Waar de dag na het ontbijt nogal wetenschappelijk begon, trok Lady Aurora haar hele wetenschappelijke arsenaal afgelopen nacht open. Ik ben er nog van aan het bijkomen. Na weer een heerlijk ontbijtje en een rondje langs de barista heb ik bus 20 genomen. Deze keer naar de noordkant van Tromsø eiland. Een ritje van zo´n 20 minuten door met name industriegebied en de grote loodsen die de zeeschepen en poolexpeditie schepen bevoorraden. Hij gaan ook alle goederen die naar Spitsbergen moeten op de boot om dan eens een keer naar daar verscheept te worden. Je moet dan geen haast hebben met je pakketje.

Na zo´n 20 minuten stopte de bus op het terrein van de universiteit van Tromsø. De meest noordelijk gelegen universiteit ter wereld waar zo´n 15.000 studenten studeren. Daarom ben ik hier ook op zondag naartoe gegaan om niet over al die studenten te hoeven struikelen in de bus. Om 11.00 uur ging het Science Centre of Northern Norway open. Naast een planetarium waarin je alles over de hemel boven ons te weten kan komen en dan met name over de Aurora die ze hier al jaren bestuderen, is er ook een etage over het klimaat en het weer en een etage over energie en milieu in het Noorden met ook een deel lichaam en geest. Genoeg om te bekijken dus. Om 12.00 uur zou in de dome van het planetarium een film over de meest extreme auroras draaien. Een Noorse fotograaf uit Tromsø heeft al jaren de meest schitterende opnames van alle kleuren auroras gemaakt en die samengevoegd tot een film van zo´n 30 minuten die je liggend in ligstoelen op een koepel 360 graden om je heen kunt bekijken. Dat is eens wat anders dan Imax. Het is ook goed dat je ligt want hoe het gefilmd is, word je gewoon duizelig en ben je zelf een plasmadeeltje dat door de ruimte zweeft. Alleen voor de film is het een bezoek al waard. Daarnaast kun je ook testen doen hoe het magnetische veld van de aarde werkt. Je zou denken dat de magneet bij de noordpool zit, maar dat is dus niet zo. We hebben namelijk ook nog een geografische noordpool. En daar trekt de magneet de aurora naartoe. Ook kun je in een lift door alle luchtlagen en dwars door alle aurorakleuren heenreizen. De dichtheid van zuurstof en stikstofmoleculen in de verschillende hoogtes van de luchtlagen, zorgen voor de verschillende kleuren. Groen zit in de laagste vanaf zo’n 90 km, rood zit in de hoogste, rond zo’n 150 tot 200 km (onthoudt dat voor later). Op de etage voor klimaat en weer kon je leren dat de Noren zo’n negen verschillende benamingen voor soorten sneeuw hebben en ook allemaal een eigen naam voor de verschillende windsterktes hebben. Bij lichaam een geest kon je allerlei testjes doen over denken, beweging, zien en vooral veel puzzelen. Daar kon je uren doorbrengen maar na zo’n drie tangram puzzels begon de film. Die was schitterend.

Na de film weer met de bus naar het centrum. Het was druk want het lokale Tromsø IL moest thuis voetballen tegen Hamar kameratene. Helemaal uit het zuiden van Noorwegen. Die waren gisteren al gekomen want die had ik vanmorgen in de ontbijtzaal al gezien. De wedstrijd begon om 17.00 maar rond 13.00 waren er veel fans van Tromsø IL in de stad om nog ergens voor de wedstrijd wat te eten. Schuin tegenover het hotel zit een restaurantje waar je tussen 11.00 en 14.00 uur van een buffet zo veel pizzapunten kunt nemen als je wilt. Samen met een glas drinken kost dat €15,-. Nou voor even snel en makkelijk was dat voor één dag ook wel goed. Vanavond weer een broodje omdat ik om 18.15 opgehaald wordt. Na de pizza de straat oversteken en ik was in het hotel. Van 14.00 tot 16.00 zo’n beetje geslapen. Het zou wel eens laat kunnen worden vannacht. De voorspellingen waren niet goed (veel bewolking) dus het zou wel eens ver rijden kunnen worden.

Vanavond ging ik met The Green Adventure op pad. Zij rijden met 15 persoons luxe taxibusjes maar een vriend van Nico waar ik via de mail contact mee gehad had, had deze firma aangeraden. Hij is daar zelf ook gids en Nederlander maar zit op dit moment in Spanje omdat zijn vrouw moet bevallen. Dus vanavond had ik Lukas als gids en Dawid als chauffeur. Ze deden de excursie dus met zijn tweetjes. Nadat iedereen geïnstalleerd was en de riem had omgedaan, kregen we nog een veiligheidsinstructie voor het geval we op de kant in de berm terecht zouden komen (niet ondenkbaar met de sneeuwmuren langs de kant van de weg) en toen iedereen dat begrepen had, konden we vertrekken. Voor in ieder geval een toch van minstens 2,5 uur. We zouden vanavond ver Finland in moeten rijden om heldere lucht te vinden. Rond Tromsø bleven de wolken en sneeuwbuien komen. Het sneeuwt ook al vanaf donderdag. Dus we hadden een flinke rit voor de boeg. Er is maar één weg die kant op en dat is dezelfde als vrijdag maar dan vandaag nog wat verder. Dus over de brug en daar rechtsaf de E8 op. Weer om de Lyngenalpen heen en bij Skibotn verder over de E8 richting Suomi, ofwel Finland. Daar was het een uur later (andere tijdzone) maar voor het gemak hielden wij gewoon Noorse tijd aan. In Finland was de lucht helder en er was al noorderlicht te zien aan de horizon dus we moesten zo snel mogelijk een plekje zoeken om te kunnen kijken. Alsof het zo moest zijn was vlak na het bord Muatkatakka – Suomen maanteiden korkein kohta een mooi plekje waar we konden staan. Daar begrepen we dat dit het hoogste punt op de Finse wegen is (dat staat op het bord) en dat we hier op zo’n 565 meter hoogte op een hoogvlakte stonden.

Boven de sneeuw, zonder beschutting (hier groeien alleen nog wat struikjes) en met een straf windje was het buiten dan ook min 15. Ach ja, daar hadden we de uitrusting ook voor gekocht. Ik had inmiddels mijn camera al startklaar en die hoefde ik alleen maar op het statief te klikken en beginnen maar. Dat beginnen met klikken heb ik zelfs nog gedaan voordat ik mijn jas, buff, muts en handschoenen aan had want Lady Aurora had goede zin. She was smiling, zei Lukas. Zelfs Lukas die dit toch ook al vier jaar doet, wist niet hoe snel hij zijn camera tevoorschijn moest halen. Het was werkelijk niet te geloven. Wit, groen en rood, heel veel rood. En rood is zeldzaam, heel zeldzaam en amper of nooit met het blote oog te zien. Dat was nu wel het geval in banen, strepen, gordijnen, dansend. Je wist werkelijk niet waar je kijken of foto’s knippen moest. Lukas riep iedere keer mensen bij zich dus ook nu krijgen we weer portretfoto’s van onder de aurora en dat moest allemaal in een beetje leuke spontane pose. Dat is dus even afwachten hoe die gelukt zijn. Lukas had echter een superdure hele lichtsterke lens en mijn foto op het schermpje zag echt knalrood uit. Die is dus sowieso gelukt. Toen de aurora nog weer sterker werd, heb ik nog een foto laten maken en Lukas heeft nog weer een foto van mij gemaakt terwijl ik foto’s stond te maken. Als enige van de groep trouwens. De rest stond wat met zijn telefoon te prutsen maar wat je in de lucht zag was met geen enkele telefoon vast te leggen. Van links naar rechts, boven, voor en achter je overal was licht. Ploegend door 30 cm sneeuw van plekje naar plekje gelopen omdat met 15 personen er altijd wel iemand in beeld staat of zo slim is om een flitser op zijn mobiel te gebruiken zodat mijn foto met 10 seconden sluitertijd mislukt. Na een paar keer vriendelijk doch dringen gezegd te hebben géén flitser, viel het kwartje eindelijk en heb ik geen flitsers of lampjes meer gezien. Zo na middernacht kwamen er wat hoge sluierwolken opzetten. De aurora zelf was toen iets minder goed te zien maar het was wel net afslof je met daglicht buiten stond. Zo mooi was de sneeuw verlicht. Je kon zelfs het busje langs de kant van de weg zien staan terwijl we toch echt wel een stukje de wildernis in waren gelopen. De wolken werden sterker en de sterren verdwenen. Tijd voor een kampvuurtje. Dit keer met warme chocolademelk, kaneelbroodjes en voor wie wilde marshmallows om in het vuur te roosteren.

Na zo’n 150 foto’s en een paar uur door de sneeuw ploegen bij min 15 had ik het toch ook langzaam koud. Lukas ook en dus was het tijd om op te ruimen en in te pakken voor zo’n 3 uur terugreis. Het was dan ook pas 3.45 toen ik weer in het hotel was. Ook nu werd iedereen weer netjes voor de deur van zijn of haar onderkomen afgezet. Onderhand was ik toch ook wel doodmoe maar wat ik vannacht gezien heb, zal ik van mijn leven nooit meer vergeten.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen