Vandaag zou een lange dag worden van meer dan 300km dus om 6:00 ging de wekker. 7:00 ontbijt en om 8:00 iedereen klaar om "weg te hobbelen". Het zou een mooie maar lange dag worden. Niet wetende dat de dag nog wat langer zou worden. Daar kwamen we bij Nesttun al achter. Daar wilden we weg 587 nemen richting Arna. Maar die weg was dicht. Dus het werd een rondje om Bergen heen via de E39 en E16 tot in Tysse. Daar kwamen honderden wielertoeristen over de weg aanrijden en was de weg dicht (net als in Nesttun) en moesten we over weg 48 en weg 576 zo'n 65km (dat is ruim 1 uur) omrijden om in Norheimsund weer uit te komen op weg 7. Daar konden we alleen maar constateren dat we nog steeds de weg met honderden fietsers moesten delen en er niets anders op zat dan de fietsers de hele weg 7 tot in Granvin te volgen. Daar sloegen de fietsers linksaf richting Voss en wij rechtsaf richting Hardangerbrug en Eindfjord.

De weg langs het Hardangerfjord was echter mooi en het weer ook. Daarbij kwamen we nu op wegen waar we normaal nooit zouden komen al waren die soms smal. Dan was het bij een tegenligger weer een stuk in de achteruit terug om langs elkaar te kunnen. Om 10:30 hadden we een stop tot 11:00 en om 12:15 hadden we een stop tot 12:45 zodat de chauffeur de stoom even uit zijn oren kon laten komen. Niemand kon er wat aan doen maar echt opschieten deed het ook niet. Uiteindelijk heeft de fietskoers naast extra kilometers voor zo'n 2,5 uur vertraging gezorgd. We hadden vandaag naar een zalmkwekerij en fruitboerderij zouden gaan maar ook al was dat wel doorgegaan, dan hadden we daar nooit op tijd kunnen komen. Deze excursie was echter uitgevallen omdat alle plekken door een cruiseschip waren opgekocht en er simpel geen plek meer voor ons was.

Het alternatief was een bezoek aan het Norsk Natursenter Hardanger in Eidfjord. Dit museum vormt de toegangspoort tot het nationaalpark Hardangervidda. Nadat we door de tunnels met rotondes en over de Hardangerbrug waren gereden, kwamen we aan in Eidfjord. Daar kwamen we eerst nog langs de garage van Bjørn Lægreid, een van de bergers uit de TV serie Ice Road Rescue. Daarna kwamen we om 14:00 aan bij het Natursenter in Øvre Eidfjord. Daar konden we eerst een mooie film over de Hardangervidda bekijken en daarna kon je rondlopen en van alles over de geologie, flora en fauna van het nationaalpark te weten komen. We hadden tot 15:15 de tijd om rond te kijken of aan de overkant van de straat wat te winkelen of te eten.

Om 15:20 gingen we verder en begonnen we eigenlijk direct aan de klim naar het Hardangerviddaplateau dat op zo'n 1100m ligt. Dat gaat vanuit Eidfjord nogal abrupt en op een bijzondere manier. Eerst krijg je de Mabøtunnelen waar je in de berg eerst een bocht naar links maakt, dan buiten de berg een bocht naar rechts en dan via een flauwe bocht naar links weer de berg in rijdt in een tweede tunnel en over de weg waar je net reed de tunnel uitkomt. Vlak daarna kom je bij de Storegjeltunnelen waar het nog wat gekker wordt want daar rij je in de berg eigenlijk eerst een rondje. Dan kom je weer even de tunnel en de berg uit voor een U-bocht en dan maak je eigenlijk nog een rondje in de berg. Daarna ben je al bijna 800m hoger op de berg als je weer daglicht ziet. Vlak daarna nam de chauffeur echter een afslag naar een parkeerplaats. Ik had eerst niet door waar we waren maar hij zei dat we hier van 15:45 tot 16:15 de tijd hadden om even rond te kijken. Toen ik op Google Maps keek waar we dan waren, wist ik niet hoe snel ik de bus uit moest.

We waren gestopt bij de Vøringsfossen. Dit is met 300m een van de hoogste watervallen van Europa waar het water een loodrechte vrije val maakt van zo'n 182m. Aan de overkant van de kloof komt ook nog de Tyssvikjo waterval naar beneden storten waardoor horen en zien je vergaat en je het water al hoort bulderen nog voordat je het kunt zien. Daarom snel alles wat foto's kan maken omgehangen en het wandelpad naar het uitzichtpunt ingeslagen. Ook hier hadden ze weer met kunst en vliegwerk overhangende stalen balkons aan de rotsen verankerd waardoor je zwevend boven de kloof naar beneden de diepte in kon kijken. Het uitzicht was prachtig en het weer ook en iedereen stond eigenlijk alleen in stilte de diepte in te staren en te kijken waar het water vandaan kwam en uiteindelijk naar toe ging. Je had er makkelijk nog uren in verwondering kunnen staan kijken maar we moesten weer verder. Het was nog ruim 2 uur naar het hotel en het was al 16:15 dus we waren er nog lang niet.

De chauffeur draaide daarom snel de doorgaande weg 7 weer op die verder de Hardangervidda op ging. Dit was de weg waar Bjørn in de winter alle vrachtwagens moet helpen die de berg afglijden, naast de weg belanden of pech hebben. Bovenop de Hardangervidda was er nog een rustplaats maar die lag nog helemaal onder de smeltende sneeuw. Daar reed de chauffeur om 17:30 toch nog even achteruit in zodat we midden op de hoogvlakte nog wat foto's konden maken van een witte sneeuwvlakte met stralend blauwe lucht en zon. Na het hoogste punt begonnen we al snel aan de afdaling richting Geilo, een grote wintersportplaats. Wij moesten echter nog een stukje verder naar Gol. Om 18:45 reden we Gol binnen en dachten we dat we er waren. Het hotel in Gol was echter gewijzigd en we zaten nu in een hotel op Golsjellet. Fjell is berg in het Noors dus we moesten in Gol weer via haarspeldbochten bult op. We hadden een hotel in het wintersportgebied van Gol. Bovenop de berg in een schitterend natuurgebied echter zonder asfaltwegen. De weg was meer een kiezel/zandpad met kuilen en toen we dat helemaal afgehobbeld waren, na zo'n extra lange dag in de bus, kwamen we om 19:20 aan bij het Oset Høyfjellshotell boven op Golsfjellet.

Voor de wintersport zal het wellicht een "knus" hotel zijn. De kamers waren sinds de bouw van het hotel in 1979 denk ik niet meer opgeknapt en ik had het idee dat er sinds die tijd in mijn kamer ook niet meer was afgestoft. Nadat ik daar een eerste indruk van gekregen had, ben ik snel de kamer weer uitgegaan en heb buiten nog even in bewondering naar het uitzicht staan kijken en vooral naar de stilte staan luisteren. Als je zelf geen geluid maakte, hoorde je namelijk helemaal niks. Om 20:00 werden we aan het diner verwacht. Dat werd hier door de eigenaren uitgeserveerd en we kregen 1 drankje van het huis erbij. Je kon kiezen uit een glaasje wijn, bier of 0,5 frisdrank. Na de lange dag kozen de meeste mensen voor frisdrank die ijskoud geserveerd werd. Daarna kwam eerst een huisgemaakte verse tomatensoep met kruidenolie. Daarna een beenham met honingmosterdsaus, aardappeltjes, erwtjes en worteltjes en als toetje een chocolademousse met vanillesaus en choco crunch bovenop. Het eten smaakte voortreffelijk.

Omdat het toch nog lang niet donker werd, na het eten een vestje aangetrokken en een stukje over Golsfjellet gewandeld naar de Oset fjellkirke. Deze kerk is pas in 1979 samen met het hotel gebouwd maar wel in de stijl van de oude staafkerken die je in Noorwegen nog op een paar plekken kunt zien. Het was een mooi klein kerkje en de ondergaande zon zorgde voor mooi licht om foto's te maken. Om 22:00 had ik het wel gezien en ging ik mijn bed eens opzoeken.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen