Vanmorgen al voor de wekker wakker. Dus dan maar vroeg ontbijten. Er zaten toch al zo´n 10 personen in de ontbijtzaal. Ook allemaal vroege vogels. Voordeel was wel dat nu nog veel warm was op het buffet. Dat was hier in het hotel wel wat minder. Als je laat was, was veel koud. Nu kwamen de vers gebakken spiegeleitjes vers uit de pan naar het buffet en werden de pannenkoekjes vers gebakken. Heb ik dat tenminste ook nog even gezien. Om 07.30 uitgecheckt. Ik moest drie straten verder naar de bushalte. Dat is een directe buslijn, nummer 42, die maar op drie plaatsen in het centrum stopt en dan door de tunnel zo´n beetje in één rechte lijn naar het vliegveld gaat. Ik had toen ik in Tromsø aankwam bij de VVV al een enkel buskaartje gekocht. Er rijdt ook een dure Airport Shuttle Bus langs alle grote hotels en daar betaal je €32,- voor. Ik had nu bij de VVV een enkeltje voor 44 Kroner maar ook dat zijn oplichters want een enkeltje op straat bij de busautomaat kost maar 22 Kroner. Weten we dat ook weer. Inmiddels heb ik het systeem van bussen hier wel door. Zeker als je alleen bij de halte staat moet je je hand op steken om aan te geven dat je mee wilt. Met mijn groene lampje aan moet dat toch wel duidelijk zijn.

Bus 42 komt iedere 10 minuten dus lang hoefde ik niet te wachten. Ik had de reflectieband ook nog om de fotorugzak en die stond boven op de koffer dus opvallen in het donker deed ik wel. Toen ik de bus in stapte, stond er al een meisje met een witte jas in het gedeelte waar je met koffer en of rolstoel moet staan. Goed ingepakt tegen de kou want het was weer eens sneeuwregen en veel wind. De jas kwam me vaag bekend voor en na de volgende halte draaide zij zich om en begon heel hartelijk te lachen. Het was Bianca, het meisje uit Australië waar ik gisteren mee op de kart heb gezeten. Hoezo toeval? Zij stond in de app te turen welke halte ze er uit moest. Ik zei dat er nog maar één halte bij het grote winkelcentrum was en de volgende halte de luchthaven was. Zij was blij dat ik er bij was. Voor mij blijkt Noors iets makkelijker te lezen en verstaan dan voor Australiërs. Zo aan de praat rakend vroeg ze of ik naar huis ging. Ja, dat is zo. Zij ging nog door naar Stockholm.

Maar toeval of niet we zaten op dezelfde vlucht naar Oslo met SAS. Nou dat vond zij al helemaal geweldig want de security en de weg zoeken op het vliegveld was niet zo haar ding. Bij het inchecken kon zij mij dan weer helpen want hier waren geen balies en moest je alles zelf doen. Inchecken, pass printen, label voor aan je koffer printen, label aan koffer doen, koffer scannen en hopen dat die in Amsterdam uitkomt. Bij de security gingen onze wegen even uiteen. Zij moest in de rij aansluiten. Ik had Fast Track waar niemand was. Dat was maar goed ook want werkelijk alles moest uit de tassen en in een apart bakje. Lenzen en camera, tasje met accu’s en kabeltjes, laptop, fotorugzak, tas met jas, cabin-bag. Zo gingen er dus zes bakjes door de scanner. Tsja, als je werk wilt hebben, dan kun je het krijgen. Hier nog geen fancy scanners zoals op Schiphol maar gewoon een poortje. Boots konden aanblijven en zelf mijn kunststof riem hoefde niet af. Er piepte niks dus aan de andere kant kon ik op mijn zes bakjes gaan wachten. Dan kun je Fast Track hebben maar Bianca was nog eerder door de rij heen dan dat ik weer alles had ingepakt. Nou ja uiteindelijk zat alles weer in de tassen en konden we op zoek naar gate 20.

Nu weet ik niet hoe ze hier nummeren. Maar van de vier gates was er één gate 20. Daar gingen net nog wat mensen aan boord en de vlucht naar Oslo stond al op het bord. Het was net 08.00 en boarding was om 10.00 dus we waren zeer mooi op tijd. Er was een vers bakkertje met kaneelbroodjes. Ik had al in het hotel ontbeten maar Bianca niet. Dus toen heb ik haar wat lekkere broodjes aangewezen. Ik zou onderweg toch weer wat krijgen maar de verse kaneelbroodjes roken wel lekker. Toen zijn we maar bij gate 20 gaan zitten. Daar waren ook stopcontacten en kon je je telefoon nog even opladen. Dan is die maar vol voor de hele dag. We hadden nog dik twee uur de tijd om te kletsen. Gisteren in de kart met 10 blaffende vriendjes ervoor was daar niet veel van gekomen. Bianca komt uit Melbourne en werkt daar bij een van de grote vier banken in de city. Ze had ook als droom het noorderlicht te zien en heeft de hele reis uit Melbourne gemaakt en gisteravond in Finland met een excursie eindelijk Lady Aurora gezien. Nu ging ze nog naar Zweden om in Stockholm het ABBA museum te bezoeken en dan vliegt ze via Milaan weer terug naar Australië. Die is dus nog wel een paar dagen onderweg.

Tot het boarden begon hebben we gezellig zitten kletsen en we zijn nu vriendjes op Instagram. Ik heb tijdens de vakantie niets op sociale media gepost maar ga dat als ik thuis ben wel doen en ze is heel benieuwd naar mijn foto’s. Bij het boarden was ik als tweede groep aan de beurt en ik zat weer op stoel 3A aan het raam. Bianca was pas als groep vijf aan de beurt en moest via de achterdeur buitenom via een trap instappen. Meer dan op tijd al om 10.30 in plaats van 10.40 waren we al aan het einde van de startbaan en konden we de lucht in. Wel met een waarschuwing van de piloot want er stond zo’n 70 km westenwind en het zou een bumpy start worden. Ik had wel geluk want de stoel in het midden was vrij dus mijn tassen hadden ruimte voor een eigen plekje tijdens de vlucht. Het regende maar na het opstijgen waaiden de druppels van het raampje en kon ik toch foto’s maken van Tromsø centrum, Prestvannet en Telegrafbukta. Daarna was het even wolken en daarna klopte het spreekwoord weer dat boven de wolken altijd de zon schijnt. We zaten net op tijd boven de wolken om de zonsopkomst te zien. Verder was het de hele weg wolken op een paar opklaringen na.

Onderweg kreeg ik een light refreshment. Een lemon muffin, een zakje chips en een cola. Alternatief was, je raad het al, een broodje zalm. Na dat rondje kwam er nog een rondje drinken en een reepje Finse chocolade. Tegen de tijd dat alle afval weer opgehaald was, waren we ook al weer bijna in Oslo. Maar toen begonnen de stewardessen zenuwachtig te worden. Dat is dus het moment dat je moet gaan opletten. Dan is er dus meestal iets aan de hand. En dat was ook zo. Het was in Oslo blijkbaar zo bewolkt en tot aan de grond mistig dat ze een volledig automatische landing uit moesten gaan voeren. Met de wind die nog steeds waaide en eigenlijk de hele weg al voor een soort kinderkopjes effect zorgde, maakte dat het een moeilijke landing. Daarom moesten naast alle laptops en hoofdtelefoons ook alle telefoons uit. De stewardessen kwamen persoon voor persoon langs en ze keken je op je vingers dat je telefoon ook echt uit ging want als de telefoons aanstaan is de afwijking van de instrumenten blijkbaar te groot en zouden we ook in het fjord uit kunnen komen. OK. We zaten nog ruim boven de wolken maar al snel was het wit, witter, witst buiten en was het hopen dat we op en niet naast de landingsbaan uit zouden komen. Je kon werkelijk geen hand voor ogen zien en net voordat ik dacht dat ik gras zag was het boem en we stonden op de grond. Heb ik dat ook eens meegemaakt. Van Oslo dus wederom niets gezien en zoals het er nu naar uitziet straks bij vertrek ook niet. Je ziet hier uit de ramen nog steeds niets. Bij het uitstappen nog even op Bianca gewacht. Zij had maar 45 minuten voor haar overstap en moest rennen maar we waren 15 minuten eerder dan gepland in Oslo dus ze had een klein uurtje. Heel hartelijk afscheid genomen en we kunnen elkaar in ieder geval via Instagram nu volgen.

Afijn. Ik was in Oslo. Op naar de SAS lounge. Die zat in het internationale deel. Dus eerst langs de taks refund aan de Domestic kant om de BTW van mijn halsketting terug te krijgen. Scheelt toch al weer €17. Daarna door customs naar de internationale kant en bij gate E stond het bordje lounges. Er waren er namelijk meerdere. Je had een Oslo lounge en je kon rechts af naar de SAS lounges. Die waren ook weer opgedeeld in een deel waar ik mocht zitten en een deel met een bord Gold Lounge. Dat zal dan nog wel luxer zijn. Hier hadden ze handige tafeltjes waar je je bagage aan vast kon maken. Dus mijn staalkabel kwam goed van pas. Alles vastgeklonken en op naar het buffet. Eerst een groentesoepje met twee verse stukjes stokbrood en wat te drinken. Daarna nog een tweede rondje met een broodje ham. En waarom ook niet. Een glaasje wijn om de vakantie mee af te sluiten. Ergens ter wereld is het vast borreltijd en er zaten meer mensen aan de wijn en het bier. Het is hier immers gratis. Na de lunch kon je nog wat koekjes, chips of zoute stengels voor bij de borrel nemen. Ik zit hier nog tot 16.00 uur dus daar zal ik denk ik ook nog wel een rondje langs lopen. Er zat een Nederlandse zakenman naast me. Die heeft even op mijn spullen gelet toen ik naar de WC moest. Die zijn hier in de lounge echter zo groot dat je er in kunt dansen. Je hebt naast de WC een eigen wastafel en spiegel in het toilet en plankjes voor je tassen en spullen zodat je je op kunt frissen en eventueel om kunt kleden. Er zijn zelfs douches. Ik krijg de tijd hier dus wel om. Volgende boarding is om 16.00. Dan het voorlaatste stukje naar Amsterdam. En dan hopen dat de staking bij NS voorbij is zodat ik met die grote gele taxi thuis kan komen.

Ook de tweede vlucht verliep soepel. Het was nog steeds mistig in Oslo en de ene na de andere vlucht kreeg vertraging maar die van mij kreeg gelukkig alleen drie keer een wissel van vertrek gate. Dat kan dus ook. Afijn juiste gate. Boarding. Zit er een Franse griet op mijn plek. En dan ook nog heel verbaasd zijn als ik zeg dat dat mijn plek was. Dan doen alsof ze het niet verstaat en ondertussen de hele boarding ophouden. Nou ze moest opstaan en heeft de hele weg mokkend naast me gezeten. Prettige vlucht verder. Ik zat aan het raampje. Het was bijna volle maan dus de wolken waren mooi van boven maar het was natuurlijk donker. De eerste lampjes zag ik pas boven Hoofddorp. Door de cabinelampjes kon ik alleen geen foto's meer maken. Wel 30 minuten eerder dan gepland geland. Die 70 km/u wind van vanmorgen hadden we nu blijkbaar mee.

Om 18.37 dus al mijn koffer en een trein eerder naar Deventer. Hoop daar om 20.27 aan te komen. Dan zit dit Arctisch Aurora Avontuur er op.

Ik heb zo veel gezien en gedaan. Het is amper samen te vatten. Heb ik mijn droom uit laten komen. Ja. Ik heb Lady Aurora in haar meest prachtige verschijning mogen aanschouwen. Natuurlijk had ik meer sneeuw en meer kou gewild zodat ik met de slee door de sneeuw had kunnen rijden met de rendieren en husky’s. Natuurlijk had ik vier dagen op de Hurtigruten willen meevaren en in Hammerfest lid willen worden van de ijsberenclub. Er blijft dus iets over om van te dromen en de beste tijd is half februari volgens Amber van de husky’s. Dan is de mørketid voorbij, is het koud en ligt er genoeg sneeuw. Zelfs om met de sneeuwscooter te rijden. Het zal niet februari 2025 worden. Maar ik heb dus nog redenen genoeg om nog eens op avontuur te gaan. De uitrusting heb ik in ieder geval een die heeft goed zijn werk gedaan. Tevreden en voldaan heb ik nog even in de trein om door bijna 1.700 foto's te scrollen. Dat wordt denk ik een project voor de kerstvakantie.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen