Vanmorgen voor een laatste keer nog even op het balkon gestaan en van het uitzicht genoten. Het was helder (voor de verandering) en fris, zo’n min 4 graden. Na het ontbijt de meisjes in de eetzaal bedankt voor de goede zorgen en het vriendelijke god morgen iedere dag. Mijn spullen van de kamer gehaald. En bij de receptie ook uitgecheckt met dank voor de goede service en het prettige verblijf. Toen moest ik wachten op wie mij naar Tromsø zou brengen. Het busje zou om 09.00 voorrijden. En wie kwam daar de hal in open? William. Hij wist zaterdag nog niet of hij vandaag moest rijden. Dat was dus wel het geval. We moesten alleen nog twee mensen ergens halverwege afzetten omdat die met een excursie meegingen van een bedrijfje waar het hotel mee samenwerkt. Nou prima. Mijn bagage kon weer achterin en ik mocht weer voorin gaan zitten. Ik had bij de receptie nog even gevraagd of William mij bij mijn volgende hotel af kon zetten in plaats van het vliegveld en dat was geen enkel probleem. Dus hop, op naar Tromsø.

Het was exact dezelfde weg terug als we zaterdag gereden hadden met het enige verschil dat het nu licht was en we werkelijk een schitterende tocht over Kvaløya gemaakt hebben. Dat is het vijf na grootste eiland van Noorwegen wat eigenlijk de grens vormt tussen Tromsø en Sommarøy. Nu zag ik ook pas dat we om een heel fjord heenreden, flink berg op en ook weer berg af reden en door schitterende valleien en bergpassen kwamen. En ik was zo blij dat ik niet zelf hoefde te rijden. Het rijden hier onder Arctische omstandigheden is toch iets anders dan bij ons waar ze bij één vlok sneeuw al met de strooiwagen naar buiten komen. Het is hier gewoon dikke sneeuw, dunne sneeuw, ijs of een combinatie met af en toe een beetje grit erover en soms een beetje aan de kant geschoven. William vertelde ook dat alle Noren verplicht bij het behalen van hun rijbewijs twee extra examens af moeten leggen. Een voor het rijden in het donker. Want donker is hier ook echt donker maar daarover later meer. En een voor het rijden op sneeuw en ijs. Dat kwam ook even later goed van pas. Want de twee gasten moesten we ergens onder aan een heuvel met dikke sneeuw afzetten. En tsja toen was het dus een uitdaging om zonder 4x4 aandrijving die bult weer op te komen. Met een flinke dot gas en een beetje zigzaggen met de wielen kwamen we tot halverwege. En de tweede helft ging in de achteruit naar boven en zo de grote weg weer op. Toen konden we verder naar Tromsø.

Bij daglicht zag alles er toch heel anders uit. We gingen een hoge brug over naar het vliegveld, daarna door industriegebied en toen een grote tunnel in. Heel het eiland waar Tromsø op ligt is van noord naar zuid en van oost naar west onder de grond met tunnels verbonden. Met rotondes, afslagen, kruisingen, allemaal onder de grond. Je gaat er dus aan de ene kant in, rijdt onder de berg door, en komt er aan de andere kant weer uit. Daar ga je dan de kleine straatjes van Tromsø in die ook helemaal niet gemaakt zijn op veel en druk doorgaand verkeer. Want wat is het hier druk. Vandaar ook de titel van dit blog, een andere wereld. Van de rust en stilte is het nu big city Tromsø. Het is geen Oslo maar het is toch met ruim 40.000 inwoners en zo’n 15.000 studenten ook niet bepaald een kleine stad te noemen. Het centrum is dan wel weer heel compact. Nadat we al hordes toeristen waren tegengekomen die met bussen op excursie gingen, kwamen we aan bij Scandic Ishavshotel aan het fjord. William haalde de bagage uit de kofferbak terwijl ik mijn jas aan deed en na een hartelijk afscheid kon deel twee van de vakantie beginnen. Ik had vorige week en vanmorgen nog met de receptie gemaild of het mogelijk was om vroeg in te checken (lees om 10.30). Ze zaten vol en vanmorgen om 08.00 had ik nog een mail gekregen dat ik het bij de receptie moest navragen. Inchecken ging hier al online via de Scandic app. Ik hoefde alleen even mijn naam in mijn paspoort te laten zien en ik kreeg de kamersleutel. Een koppel voor mij kreeg nog te horen dat ze tot 16.00 moesten wachten om in te checken en ik kon na het betalen van €15,- extra al direct doorlopen naar kamer 549. Ik had geen fjord zicht geboekt (want daar moest je meer voor betalen) maar ik had haven zicht. Ook heel schitterend met op de achtgrond oude pakhuizen en een mooi zitje voor de grote ramen om ervan te genieten.

Nadat ik snel alles een beetje had uitgepakt en een plek had gegeven, was ik klaar om Tromsø te gaan verkennen. Eerst eens kijken waar het pick-up punt is waar ik vanavond met Nico heb afgesproken. Dat was op zijn zachts gezegd een uitdaging. Veel verkeer, veel mensen en veel sneeuw heeft tot gevolg dat alles hier platgetrapt en platgereden is en de stoepen, straten, trapjes eigenlijk alles gewoon een ijsbaan is. Te dun om de spikes al onder te doen maar net precies glad genoeg om flink op je plaat te gaan. Nu hebben mijn schoenen wel enig antislip eronder maar op sommige plekjes was het toch een beetje als in pinguïn lopen om niet achterover op je rug te belanden. Dus als schuifelend van het ene plekje naar het andere gelopen. Het is namelijk niet overal glad. De meeste hotels, de hoofd winkelstraat en sommige andere stukken hebben verwarming onder de stoeptegels liggen. Daar kun je dus prima lopen. Alleen de stukken waar dat niet is, moet je opletten. Dat is ook maar deels waar want Noren die lopen overal overheen, gaan zelfs hardlopen op die ondergrond en ook oude oma’s lopen met hun boodschappentasje gewoon over het ijs alsof het niets is. De toeristen haal je er dus zo uit. Nou ja al schuifelend al snel het plekje gevonden waar ik vanavond moet staan. Daarna op naar het centrum.

Als eerst kwam ik de kathedraal van Tromsø tegen, de oude houten kerk. De moderne ligt aan de overkant van het fjord. Normaal is deze kerk altijd dicht of alleen met excursies te bezoeken. Nu stonden de deuren open. Het was bijna 12.00 uur en het was Allerheiligen en iedereen mocht binnenkomen. Er werd een gratis middag concert gegeven. Met orgel, zang en pianomuziek. Het duurde 30 minuten. Voor de cruiseschepen doen ze iedere avond om middernacht ook zo’n concert maar daar moet je dan € 90,- voor betalen. Het was een mooi optreden en de akoestiek was goed. Daarna op zoek naar de VVV. Voordat ik die gevonden had, struikelde je werkelijk over winkeltjes. Enerzijds met souvenirs (mooi authentiek spul maar ook veel troep) en aanbieders van excursies. Werkelijk bij ieder pandje stond een bord buiten. Er zijn zo’n 100 aanbieders van noorderlicht excursies in Tromsø en iedereen belooft dat als je bij hun in het busje stapt je het noorderlicht zult zien. Ja, ja.

Uiteindelijk de VVV gevonden. Ook daar was het een nummertje trekken. Nadat ik een mooi spel kaarten had gevonden om de stille uurtjes mee te doden nu mijn puzzelboek al uit is, was ik aan de beurt. Eerst een stadplattegrond gevraagd. Die was gratis en kon je van een blok scheuren. Meteen maar twee meegenomen. Een voor onderweg en een voor op de kamer. Daarna de Tromsø Culture Pass gevraagd waarmee ik zeven dagen busvervoer heb en in alle attracties en musea van Tromsø naar binnen mag. En ook al mijn buskaartje voor 13 november naar het vliegveld gekocht. Dat kost hier €4,- om met de stadsbus naar het vliegveld te gaan, de officiële airport shuttle kost €32,-. Ook dat is Tromsø. Er komen veel toeristen en iedereen probeert te verdienen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee dus ik moet de komende week gewoon opletten waar ik mijn geld uitgeef. Eén ding heb ik wel al gekocht. Een donsjas voor mijn telefoon. Nu dat het onder 0 is, loopt de accu wel heel snel terug dus een extra warm eenden dons hoesje is mijn telefoon erg dankbaar voor. De accu van de camera past er ook nog bij in.

Nadat de zaken bij de VVV waren afgehandeld was het lunchtijd. Nu is er net zoals in Oslo één iconisch hotdog tentje hier in Tromsø en daar stond de rij tot halverwege de straat. Omdat ik vanavond geen tijd heb om te eten hier twee rendier hotdogs voor de lunch gegeten. Heerlijk. Misschien nog wel lekkerder dan in Oslo. Nadat je bij het loketje besteld had, kon je achter het kioskje in een tentje met banken en tafels op rendiervellen je broodje opeten. Een cult dingetje want ook hier zaten alle nationaliteiten door elkaar van hun broodje te genieten en op te letten om geen ketchup op je jas te knoeien. Na de lunch werd het tijd om wat avondeten te zoeken in de supermarkt. Op weg naar het hotel moest ik als ik het goede straatje nam, een KIWI supermarkt tegenkomen. Daar broodjes voor vanavond en drinken voor op de kamer meegenomen. Ik heb één raam wat open kan waar een dik gordijn voor hangt. Dat is niet voor niets omdat er nogal wat kou door de kieren komt. Daar is een smal vensterbankje voor dus dat wordt mijn koelkast voor de komende week.

Rond 14.00 terug op de kamer. En dat was ook de reden waarom ik niet pas om 16.00 in wilde checken. Ik heb van 14.00 tot 16.00 nog even ene poging gedaan wat voor te slapen omdat, Nico kennende, het vannacht wel een laat of nou ja heel vroeg kon worden. Slapen ging prima. Alles is hier goed geïsoleerd het enige wat je hoort is het aan en af meren van de grote boten in de haven die ook met toeristen een stukje gaan varen op het fjord. Om 16.00 uur mijn twee broodjes opgegeten en voor het laatst wat gedronken. Daar had Nico voor gewaarschuwd. Er zou tijdens de excursie weinig gelegenheid zijn om naar de WC te gaan behalve ergens in de sneeuw achter een steen. Alle camera spullen alvast ingesteld en aangekoppeld. Rugzak mee. Statief mee. Voor het eerst thermobroek onder de skibroek en thermoshirt, trui en vest over elkaar aan. Twee paar sokken aan. Buff om, Muts op, Handschoenen aan en maken dat je buitenkomt voordat je op de hotelkamer uit elkaar ploft. Ook buiten tussen de huizen was het nog veel te warm. Dus jas open en luchten. Schuifelend naar de straathoek gelopen waar Nico mij zou oppikken. Nou daar was ik niet de enige. Tussen 17.00 en 18.00 vertrekken zo’n beetje alle noorderlicht excursies en van de 100 bedrijfjes die er zijn, kiezen er blijkbaar veel deze straathoek uit. Nu weet ik, omdat ik Nico al bijna een jaar op Instagram volg, hoe zijn auto er uit ziet. En daarbij is hij de enige die in een dikke 4x4 excursies organiseert. De rest gaat allemaal in minibusjes of grote bussen. Daarbij heeft hij er nogal wat extra lampen en breedstralers opzitten dus missen is onmogelijk. Netjes om 17.30 kwam de auto met het logo van Arctic Photo Guide aanrijden. Tussen de tientallen mensen die op de stoep stonden te wachten stond nog een meisje alleen, een psychologe uit Singapore en vier biologen uit Lissabon. Wij gingen met z’n zessen vanavond met Nico op stap. Nadat iedereen had kennisgemaakt, bepaalde Nico de zitplaatsverdeling. Achterin de kofferbak mochten de twee dames uit Lissabon plaatsnemen, dan drie man op de achterbank en ik mocht voorin (jippie). De auto was flink opgestookt dus jas en vest konden uit.

Nico vertelde eerst het belangrijkste wat bij veel andere bedrijfjes wordt overgeslagen. Er is nul en geen garantie dat we vanavond wat zien. Hij doet dit al zeven jaar en heeft al meer dan 1000 keer een excursie georganiseerd maar het is en blijft een natuurfenomeen. Zowel de aurora als de bewolking heeft Nico geen invloed op. Het gaat ook om het avontuur, het jagen naar het noorderlicht en een onvergetelijke ervaring. En dat zou het worden. Nadat iedereen dat begrepen had, reden we de brug over. De voorspelling was niet goed in de buurt van Tromsø dus we hadden een rit van zo’n 2,5 uur voor de boeg richting Finland. Na zo’n 1,5 uur kwamen we nog langs een laatste Shell tankstation. Daar konden we nog wat eten halen als we nog honger hadden en nog naar de WC (voor de laatste keer deze nacht). Na deze stop begonnen de telefoontjes van andere gidsen waar Nico mee samenwerkt binnen te komen. Piet stond daar en had zicht, Klaasje was nog onderweg want plekje X beviel hem niet zo. Afgaande op die waarnemingen koos Nico voor een eerste stop.

En toen werd ook duidelijk waarom ik voor hem gekozen heb als gids. Bij de afslag waar wij in wilden stond al een 8-persoons busje. Die hadden nog niet veel gezien maar het begon te komen. Prima zei Nico. Hij zet de breedstralers en lampen op het dak in en we duiken ergens een bospad in bult af naar een riviertje. Daar gingen alle lampen uit en mocht er vanaf dat moment ook geen lamp, telefoon of zaklamp meer aan met wit licht. Alleen rood licht mocht nog. Dus met de hoofdlamp op roodlicht mijn statief uitgeklapt, camera ingesteld en klaar voor actie. Toen de hoofdlamp uitging was het eerste wat ik zag duizenden en duizenden sterren. Het was nieuwe maan (geen maan) vannacht dus het was aardedonker. Al je je hand voor je gezicht hield, kon je hem nog niet zien. Althans in het begin niet. Na zo’n vijf minuten zag je eigenlijk pas hoeveel licht er nog was. Omdat alles wit is, weerkaatste het licht van de sterren op de sneeuw en kon je eigenlijk best goed zien waar je liep en wat je in de omgeving kon zien. Een wonderbaarlijk landschap een kabbelend halfbevroren riviertje en jawel hoor Lady Aurora in al haar majestueuze schoonheid van links naar rechts in een grote boog boven de vallei waar wij in stonden. Naast mij stond ook het meisje uit Singapore en een van de dames uit Lissabon klaar met de camera in de aanslag. Nico posteerde ons snel op een goed plekje en rende toen van camera naar camera om de instellingen te controleren of aan te passen. Ik had alles goed staan, behalve de ISO. Die moest naar 6400 opgeschroefd worden. Dat deed hij blindelings omdat hij ook een Canon heeft en de andere twee dames ook dus dat was makkelijk. Nico ging ondertussen zelf ook foto’s maken (dat zit bij de prijs van de excursie in en die krijg ik ergens deze week nog over de mail toegestuurd). Tussendoor riep hij naar ons instructies voor sluitertijd (langer of korter). De aurora danste en werd feller en minder fel en dan moet je de sluitertijd iedere keer naar boven of beneden bijschroeven om geen onder- of overbelichtte foto’s te krijgen. Het varieerde dus van 5 tot 30 seconden maar de plaatjes waren schitterend. Dansende aurora in groen en magenta boven een zee van sterren en zo waar de Melkweg in al haar glorie recht boven ons. Toen de eerste plaatjes bij ons gelukt waren en Nico voor ons ook mooie foto’s had geschoten, riep hij ons één voor één bij zich voor portretfoto’s. Iedereen staat dus met de aurora op de foto. Ook die foto’s krijgen we.

Lady Aurora was ook vanavond een beetje wispelturig en Nico zag wat wolken aankomen. Dus allemaal weer in de auto. Bospad naar boven en zo’n 20 minuten verder weer ergens een ander bospad in nog verder de onbewoonde wereld in. Onderweg nog een eland moeder met kalf gezien maar die was te agressief om lang in de schijnwerpers te staan en een foto te maken. Maar wel mijn eerste echte grote eland gezien. Op het nieuwe plekje lag de sneeuw inmiddels zo’n 20 cm dik en ik zag mijn schoenen niet meer toen ik uit de auto stapte. Deze plek was misschien nog mooier maar ook meer open en dus kouder. Het was inmiddels min 12. Alle sneeuwkristallen glinsterden. Een magische plek. De rijp kroop ook langzaam langs mijn statief naar boven. Toen ik ook ijs op de lens begon te krijgen en ik al aan mijn derde accu van de avond begon, heb ik de camera even in de auto gelegd. Ook hier had Nico de camera’s weer ingesteld en had ons zo geposteerd dat we konden poseren. We moesten allemaal ons LED-scherm van de camera op zo fel mogelijk zetten (wat bij het fotograferen juist niet mag, dan moet je scherm zo donker mogelijk zijn) zodat ons gezicht en silhouet uitgelicht werd. Nico maakte dan een foto. Je moest dan 10 seconden zo stil mogelijk blijven staan en dan telde hij af van 1 naar 10 waarbij hij op seconde 8 en 9 even heel kort zijn hoofdlamp aan deed om ervoor te zorgen dat je wel zichtbaar in beeld kwam maar de aurora ook nog zichtbaar is op de foto. Dat is toch echt wel een vak apart. Omdat het inmiddels richting min 15 ging. Iedereen de foto’s had die we wilden hebben en het toch een beetje onaangenaam koud begon te worden, ging Nico een vuurkorf opstoken. Er werden wat klapkrukjes uit de skibox op het dak getoverd. Een vuurkorf, houtpallets, een ketel water om aan de kook te brengen en toen ging chef Nico aan het werk. De aurora was inmiddels verdwenen en ook hier kwamen de wolken dus het wat tijd voor een midnight snack. Eerst kregen we dampend kokende warme chocolademelk met een koekje. Daarna konden we kiezen uit groentesoep, rendiersoep of runderbouillon. Gewoon uit zo’n zakje, warm weter erbij en roeren. Nou je kon de lepel er recht op in zetten. Heerlijk en goed om weer even warm te worden. Maar zelfs bij een paar uur in min 15. Nog geen koude of natte voeten. Combi thermobroek en skibroek doet ook zijn werk en de wanten had ik wel meegenomen maar nog niet eens aangehad. De windstoppers voldeden. Rond de vuurkorf kon iedereen een beetje vertellen waar hij vandaan kwam, wat hij deed, eetgewoontes uit de landen. Het was een geanimeerde avond en er werd veel gelachen rond het vuur. Daar zijn we tot 00.30 uur blijven zitten. Toen was het vuur uit en had iedereen het inmiddels toch echt wel koud. Zelfs Nico vond het niet meer prettig. Mijn statief had ik wel nog buiten de auto laten staan (voor het geval dat) en dat was inmiddels stijf bevroren. Het had ongemerkt toch al wat gesneeuwd en dat zou nog veel erger worden.

Nico had eerst de auto gestart en de kachel op max gezet zodat iedereen in de auto kon opwarmen. De andere gasten hadden niet zo’n uitrusting als ik en hadden voetwarmers gekregen en een thermopak maar voetwarmers in schoenen zonder geïsoleerde zolen, hebben geen effect dus de rest had allemaal natte schoenen en bevroren tenen. Ik was alleen zo slim geweest om een bevroren statief met blote handen weer in elkaar te schuiven. Tip van Truus voor zondagnacht, laat je handschoenen aan. Nu had ik dus alleen koude handen maar voor de rest nog helemaal prima droog en warm. Nico ruimde ondertussen buiten alles op en scheen nog één keer met zijn hoofdlamp rond om te kijken of er niet nog ergens wat lag en toen kon de terugweg beginnen. Blij dat we in een 4x4 onderweg waren want de omstandigheden terug waren bar en boos. Nico vroeg mij mee op te letten. Dat was goed. Omdat ik vanmiddag geslapen had, was ik nog niet moe. Achterin lag alles inmiddels op één oor. Je kon werkelijk geen hand voor ogen zien door een gigantische sneeuwstorm. De sneeuw werd met de minuut dikker op de weg en ondanks dat we vier schuivers zijn tegengekomen onderweg, hielden die het gewoon niet bij. Het werd dus een lange terugweg omdat Nico gewoon niet harder kon rijden. Je zag zelfs de reflectorpaaltjes op een gegeven moment niet meer omdat die onder de sneeuw zaten. Nico ging dus ook maar midden op de weg rijden. Rond dit tijdstip zijn we ook niemand anders meer tegengekomen. Rond 02.45 zagen we aan de horizon weer lampjes verschijnen en waren we weer in de bewoonde wereld. Iedereen werd voor zijn of haar hotel voor de deur uitgelaten. Ik was als laatste aan de beurt. Na een hartelijk dankjewel voor de fijne avond en het veilige rijden, kon ik rond 03.15 mijn bedje opzoeken. Toen ik op mijn kamer kwam, rookte het ook hier goed van de sneeuw dus morgen zal het wel flink wit zijn.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen