Na bijna 11 uur slaap ingehaald te hebben, was ik vandaag weer fris en monter klaar voor een nieuwe dag. Eerst wakker worden met de foto’s van Lukas van zondagavond. Ook deze zijn schitterend. Beneden bij het ontbijt blijft het me verbazen dat je hier iedere keer nieuwe of andere dingen ziet die je de dag ervoor niet gezien hebt, gemist hebt of dat er gewoon weer heel iets anders ligt. Ook vandaag smaakte het ontbijt weer prima. Zoals gisteren al merkbaar was, zou de dooi vandaag nog meer inzetten. Het zou regenen en door de dooi en laaghangende bewolking zou het ook mistig en grijs worden. Een ritje met de kabelbaan zit er dus niet in vandaag. Als je het topje van de berg vanuit de stad niet kunt zien liggen, hoef je ook niet naar boven te gaan is mijn devies want dan zie je de stad ook niet. Dus eens kijken wat we nog overhebben van de culturele pas.

Toen ik buiten kwam, is het plan voor vandaag meteen gewijzigd. Het hotel had vannacht een buurman gekregen en niet zo’n kleintje ook. Er lag een cruiseschip. Dat betekent twee dingen. Druk in de stad en wachtrijen bij attracties. Nu doen die cruise excursies min of meer hetzelfde rondje dus het was gokken of ik vandaag hordes met bussen van dat schip tegen zou komen. Een beetje beredeneren en een beetje gokken. Ik had gezien dat de Arctic Cathedral vandaag van 10.00 tot 13.00 gesloten zou zijn i.v.m. een begrafenis. Het is natuurlijk ook gewoon een kerk waar diensten in gehouden worden, buiten dat het een toeristen hotspot is. Ik was echter vroeg vandaag dus ik zat al rond 09.00 in de bus de brug over. Samen met nog 10 andere toeristen naar de kerk gelopen. Er was verder helemaal niemand. En wat dus bij dat soort bouwwerken nooit lukt. Ik heb foto’s waar zo goed als niemand op staat.

De Arctic Cathedral, ook wel Ishavskatedralen genoemd is de kathedraal van de noordelijke IJszee en eigenlijk een zeilmonument. Het gebouw uit 1965 heeft enerzijds iets weg van zeilen van een poolschip maar de architect Jan Inge Hovig heeft zich dus ook door het eiland Håja laten inspireren waar ik vorige week foto’s van gemaakt heb. Hij wilde dat de kerk net als het eiland een baken is voor iedereen die op expeditie naar de pool vertrekt. De platen of schotsen symboliseren de stralen van het noorderlicht. In de oostwand is een 23 meter hoog glas-in-lood raam geïnstalleerd waar de hand van God drie lichtstralen naar beneden laat komen. Een voor Jezus, een voor de vrouw en een voor de man. Ook is er sinds 2005 een orgel met 2940 pijpen die zo zijn geïnstalleerd dat ze op ijsschotsen lijken. Rond 09.45 werd iedereen al voorzichtig gevraagd te vertrekken en werden de bloemen voor de uitvaart al naar binnen gedragen. Het was een oase van rust en een prachtig gebouw.

Terug naar de bushalte gelopen. Net nadat ik was overgestoken kwam de visboer even achterstevoren de kruising op glijden. Ik hoorde een hoop gekras, gepiep en schuiven over de sneeuw en toen ik achterom keek kwam gewoon een hele vrachtwagen met garnalen achterstevoren de berg af. Het is daar best een drukke kruising maar er is geen auto of lantaarnpaal geraakt. Dat is dan wel weer knap. Wel een teken dus dat het glad is. En dat was het ook. De sneeuw is nu echt aan het dooien. Overal komen stralen water uit de dakgoten. Regenpijpen stromen over en in de stad zelf komt het smeltwater golvend naar de lagere gelegen straten gelopen. Ook vandaag zijn ze overal de bulten sneeuw met shovels weg aan het scheppen en met vrachtwagens af aan het voeren. Naast dat het glad is moet je nu dus ook voor diepe plassen water opletten.

Met de bus terug de brug over en één halte voor het centrum uitgestapt om naar het Poolmuseum te gaan. Eerst aan de overkant van de straat Skansen bekeken. Eigenlijk een middeleeuwse vesting waar Tromsø ooit gesticht is. Veel is er niet meer van te zien. Alleen een aarden wal en een geel huis. Dan maar naar het Poolmuseum dat om 11.00 openging. Ik was zelfs nog iets te vroeg. Maar nog geen bussen te zien. Vorig jaar in Oslo ben ik al naar het Fram museum geweest en heb ik al heel veel over de poolexpedities naar de Noord- en Zuidpool geleerd maar deze expedities zijn rond 1900 vanuit Tromsø vertrokken. Hier is dus een speciaal museum dat ingaat op de poolexpedities en hoe die verliepen. Ook kun je zien hoe de expeditieleden in de poolgebieden (over)leefden. Wat ze deden, hoe ze woonden en waar ze hun geld mee verdienden. Dat is met name met de jacht op zeehonden, ijsberen, poolvossen en walrussen. Daar konden ze van leven (vlees eten) en de huiden verkopen. Er was alleen één bus met Duitsers maar die bleven in de eerste ruimte al lang staan. Daar ben ik dan maar iets sneller doorheen gelopen en aangezien ik als tweede binnen was, had ik de rest van het museum voor mij alleen. Wat ik interessant vond, heb ik wat langer bekeken. Alle huiden, bont, vellen en opgezette dieren heb ik wat sneller bekeken. Het was gewoon een andere tijd toen en gelukkig hebben we nu de huiden en bont niet meer nodig om warm te blijven en kunnen we gebruik maken van ander materiaal. Toen hadden ze niets anders dan een wollen trui en een jas van zeehonden of ijsbeerbont om de pooltemperaturen te overleven.

Dat bond en de expedities hebben er wél voor gezorgd dat Tromsø al rond 1900 heel welvarend, gecultiveerd en rijk was. Vandaar dat ook de naam Parijs van het Noorden vaak aan Tromsø wordt gegeven. Veel mensen die uit Europa naar Tromsø kwamen om met expedities mee te varen, verbaasden zich dat hier zo ver boven de poolcirkel toen al zo’n nette stad lag met een rijk cultureel en wetenschappelijk leven, een universiteit, theater, bioscopen. De meeste mensen dachten dat ze hier inderdaad nog in rendiervellen rondliepen. Dat was echter niet zo en dat bleek in het volgende museum. Het Perspektivet Museum. Dit museum gaat over Sara Fabricius, beter bekend onder haar artiestennaam Cora Sandel. Zij leefde begin 1900 in de villa aan Storgata 95 en was schrijver en schilder. In het museum krijg je vanuit haar perspectief een kijk op het Tromsø van die tijd. Ook weer een plekje waar ik zonder cultuurpas waarschijnlijk niet geweest was. Maar interessant om eens te bekijken.

Inmiddels was mijn jas zo nat en zwaar van de aanhoudende miezerregen dat het tijd was om even op te drogen. Want nat is koud en dat wil je niet. Dus terug naar het hotel geplonsd en gespetterd. Voordeel is dat het hotel aan het fjord ligt. Nadeel. Dit is dus ook het laagste punt van de stad zodat je hier onderhand zonder lieslaarzen niet meer binnen kunt komen. De halve straat is een soort binnenzee en er zijn nog twee iets hogere stukjes waar je min of meer met droge voeten over kunt steken. Tenminste met boots. De schoenen waar de meeste Aziaten hier mee rondlopen zijn én te laag én niet waterdicht dus die hebben pech. Op mijn kamer mijn jas voor de kachel gehangen en die even een standje hoger gezet. Ondertussen een van de kamermeisjes op de gang nog even aangeschoten voor een nieuwe rol Wc-papier. Dan is dat ook maar weer geregeld. Daarna een broodje gegeten en rond 13.00 naar het laatste museum van vandaag. The Art Museum of Northern Norway. Dan verwacht je kunst maar het was meer een combinatie van film, objecten, installaties, klank en tekst met als rode draad het leven van Sami en Inuit (dus eigenlijke alle inheemse volkeren boven de poolcirkel). Hun muziek, hun natuur, cultuur maar ook hun onderdrukking, bedreiging van hun land en cultuur en hun protest daartegen. Gelukkig gaat het tegenwoordig beter maar het is inderdaad zo dat er windmolenparken op land van de Sami worden gebouwd. Er worden mijnen gegraven in gebieden van de Sami om mineralen voor accu’s te winnen. En zo zijn er veel meer voorbeelden te noemen. In ieder geval een goed museum om ook eens met een ander blik naar dingen te kijken.

Toen ik het museum uitkwam was het 14.00 geweest. Ik dacht dat ik de Hurtigruten gemist had, maar hij was laat vandaag. Toen ik rond 14.20 de straat overstak hoorde ik weer drie keer luid de scheepstoeter. Hier tussen de bergen zorgt dat voor zo’n negen scheepstoeters omdat het overal tegen de bergen weerkaatst. Toen ben ik eerst op de kade gaan kijken welk schip er vandaag langs zou komen. En toeval of niet het was de Nordnorge. Het schip waar ik in 2019 mee naar Geiranger ben gevaren. Omdat ik nu toch daar op de kade stond meteen even gekeken waar ik dan donderdag moet zijn omdat het nogal een groot havengebouw is met veel ingangen en verdiepingen. Dus even naar binnen gelopen en daar stond al een heel groot bord met Hurtigruten 1e verdieping. Dat moet dus wel lukken. Maar beter nu zonder bagage zoeken als donderdag alle meeslepen en dan moeten zoeken. Dus dat weten we dan ook alweer.

Weer buiten begon de miezer weer wat harder te worden dus weer ergens naar binnen. Ik had vrijdag al gezien dat er ook een winkelcentrum lag. Dat was niet ver, het is overdekt, warm en droog dus daar een rondje doorheen gelopen. Dit ligt wat verder van het centrum dus minder toeristen en hier doen de Noren zelf gewoon hun boodschappen. Buiten een gigantische boekenwinkel vooral veel kleding- en schoenenwinkels. Zo’n beetje het aanbod in de gemiddelde Nederlandse winkelstraat alleen met iets andere prijzen. Niet interessant om hier iets te kopen buiten het feit dat het toch niet in mijn koffer past. Weer buiten was het inmiddels helemaal donker. Zon onder was vandaag 14.21. Dat blijft iets bijzonders. Je loopt eigenlijk rond 15.30 al over straat met het idee dat het eens tijd wordt om wat te eten en dan kijk je op je klok en denkt, oh nee. Dat duurt nog even. Wel zie je met donker al meer en meer overal de kerstlampjes verschijnen. Kerst, of Jul zoals ze het hier noemen, wordt hier gewoon wat langer van tevoren opgestart omdat de lampjes ook de donkere tijd een beetje verdrijven. In de winkel liggen ook al allerlei Jul koekjes, snoepjes, frisdrank, bier. Je kunt niet kijken of er ligt wel iets met Jul. Ook de kerstballen en kerstornamenten voor in de boom en op tafel zijn al volop te verkrijgen hier. Daarvoor hoef je dus niet in december te komen. Rond 16.00 weer in het hotel. Kon alles weer even drogen en kon ik eens bedenken waar ik vanavond zin in had om te eten en waar ik liefst zonder natte voeten kon komen vanavond.

Vanuit mijn kamer heb ik zicht op een rijtje met eettentjes aan de haven. Een daarvan had ik deze week al een keer gezien. Daar zat het behoorlijk vol en dat is meestal een goed teken. Het is een bar bistro en in het weekend is er ook muziek. Dus vanavond werd het Kaia. Toepasselijke naam als je aan de haven zit. Het werd de Bistro Steak. Die kwam met lekkere frietjes, een heerlijk pepersausje en voor het eerst deze vakantie worteltjes. Die heb ik niet bewust ontweken maar tot nu toe nog nergens bij gehad. Voor de lezers van dit blog die nieuw zijn. In 2018 heb ik drie weken iedere avond bij ieder gerecht in Noorwegen worteltjes gekregen. Dat is nu tegenwoordig ook anders. Je krijgt vaak vlees en iets van aardappel erbij maar als je iets van sla of groente wilt, moet je dat apart bij bestellen. Misschien is dat de reden. Maar deze worteltjes smaakten heerlijk bij de biefstuk en de saus. Toen ik naar Kaia liep heb ik eerst nog staan kijken hoe dat slagschip dat naast het hotel lag vertrok. De grond trilde helemaal toen ik uit het hotel kwam en de rookpluimen waren ook in het donker goed te zien. Het duurde even maar op een gegeven moment lag hij ver genoeg van de kade en kon het gas erop richting zuiden. Zijn we daar ook weer vanaf.

Tijdens mijn wandeling terug naar het hotel, zag ik dat het bergstation van de kabelbaan zichtbaar was en dat er weliswaar heel lage bewolking hing maar net niet laag genoeg om het zicht op de stad weg te nemen. Dat was de rest van de week wel bijna constant het geval. Morgen voorspelden ze harde regen. Nou dan weet je het wel hier in Noorwegen en vanavond was het droog. Dus om mijn laatste ticket van mijn cultuurpas ook nog te gebruiken, moest het vanavond worden. Dus statief, rugzak, reflectiebanden en lampjes, hoofdlamp en alles bij elkaar geveegd en op een holletje naar de bushalte. Daar moest ik nog 3 minuten wachten maar dan had ik de bus van 19:03. Ieder half uur gaat er een bus rechtstreeks naar het dalstation van de kabelbaan. Een ritje van 20 minuten. Ik kon met de kabelbaan van 19:30 mee naar boven. Die gaat ook een keer per half uur. Niet dat je er lang over doet om boven te komen maar vaker dan twee keer per uur laten ze hem niet lopen. Er stond wat wind en de bediende in de cabine zei dat het een bumpy aankomst zou worden in het bergstation. Dat was ook zo. We stoten links en rechts tegen de vangarmen maar niets wat heel ernstig was. In het bergstation nog een flink aantal trappen op en dan kwam je in een hal waar je naar het café kon, naar het dakterras of de berg op. Daar hingen al waarschuwingsbordjes voor bij de deur. Nou hoofdlamp op en de berg op. Ook hier was al een deel gesmolten maar hogerop kon je eigenlijk alleen met sneeuwschoenen lopen. Daar lag nog zeker 30 cm sneeuw waar je nu ook 30 cm in wegzakte. Dus een stukje langs het hek de berg opgelopen tot waar er geen hek meer stond en daar de eerste foto’s van Tromsø bij nacht gemaakt. De wolken hingen net hoog genoeg om heel de stad te kunnen zien liggen. Alleen lopen er naast de kabelbaan ook elektriciteitskabels naar het bergstation en die waren storend op de foto. Dan maar weer terug gewaggeld (ik heb me aan de instructie op het bordje gehouden) en naar het dakterras. Dat is eigenlijk het dak van het bergstation met een leuning er omheen maar de zijkanten zijn van glas en de voorkant is schuin glas. Daar kijk je dus zo’n 600 meter naar beneden. Ik was dan ook de enige die aan die kant van het dak durfde te gaan staan want er waren er zelfs die op handen en voeten kruipend een foto van achter het glas kwamen maken. Staan durfden ze niet. Ik was veel meer bezig met mijn statief recht te houden in de wind want hier stond iets meer de deur open dan beneden in de stad en het was ook aanmerkelijk frisser met een wind die over sneeuw bedekte toppen waait. Schitterende foto’s kunnen maken. Ingezoomd op bepaalde punten met de spiegelreflex en panorama foto’s met de telefoon. Het was werkelijk de moeite waard. Om 20.30 weer met de baan naar beneden. Terug naar de bushalte gelopen en daar om 20.50 de bus terug de stad in. Rond 21.15 weer in het hotel. Bijna 12 uur onderweg geweest vandaag.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen