Vanmorgen ging weer om 6.00 uur de wekker. De kamers waren wel gehorig (waterleidingen en de buren hoorde je) en stoffig maar ondanks dat, toch goed geslapen. Om 6.45 uur aan het ontbijt. Dat was net zo uitgebreid als het diner gisteravond. Om 7.30 uur de koffers in de bus en we verlieten Skei om 7.45 uur. Over de E39 gingen we op pad naar Ålesund. Om 8.00 uur sloegen we rechtsaf naar weg 60 richting Stryn voor het eerste mooie stuk van de panoramaroute van vandaag over het Utvikfjellet naar 600 meter hoogte. Vandaar had je een mooi uitzicht op het Innvikfjord.

Om 8.30 uur waren we bijna beneden in Utvik toen we in een haarspeldbocht die Britt rustig aan het nemen was, een doffe klap tegen de zijkant van de bus hoorden. Britt stond al bijna stil om de bocht te nemen en ging nu helemaal stil staan. Een Noor in een zwarte auto (die veel te hard op de bocht aan kwam rijden) had bedacht bijna het bagageruim in te rijden en had naast dat hij zijn spiegel van zijn auto had gereden ook met zijn zijkant van voor tot achter de bus geschampt. Daarna was hij met gierende banden verder de berg opgestoven en in geen velden of wegen meer te bekennen. Alleen zijn linker spiegel lag nog op de weg. Britt en Yvonne hebben foto’s gemaakt van de situatie en daarna zijn we verder gereden toen iedereen een beetje bekomen was van de schrik. Om 9.05 uur kregen we een ingelaste koffie stop bij de Skylift in Loen zodat Britt en Yvonne met OAD konden bellen en konden vragen wat ze moesten doen. We kregen tot 9.35 uur de tijd om in Loen koffie te drinken in het dalstation van de kabelbaan. Deze is heel beroemd omdat je boven op de berg een schitterend uitzicht hebt op de omliggende bergen, fjorden en gletsjers. Er waren alleen 2 problemen. We hadden maar 30 minuten en een retourtje kost € 52,-. Voor zo’n korte tijd was dat een beetje zonde geld. Dus verder dan de souvenirwinkel en een stukje wandelen langs het fjord zijn we in Loen niet gekomen. Toen alle benodigde telefoontjes gepleegd waren ging het in een rechte lijn naar het politiebureau in Stryn. Dat was de eerste grote plaats die we tegen zouden komen en er moest aangifte gedaan worden voor de verzekering. We kwamen om 9.45 uur in Stryn aan en Britt, Yvonne en 2 medereizigers die aan de linker kant van de bus gezeten hadden, gingen naar het politiebureau en kwamen om 10.30 uur weer naar buiten met een getekende en gestempelde aangifte die opgestuurd kan worden naar de verzekering. Wij hebben op de parkeerplaats gewacht en moesten in de buurt van de bus blijven. Verder was er in Stryn ook niet zo heel veel te beleven.

Vanuit Stryn ging het om 10.30 uur over weg 15 verder met een eerste deel stijging tot 6%. Om 10.49 uur namen we de afslag naar weg 60 naar Hellesylt en Stranda. Om 11.20 uur stopten we net voorbij Hellesylt bij uitzichtpunt Ljøen voor een schitterend uitzicht over het begin van het Geirangerfjord waar we zondag met de Hurtigruten over gaan varen. Ook liep daar een deel van de oude postweg van Bergen naar Trondheim. Ooit de levensader van Noorwegen, nu een wandelweg van 700 km. Na de stop bij het uitzichtpunt rook Britt de broodjes en leek het op een flinke afdaling wel alsof de bus in zijn vrij stond. Zo waren we snel in Stranda en hadden we door het overslaan van een stop en wat kortere tussenstops eigenlijk de vertraging van een goed uur zo goed als ingehaald.

De lunch was bij Stranda bakeri. Deze mensen zijn uit Almelo naar Stranda geëmigreerd en daar een bakkerij begonnen tegenover de veerboot naar Liabygda. De broodjes hadden we op dag 1 al besteld en stonden nu dus klaar. 2 broodjes met ham en kaas en een zoet broodje met vers appelsap uit het Valldal. Om 13.10 uur namen we de veerboot naar de oostkant van het fjord. Zondag komen we hier richting zuiden met de Hurtigruten nog een keer langs. Om 13.25 uur waren we aan de overkant in Liabygda en namen we weg 63 / 650 richting Valldal waar we om 13.39 uur aankwamen. Daar namen we de afslag richting Gudbrandsjuvet, een natuurlijke kloof waar een enorme stroom water met enorme kracht doorgeperst wordt en waar je door stalen bruggen recht boven kunt komen om al dat geweld te bekijken. Echt indrukwekkend en oorverdovend.

Omdat het heel helder weer was hadden we op de weg richting Trollstigen nog een extra foto stop van 14.45 tot 14.50 uur bijna bovenaan de Trollstigen op het plateau bij Kløvstien waar je uitzicht had op de Koning 1593m, de Koningin 1593m en de Bisschop 1475m. Dit waren de drie bergen die boven aan de Trollstigen liggen. Daarna reden we de 850 meter hoge pas op naar het informatiecentrum van de Trollstigen waar we om 15.00 uur aankwamen. Er stond maar 1 bus, maar wel veel auto’s motoren en campers. We kwamen onze motorvrienden van eerder vandaag bij een rustpauze ook weer tegen en met ronkende motoren, getoeter en gezwaai werden we bovenaan de Trollstigen verwelkomd. We hadden tot 15.45 uur de tijd om naar het uitzichtpunt dat vrij boven de kloof hangt te lopen en in de gapende afgrond naar de 11 imposante haarspeldbochten te kijken waar we vlak daarna overheen naar beneden zouden rijden. Het weer was helder en je kon het hele Raumadal door kijken tot in Åndalsnes. Het was een flinke klim en afdaling via een aangelegd betonnen pad met leuningen en het uitzicht was fantastisch. Tijd voor wc of souvenirshop was er echter niet meer want Britt had zin in de afdaling en had de bus inmiddels alweer gestart. Onder de noemer van Pipi Langkous “ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” begon Britt aan haar eerste afdaling van de Trollstigen. Van boven hadden we al gezien dat er een paar bochten bij liggen waar meerdere bussen problemen mee hadden en terug moesten steken, we waren dus benieuwd hoe het met tegenliggers e.d. op onze rit naar beneden zou lopen. Met 10% daling en amper of geen vangrail (alleen stoeprandje en stenen) en loodrechte gapende afgronden was het een belevenis op zich waar we vlekkeloos doorheen kwamen dankzij Britt. Iedere bocht werd soepel genomen en het mooiste was dat we halverwege een andere Nederlandse bus tegenkwamen waar ook een vrouw achter het stuur zat die vriendelijk terug zwaaide. Vrouwen aan de macht zullen we maar zeggen. Zonder enig probleem kwam Britt beneden maar toen werd pas duidelijk dat ze afgelopen winter al de Alpe d’Huez met sneeuwkettingen om had afgereden. Ze had dus heus wel al ervaring met het rijden van haarspeldbochten alleen zo’n steile afgronden als hier had ze nog niet vaak meegemaakt.

Om 16.00 uur was Britt beneden en had ze goed 13 minuten over de afdaling gedaan. Onderaan was nog een parkeerplaats waar we even konden uitstappen om een foto te maken van de rotswand waar de weg met miniatuur auto’s en bussen naar boven kruipt. Van beneden is hij echter een stuk minder goed te zien. Maar des te imposanter was het uitzicht op de bijna kaarsrechte rotswand waar we toch echt zonet vandaan zijn gekomen. Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat daar een weg op aangelegd is. Het was met recht een Trollstigen, oftewel Trollen trap.

De weg door het Raumadal kwam uit in Åndalsnes. Daar dacht ik van een mooi uitzicht te kunnen genieten maar daar was de E136 weer helemaal in tunnels gelegd zodat je niets van het mooie fjord kon zien. Om 17.00 uur namen we de afslag naar de E39 richting Ålesund waar we na een onderhand traditioneel extra rondje van Britt (afslag gemist) om 18.00 uur bij Thon Hotel Ålesund aankwamen. Ik kreeg kamer 407 (hoog en droog zullen we maar zeggen). Of het droog zou blijven was nog maar de vraag. Sinds de afdaling van de Trollstigen was de zon ook zo goed als verdwenen achter grijze wolken. Ik heb de indruk dat het in het binnenland tussen de hoge bergen, beter weer was dan hier aan de kust. Vanavond regende het in ieder geval en voor morgen is er ook regen voorspeld. Ålesund is wel het noordelijkste puntje van onze reis. Vanaf nu gaat het alleen maar zuidwaarts. Yvonne gaf nog wat uitleg over morgen en zondag (als we met de Hurtigruten naar Geiranger gaan). Morgen hebben Yvonne en Britt een vrije dag en mogen we zelf bedenken wat we in Ålesund willen gaan doen.

Eerst hadden we nog om 19.00 uur diner en morgen is ook om 19.00 uur het diner. Yvonne had al gezegd dat het eten niet veel bijzonders was in dit hotel. Dat bleek ook al snel. Het hoofdgerecht was zalm met gekookte aardappels en groenten. Een alternatief was er niet. Er was wel serrano ham op het koude buffet dan moesten mensen die geen vis aten, daar maar iets meer van nemen met een warme aardappel en warme groente. Het werd dus twee borden champignonsoep met een snee brood en 2 sneetjes brood met serrano ham als avondeten. De gekookte aardappels en wederom worteltjes heb ik dus vanavond maar een keer overgeslagen omdat ik die al (behalve gisteren) de hele vakantie aan het eten ben. Het toetje was echter wel een surprise. Ik had op internet al ontdekt dat er in Ålesund een heel bekende cake is ontwikkeld die zelfs uitgegroeid is tot de nationale cake van Noorwegen. En wat hadden we als toetje? Precies, Kvaefjordkake. Die had ik morgen bij een bakkertje in Ålesund willen gaan proeven maar nu stond hij dus op het toetjesbuffet. Daarmee had ik mijn avondmaaltijd alsnog binnen en was de Kvaefjordkake zo snel op door onze groep dat ik me afvraag of er voor de tweede bus die in het hotel verblijft überhaupt nog iets over was.

Omdat het regende en er een enorme bak foto’s van vandaag te verwerken was omdat ik vandaag voor in de bus mocht zitten, heb ik na het eten afgezien van een rondje door Ålesund. Ook omdat er een of ander jeugdfeest is (zitten ook in het hotel) en er overal keiharde muziek en schreeuwende en lallende jongeren door het hotel, over straat en in de stad lopen. Gelukkig zit ik 4 hoog en zijn de ramen redelijk goed geïsoleerd. Ben alleen benieuwd of ik vannacht nog wakker wordt van scheepstoeter van de Hurtigruten. Die legt 2x per dag in Ålesund aan, 1x ’s nachts dus. Normaal laat de boot 3x de scheepstoeter gaan. Benieuwd of ik die vannacht hoor omdat het schip vlak achter ons hotel aanlegt. Vandaag 386 km gereden.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen