonnen te worden.

Volgens mijn eigen weersvoorspelling werd het dus weer tijd om terug te gaan. Het eerste stukje weer langs de weg. Aan deze kant was er iets meer berm, dus iets meer plaats om te lopen. Ook hier weer duimpjes omhoog van wat Noren en de lijnbus bleef zelfs bij een inhammetje wachten tot ik door het smalste stuk was en gaf ook een duimpje omhoog. Doet mijn groen lampje toch goed dienst en heb ik een paar Noren weer wat ergernis bespaard. Het is echter ook gewoon voor lokale bewoners een wandelweg. Want aan de overkant van de brug stopt ook nog een bus en als je die hebt genomen, loop je dus de brug over naar het eiland. Toen ik naar de brug toeliep kwam er zelfs een moeder met kinderwagen de brug over die naar het eiland moest. Op de brug is er wel een soort van voetpad aan één kant maar dan zou je toch denken dat je op dat smalle stuk tussen de rotsen ook iets maakt voor voetgangers. Maar dat hoeft of kan hier dus blijkbaar niet.

De luchten werden inmiddels links en recht steeds donkerder maar de gouden gloed brak er ook nog her en der doorheen zodat ook op de terugweg de camera keer op keer tevoorschijn kon komen. En ook weer af en toe weggestopt moest worden omdat de eerst sneeuwhagel alweer begon te vallen en de wind aanmerkelijk aantrok. De capuchon van mijn jas ging nu dus over mijn windstopper muts heen. Dat heb ik wel al gemerkt. Je voorhoofd en oren moeten uit de wind blijven. Je voorhoofd omdat de wind gewoon koud is en je oren omdat je soms gewoon doof wordt van het geluid van de wind op je oren. Dubbel ingepakt was ik al snel weer bij de afslag naar Sommarøy en was ik van het drukke verkeer af. De luchten begonnen meer en meer te betrekken dus het wandeltempo ging iets omhoog voor zo ver de ondergrond dit toeliet. Ik begin langzaam te wennen aan waar je hoe kunt lopen. Als je dikke witte sneeuw ziet of nog licht grijs van asfalt of beton kun je gewoon doorlopen. Is het asfalt zwart of is de sneeuw niet wit maar mat grijs dan moet je opletten want daar is het glad. Soms kun het ook niet zien en ligt er sneeuw op ijs maar de extra stroeve zolen onder mijn schoenen doen het tot op heden goed. Alleen vlak voor de deur van het hotel waar alle auto’s en bussen de sneeuw platgereden hebben daar is het echt glad te noemen maar dat zorgt er wel voor dat je zo’n beetje met de deur in huis komt vallen. Rond 14.00 weer terug op mijn kamer. Ik had nog maar net mijn jas uit of ja hoor, daar was de volgende sneeuwbui alweer. En ook nu weer net voor het donker binnen.

Vandaag ging de zon al om 14.54 onder maar door de buien was het al eerder donker. Ik zag in de weer app dat volgende week zaterdag als ik in Kirkenes ben de zon al om 13.15 onder gaat. Dus het gaat hard nu richting de poolnacht. Voor vandaag heb ik alle daglicht dus ook weer goed kunnen benutten. De kleuren in de luchten blijven fascinerend om naar te kijken. Het azuurblauwe water, de ijsblauwe luchten en dan af en toe de goudgele gloed erdoorheen. Alsof je constant in het blauwe uurtje rondloopt. Ik zit nog te wachten op roze en paarse luchten maar ik hoorde van het meisje aan de receptie dat het dan kouder moet zijn. Dan wordt wat nu goudgeel is meer paars en roze. Dus dat zal ik denk ik nu niet meemaken. Op de kamer een late lunch gehad met brioche broodjes die ik van Matkroken had meegenomen. Dat bleken hamburgerbroodjes te zijn die ook alvast doorgesneden waren. Dus het beleg kon er zo op. Lekker makkelijk.

Na de lunch wat tijd voor administratie en het bijwerken van de financiën. Dat is trouwens wel echt een verademing. Ik heb nog geen Noorse Kroon in mijn handen gehad. Alles kan met je pinpas of telefoon met Google Pay. Ideaal. Alleen zit er vertraging in het afboeken. Dus de eerste twee dagen dacht ik dat er niets werd afgeschreven. Dat is dus helaas wel zo, dus de eerste afboekingen kan ik nu verwerken in mijn begroting om het budget een beetje in de gaten te houden. Ook kan ik vanmiddag al eens beetje bij beetje alles wat ik niet meer nodig heb weer langzaam gaan inpakken. Het voordeel van langer op één locatie blijven en niet iedere dag verkassen, is dat je meer tijd hebt om alles uit te pakken en te gebruiken. Het nadeel is dat als je dan na één week weer alles in moet pakken, je ook weer moet bedenken hoe alles ook alweer in de koffer paste en wat ook alweer in welke tas zat. Het scheelt dat ik nu niet op afmetingen of centimeters hoef te letten dus ik kan nu alle tassen volproppen. Ik moet nog drie keer uit en inpakken dus zolang mijn koffer en rugzak vrijdag ochtend maar dicht gaan, vind ik het voor nu wel best.

Na wat opruimen en ordenen de camera-instellingen nog eens helemaal nagelopen van de spiegelreflex om na te gaan waarom hij er gisteren zo´n moeite mee had. Google is ook hier je beste vriend want, wat blijkt. Met de lens die ik er nu op het zitten (die ook een motortje van zichzelf heeft) moet je in een menu, in een submenu van een submenu van de camera nog ergens een vinkje omzetten als je op M (manueel) gaat fotograferen. Tsja. Dat stond nu net niet in de instructies van hoe fotografeer ik aurora. Vinkje ook in mijn cameramenu gevonden en nu zou toch echt alles goed moeten staan. Alles klaargezet om straks te testen, want aurora of niet ik wil nu wel zeker weten dat mijn camera doet wat ik wil dat hij doet. Het is al lastig genoeg om iets wat grijs is en je met je eigen ogen amper ziet scherp op beeld te krijgen zodat het groen wordt. Maar eerst eten.

Ik had nog weer een upgrade van de upgrade gehad. Ik zat nu helemaal strak vooraan aan de grote ramen die op de lagune uitkijken. Nou ja, verder dan het hekwerk van het terras zie je niets maar het idee is leuk. Vandaag had ik een vierpersoonstafeltje voor mij alleen. Dat kwam omdat er een bus Aziaten binnen was, plus de gasten van twee congreszalen die weer blijven eten en slapen. Waar normaal twee man personeel de hele zaal bedienen, liepen er nu zes rond. Die renden zich rot maar in de keuken denk ik dat ook de stoom uit de oren en potten kwam want mijn eten wat ik om 18.30 besteld had, kwam ruim na 19.00 pas op tafel. Omdat ik de hele menukaart (tenminste alles wat ik lust) inmiddels gehad heb, heb ik vandaag nogmaals voor de rendierburger gekozen omdat daar zo’n lekker sausje van gele bramen bij zat. Rendier lijkt op wild en daar past dus beter een zoeter sausje bij. Net als zaterdag smaakte hij nu ook weer prima. Rond 19.30 klaar met eten.

Het sneeuwde nog niet (was wel voorspeld) dus als een speer naar boven omkleden, aankleden en naar buiten. Het is wel een gedoe iedere keer alles aan en om hangen. Dat heb ik wel al door. Maar ja beter alles aan en warm dan snel met de helft aan naar buiten en het koud hebben. En nu zag ik ook meteen waarom ik wel met reflectoren aan mijn broek, een lampje om mijn arm (aan de straatkant) een hoofdlamp en een grote reflectieband om mijn rugzak loop en wat het verschil is met mensen die dat niet doen. Er liepen er twee aan de kant van de weg te wandelen en er kwam een auto aan. Die ging mooi ruim aan de kant en reed om mij heen en reed daarmee die twee zo’n beetje van hun sokken omdat die in donkerblauwe jassen en zwarte broeken op een onverlicht straatje liepen en pas zichtbaar werden in de koplampen. Tsja, dan liever maar een wandelende kerstboom zijn. Op Instagram stond trouwens vandaag een bericht van de VVV dat in Tromsø iedereen aangeraden wordt om een reflectiejas of reflectievest te dragen als ze naar buiten gaan. Het rookt daar blijkbaar zo van de sneeuw dat je geen hand voor ogen ziet en als voetganger dus extra zichtbaar moet zijn, zelfs in de stad. Nou dat zien we vrijdag dan wel weer. Hier loopt trouwens ook een man op het eiland die ik al drie keer ben tegengekomen met zijn hondje. Die heeft fluor gele reflecterende wanten. Dat valt ook op in het donker.

Hier hadden ze ook sneeuw voorspeld maar tot op heden heb ik nog geen vlok gezien. Dus daarom mijn inmiddels vertrouwde strandje (zwart gat) weer opgezocht. De wind was wel weer aan het aantrekken maar ik zag toch een paar sterren en een paar grijze wolken. Zou het? Zou ik met 95% bewolkingsdichtheid zoveel geluk hebben? Statief uitgeschoven, camera aan (stond al goed ingesteld), op oneindig ingesteld, afstandsbediening geactiveerd en bliep de 10 seconden sluitertijd gingen lopen. Nu dus wel een bliep en dat alles door zo’n stom vinkje in een sub, sub, submenu. Nou ja hij deed het. Nu dus 10 seconden wachten of de wolk een grijze wolk of een groene wolk zou zijn. Zoals al bijna te verwachten, was hij niet groen. Gewoon bewolking dus. Links en rechts waren er nog wat meer grijze wattenbollen in de lucht te zien maar die kwamen ook stuk voor stuk grijs in beeld. Inmiddels waren die twee sterren die ik zag ook verdwenen en begon de wind nog harder aan te trekken waardoor de foto’s er bewogen uit kwamen te zien. De aurora app gaf ook nog maar 7% kans om iets te zien en de bewolkingsdichtheid was inmiddels 100%. Denk dat de sneeuw er nu echt aan zit te komen. Dus was het tijd om weer in te pakken en over het schelpenpad weer richting bewoonde wereld te vertrekken. De hoofdlamp ging weer aan op rood licht. Dat is veel prettiger dan fel wit licht en je ziet er in het donker even goed mee waar je loopt. Enig nadeel is dat als je dan weer bij de hotelingang komt en wel het witte LED-licht instapt het pijn aan je ogen doet.

Nou ja toch weer een schitterende dag gehad. Morgen heb ik nog één uitzichtpunt waar ik naartoe kan wandelen. Als de voorspelde sneeuwbuien dat toelaten staat dat in ieder geval nog op het programma. En ik moet nog wat statiegeld naar Matkroken terugbrengen dus daar moet ik ook nog ergens tijd voor maken. En dan is het alweer tijd om mijn koffer te pakken en verder te gaan met deel twee van mijn reis.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen