Vanmorgen om 6:00 de wekker gezet. Vandaag zou om 8:00 een lange excursiedag beginnen. Om 7:00 beneden voor het ontbijt. Het was een klein buffetje maar alles wat je nodig had was er. Goed ontbeten en dat bleek vandaag maar goed te zijn want, zoals later zou blijken zou dit tot het diner vanavond het enige eten zijn wat ik vandaag zoud zien. Om 7:30 beneden met koffer en wachten op de chauffeur.

Het zou vandaag een zevenheuvelen route worden. Het zou vandaag ofwel berg op gaan ofwel berg af gaan en de haarspeldbochten zouden vandaag niet te tellen zijn.
Na enige instructies vertrokken we om 8:05 uit Ålesund om eigenlijk dezelfde weg als gisteren voor een deel weer terug te rijden tot bijna waar we gisteren van de ferry kwamen. Dat hield dus in dat we de E39 tot Vestnes terug volgden en daar over de Tresfjordbrua richting Åndalsnes en de E136 af zouden slaan. Het was vandaag grijs, winderig en er zou ook regen komen. Ik had al eens voorzichtig naar het weerbericht gekeken en de route zou vandaag zeker -1 gaan halen dus naast een T-shirt en mijn mooie warme nieuwe trui, was vandaag ook het donsvest uit de koffer gekomen en lag de regenjas naast me klaar.

Rond 9:30 waren we in Åndalsnes. Daar konden we nog een blik werpen op de nieuwe kabelbaan die naar Rampestreken (uitzichtpunt) naar boven gaat. Dat staat nog op mijn lijstje voor een volgende keer als ik hier in de buurt ben. Nu sloegen we rechts af om als snel de Rauma rivier over te steken over de Soggebrua. Die was niet breed en de weg die we insloegen eigenlijk ook niet. Dit was de beroemde weg 63. Een zogenoemde Nasjonale turistveg die zo'n beetje alle natuurwonderen van deze streek aan elkaar knoopt en over een route van zo'n 100 km vanaf Åndalsnes tot aan Djupvatnet en Dalsnibba loopt. Die zouden we vandaag helemaal gaan volgen.

De eerste stop was om 10:00 uur op een klein parkeerplaatsje met uitzicht op een bijna 900m hoge granieten wand. De meesten hadden geen idee waar ze naar moesten kijken en stonden alleen met hun mond vol tanden. Het was toch onmogelijk dat hier een weg naar boven ging? Dit dal liep toch dood? Toen de chauffeur wat uitleg gaf en bepaalde punten aanwees, begon men langzaam de route te ontdekken die we zouden gaan afleggen tussen alle waterstroompjes, sneeuwvelden en watervallen door. Het was vandaag woensdag en Trollstigen was niet voor niets pas afgelopen vrijdag opengegaan. De bergen sneeuw en waar deze door sneeuwfrezen waren weggehaald, waren zelfs met het blote oog van beneden al te zien. Iedereen ging vrij stilletjes weer zitten met de riemen vast. Dan konden we aan de eerste 11 haarspeldbochten van vandaag gaan beginnen. In 2019 ben ik naar beneden gereden. Dat duurde 12 minuten. Naar boven duurde 20 minuten om de 900m te overbruggen op 11km. De stijging is gemiddeld 7% maar er zitten stukken bij van ruim 13%. Gelukkig was er weinig verkeer en hoefden we maar een paar keer aan de kant voor tegenliggers. Zonder verdere problemen waren we om 10:30 boven.

De weergoden hadden echter besloten dat alle kleding die vandaag niet in de koffer zat ook echt nodig was om hier uit de bus te stappen. De temperatuur was inderdaad -3, het waaide hard en als toetje kregen we er ook nog een forse bui ijsregen bij. Langs het wandelpad lagen nog meters sneeuw. Ze hadden dan ook alleen het eerste stuk tot aan het uitzichtpunt bij de waterval schoon gemaakt. Het lange wandelpad naar het overstekende balkon waar je alle 11 bochten kunt bekijken was nog dicht. Ook al gingen daar wel mensen op gympen een poging doen om over 2,5m sneeuw te klimmen met een afgrond van 900m naast je. Daar had ik niet zo'n zin in. De mooie foto's van het uitzicht had ik toch al in 2019 gemaakt dus daarvoor hoefde ik nu geen halsbrekende kunstjes uit te halen. We hadden tot 11:15 de tijd dus na wat foto's van de witte wondere wereld en de waterval ben ik even in het winkeltje gaan kijken. Daar was in 2019 geen tijd voor. Ik had toen een mooie trui gezien en gelukkig hing die nu ook nog in de rekken. Dat was dus mijn tweede trui deze reis. Na twee jassen komen er dit jaar dus twee truien mee naar huis. Het restaurantje was nog dicht. Daar is vorig jaar een lawine dwars doorheen gegaan en het café is nog niet heropend. De Wc's waren wel open al golfde daar het regenwater en het smeltwater van de sneeuw wel doorheen.

Om 11:15 zat iedereen kletsnat weer in de bus en reden we een steeds witter wordende wereld in. We raakten hier de 1200m en de sneeuwmuren waren hier nog duidelijk te zien. Daarna werd de sneeuw minder en werd naarmate we daalden de wereld weer steeds een beetje groener. Omdat het riviertje enorme massa's water afvoerde, kregen we nog een korte pitstop bij Gudbrandsjuvet. Dit is een 5m breed en 25m diep ravijn waar het water van de Valldal rivier zich doorheen moest persen. Dat was in de zomer van 2019 al een prachtig gezicht maar nu verging je werkelijk horen en zien. Toen we de bus uitstapten kon je het water al horen bulderen. Er is een heel inventief zwevend wandelpad over het ravijn gebouwd zodat je het water overal onder je kan zien terwijl je er overheen loopt. We kregen 15 minuten de tijd om een rondje over het wandelpad te lopen. Daarna weer snel in de bus en om 12:15 gingen we weer verder.

Door de stop hadden we echter net bij Linge de ferry naar Eidsdal gemist. Toen we uit de bergen langs het fjord reden, zagen we hem net oversteken. Daarom moesten we 20 minuten wachten en konden we pas om 12:40 op de ferry mee. De kade werd hier helemaal verbouwd en het café was gesloopt. Net als bij Trollstigen en Gudbrandsjuvet was hier dus ook geen bak koffie of iets te eten te krijgen. Ik had gelukkig nog een noodvoorraad van twee repen Kvikk Lunsj. Daar ging ik er nu toch maar alvast één van opeten. Om 13:00 waren we in Eidsdal en hadden we nog 1 uur om de 25km tot Geiranger af te leggen. We stonden echter nu aan het fjord en Geiranger ligt ook aan een fjord maar daar zat nog wel een bult tussen. Dat hield dus in weer haarspeldbochten naar boven. Over een lengte van 20km ging ook hier de weg weer zo'n 650m de hoogte in met percentages tot 12% en gemiddelde stijging van 4%. En als je naar boven gaat, moet je ook weer naar beneden. Dat was wel speciaal want dat ging over de Ørnesvingen, de adelaarsweg/adelaarszwaai. De weg vanuit Eidsdal loopt namelijk 20km berg op maar 5km verder ligt Geiranger aan het fjord. Dus de 650m die we op 20km gestegen waren, moesten we op 5km ook weer dalen. Dat kon alleen lukken met, jawel, opnieuw 15 scherpe haarspeldbochten die vrijwel loodrecht naar beneden gingen. Vanaf de bovenste bocht (het adelaarsnest) heb je wel een schitterend uitzicht op Geiranger en de Zeven zussen, de wereldberoemde waterval in het Geirangerfjord.

Om 13:45 waren we in Geiranger. Ook hier was het nog vroeg in het seizoen en buiten een softijs kraampje was er nog niets open waar je iets te eten kon halen. Nou dan had ik mijn tweede Kvikk Lunsj nog wel voor op de boot als echte lunch. Om 14:00 konden we inschepen op de tender waar ik in 2019 mee van de Hurtigruten was gekomen voor een fjordcruise van 1,5 uur door het Geirangerfjord. Gelukkig was de regen opgehouden en was alleen de koude wind en grijze lucht overgebleven. Daarom achter op het dek een plekje gezocht. Er waren handdoeken om de bankjes droog te maken en plek zat omdat de meeste mensen het toch te fris buiten vonden. Gedurende 1,5 uur heeft iedereen zich kunnen vergapen aan werkelijk duizenden stroompjes water die overal naar beneden kwamen en aan de twee grote watervallen. Aan de ene kant de Sju Systrene (zeven zusters) en aan de andere kant de Friaren (de aanbidder). De legende gaat dat een boerenzoon van de ene kant van het fjord de zeven zusters van een boer aan de andere kant van het fjord wilde verleiden. De ene na de andere zus wees hem echter af waarna een heks besloot ze alle acht tot in de eeuwigheid aan elkaar te verbinden en ze om te toveren tot watervallen. De zeven zusters waren nu in ieder geval allemaal thuis. In augustus 2019 heb ik er maar twee gezien maar nu waren ze alle zeven duidelijk zichtbaar. Net zoals het grote trollengezicht dat ik in 2019 gemist had omdat we toen al op de tender over moesten stappen. Nu zag ik de waakzame trol wel in de rotswand van het fjord. Na ruim 1,5 uur konden we om 15:50 weer aan wal en weer terugwandelen naar de bus.

Na twee vlakke bochtjes in Geiranger ging de weg, jawel, alweer omhoog met haarspeldbochten. Met iedere bocht die we verder omhoog gingen werd het uitzicht op Geiranger en het fjord mooier. Gelukkig lagen er vandaag geen cruiseschepen en werd het uitzicht daar niet door verpest. De chauffeur zei dat hij nog een extra stop in gedachten had. Hij had de hele middag een bepaalde bergtop in de gaten staan houden in Geiranger en zei dat hij de gok wilde wagen. Ook al zou het heel koud zijn en bestond de kans dat we niets zouden zien, toch wilde hij proberen als we Djupvatnet op 1000m hoogte bereikt hadden om nog ietsje hoger te gaan en de Dalsnibba naar 1500m hoogte op te rijden. Dat is het hoogste punt waar je in Noorwegen met een auto kunt komen. Om daar te komen moesten we echter nog eerst ruim een uur bocht na bocht hoger klimmen. Weer terug de sneeuw in, nou zeg maar de ijstijd in.

Hoe hoger we kwamen hoe meer sneeuw, hoe meer alles wit werd en hoe stiller iedereen werd. Djupvatnet werd bereikt en ook al hingen er wolken, de chauffeur besloot toch om Dalsnibba op te rijden. Na het betalen van de tol konden we via nog meer haarspeldbochten naar boven. Het pad was door sneeuwfrezen vorige week schoon gemaakt maar breder dan een auto was het ook niet. De sneeuwmuren waren soms even hoog als de bus wat vooral in de bochten lastig was. Waar de eerste bochten nog een steeds mooier uitzicht gaven op het bevroren Djupvatnet, een ruim 2km2 groot meer, werd het zicht met iedere bocht minder en verdwenen we langzaam in de wolken. Er kwamen weer regendruppels en boven de 1300m werden het zelfs sneeuwvlokken. We zagen zelfs niet dat we om 17:00 al op de parkeerplaats waren. Dat kon de chauffeur ook alleen maar zien doordat er opeens een hek stond waar de afgrond van 1500m naar Geiranger begint.

De chauffeur besloot om hier 45 minuten te wachten. Het was nu dicht getrokken maar niets is zo veranderlijk als het weer in Noorwegen. Dus het zou ook zo maar weer open kunnen trekken. We waren helemaal alleen. Ook hier was het souvenirwinkeltje en café nog dicht maar er stond wel een auto van een medewerker. We mochten blijven zitten maar ik wilde naar buiten. Al kon ik maar 2 seconden door een gat in de bewolking Geiranger zien liggen. Dat zou al genoeg zijn voor een foto. Met camera in de aanslag dus naar buiten de sneeuw in. Het balkon met uitzichtpunt lag ook nog onder de sneeuw. Daar moest je doorheen ploegen om op de roosters te komen die het vrije zicht naar beneden geven. Het enige dat nu door de roosters kwam was een stormachtige ijskoude wind met sneeuwvlokken erbij. Je kon geen hand voor ogen zien. De wind trok aan en zelfs een paar mensen die sneeuwballen aan het gooien waren, vonden het wel genoeg en gingen uit de wind achter de bus staan. Daar stond een medewerker van Dalsnibba met de chauffeur te praten. Ze vroeg hoelang we nog wilden blijven. De chauffeur zei dat hij tot 17:45 wilde wachten of het nog op zou trekken. De medewerkster wist te vertellen dat dat niet meer ging gebeuren, dat de wind nog zou aantrekken en dat de sneeuwvlokken die nu vielen in ijzel over zouden gaan. Ze zou ons met het busje naar beneden begeleiden. Iedereen moest van de berg af want de weg werd afgesloten. Dat vond iedereen natuurlijk wel heel erg jammer maar ook deze ervaring met de natuurelementen zouden we niet snel vergeten. En ik moet dus nog een keer terug bij helder weer om wel van het uitzicht te kunnen genieten.

Dus gingen we rond 17:20 weer dezelfde weg tot aan Djupvatnet terug en reden we het laatste stukje van weg 63 tot waar Langvatnet begint. Het stuk langs Djupvatnet was echt schitterend. Het was echt terug naar de ijstijd. Soms zag je al een plek ijsblauw water waar het ijs op het meer al gesmolten was. Voor de rest was het een machtige witte vlakte. De chauffeur merkte op dat je hier best die eekhoorn uit Ice Age tegen zou kunnen komen. Een mammoet of sabeltandtijger zou ook zo maar kunnen.

Bij Langvatnet sloegen we rechts af richting weg 15. Eerst gingen we door de Oppljostunnels. Daarna via een groot aantal haarspeldbochten snel een flink stuk naar beneden. De sneeuw werd met en met minder en toen we langs het Oppstrynvatnet reden, werd de wereld alweer wat groener. Uiteindelijk kwamen we bij Stryn uit aan het Innvikfjord en volgden we weg Fv60 richting Loen. We waren om 18:40 bij Hotel Loenfjord in Loen. Moe, voldaan van alle indrukken maar vooral uitgehongerd. Het diner zou om 19:30 zijn. Dus we moesten nog even volhouden.

Na mijn kamer gevonden te hebben aan bijna het einde van een hele lange gang op de begane grond, kon ik ook voor het eerst sinds 11:00 vanochtend weer eens naar de WC. Maar omdat ik de hele dag maar 3 slokken gedronken had, juist om te voorkomen dat ik naar de WC moest, was die nood nog niet zo hoog. Scheel van de honger zag ik wel. Regenjas uitgehangen op een stoel, donsvest kon uit en trui kon hier ook uit. Daarna om 19:15 naar het restaurant gelopen. Te vroeg maar de honger was te groot. Eerst een heerlijke champignon roomsoep met stokbrood erbij en nog een tweede rondje erna omdat het zo lekker was. Daarna nog wat koud buffet met nog een stukje stokbrood. De hoofdgerechten waren varkenslapjes in een sausje of kippenpootjes met aardappelgratin. Als toetje was er appelcake met vanillesaus en amandelmousse. Rond 20:30 had ik de schade van vandaag weer ingehaald en kon ik geen boe of bah meer zeggen.

Omdat vandaag veel zitten was, heb ik mijn trui nog maar even aangetrokken en om 20:45 nog even een rondje door Loen gelopen naar het kerkje. Daar staat een monument voor de mensen die door twee megatsunami's hier in 1905 en 1936 door twee vloedgolven van 40m en 74m hoog zijn omgekomen als gevolg van rotsblokken van 1 miljoen m3 die van 800m naar beneden zijn gevallen. Na het kerkje en een duizend jaar oud Keltisch kruis bekeken te hebben, via een landweggetje terug naar het hotel gelopen. Rond 21:30 weer op mijn kamer. Mijn jas was nog aan het drogen. De rest van de spullen ook overal uitgehangen zodat het allemaal morgen weer droog de koffer in kan. Ik heb morgen de "ochtend" vrij en ik vertrek morgen pas om 9:30. Dat komt mooi uit. Dan kan ik eerst morgen de supermarkt hier aan de overkant van de straat leegkopen zodat ik niet nog een middag geen lunch heb.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen