We wisten al sinds zondag dat we vandaag vroeg zouden vertrekken. Daarom ging om 5.50 uur de wekker. Vandaag geen meeuwen die me wakker maakten. Die sliepen op dit tijdstip zelf nog. Vertrek zou zijn om 7.30 uur. Eerst alle inmiddels uitgedrupte en opgedroogde spullen van gisteren in de koffer stoppen en daarna om 6.30 uur gaan ontbijten. Daar zag ik Britt en toen ik checkte hoe laat de bus voor het hotel zou staan zei ze dat om 7.30 uur de bus klaar zou staan en we om 7.45 uur zouden vertrekken. Later vandaag bleek dat Yvonne dat had medegedeeld ergens op maandag maar dat had ik niet meegekregen. Ik was in ieder geval dus op tijd.

Op mijn lijstje om in Stavanger te bekijken stond ook nog het monument Sverd i Fjell dat ongeveer 5,5 km buiten het centrum van Stavanger ligt. Yvonne had mij echter zaterdag of zondag al verteld dat we daar deze ochtend vóór vertrek uit Stavanger nog naar toe zouden gaan. Dus die wandeling heb ik gisteren over kunnen slaan. Het monument bestaat uit 3 zwaarden in een rots die symbool staan voor de slag om het Hafrsfjord in het jaar 872 toen koning Harald Hårfagre Noorwegen voor het eerst verenigde in één koninkrijk. De zwaarden zijn 10 meter hoog en staan voor vrede, vrijheid en eenheid. Een zwaard is net iets langer, dat was het zwaard van Harald. De zwaarden zijn verzonken in massieve steen als teken dat er niet meer gevochten kan worden. Na een fotostop van 5 minuten vertrokken we om 8.05 uur richting de boot over het Boknafjord.

Onderweg naar de boot vertelde Yvonne iets over de geschiedenis van Noorwegen. Dat had ze nog niet eerder gedaan en omdat nu de 4 gasten aanwezig zijn die de 10-daagse vliegreis variant van deze reis maken, ging ze nu pas alles over Noorwegen vertellen. Zo weten we nu dat Noorwegen 25.000 km kustlijn heeft waarvan slecht 4% geschikt is voor bebouwing. Ook kregen we een geschiedenisles over de Vikingen en waar ze overal naartoe zijn getrokken. Een ander leuk weetje is het feit dat als je de kaart van Noorwegen bij het zuidelijkste puntje omklapt de Noordkaap zo’n beetje in Rome uitkomt. Dit was om een beeld te krijgen van de grootte van het land. Ook leerden we dat Noorwegen in de laatste ijstijd onder 5 km ijs bedekt is geweest en het land zich eigenlijk nog steeds als een uitzettende spons gedraagt. Noorwegen komt dan ook nog steeds 1 cm per jaar hoger te liggen. Door deze beweging worden alle rotswanden (met name op de wegen langs de fjorden) jaarlijks grondig geïnspecteerd omdat men wil voorkomen dat rotsblokken in fjorden storten en mogelijk tsunami’s veroorzaken.

Ondertussen volgde Britt de E39 die tussen Stavanger en Mortavika dan weer een over een brug liep, dan weer eens in een tunnel en zelfs door tunnels die onder hele eilanden door liepen. Het uitzicht was dan ook na iedere brug of tunnel weer anders. Wat opviel was dat sommige tunnels wel 8% hellingsgraad hadden en wel tot 225 meter diep onder het water en soms dus onder eilanden door gingen. De bus moest af en toe flink trekken om boven te komen. Buiten de tunnels was het wel mooi dat de hei her en der tussen de kale rotsen mooi paars in bloei stond. Verder wisselde rond het Boknafjord de boeren bedrijven zich af met weides met schaapjes of kalfjes. Hier stonden ook muurtjes tussen de weides wat je een beetje het idee gaf dat je in Schotland zat. Om 8.40 uur waren we in Mortavika. Daar hadden we om 9.00 uur de ferry naar de overkant van het Boknafjord, naar Arsvågen. Aan de overkant deelde Yvonne een zeer gedetailleerd plattegrondje uit waar de route voor vandaag en morgen op ingetekend was. Zo konden we de weg een beetje volgen. Yvonne merkte op dat we ook deels over een aantal Turistvegen gaan rijden. Dit zijn zeg maar de ANWB-routes van Noorwegen met speciale rustplaatsen en uitzichtpunten.

Bij Haugesund verlieten we de E39 en sloegen we rechtsaf naar de E134. Daar hadden we de regen van gisteren ook weer ingehaald en plensde het weer als vanouds. Dat terwijl er vanmorgen in Stavanger toch een heel ietsie pietsie blauwe lucht te zien was. De rotsformaties langs de weg werden inmiddels hoger en de bossen talrijker. Als we niet net weer door een tunnel reden, was het uitzicht prachtig. We hebben zelfs nog 3 olieplatforms gezien die in een zijtak van een fjord lagen voor reparatie en onderhoud.

Om 10.30 uur hadden we tot 11.00 uur een stop bij Unni Marie in Ølen. Op huisnummer 360 aan de E134. Postcode 5580 in Ølen. Zij doet aan Rosemaling. Het is een oude schildertradities, vergelijkbaar bij ons met het schilderwerk in Hindelopen. Unni Marie legde wat uit over de geschiedenis en hoe zij het Rosen schilderen in een nieuw jasje probeert te steken. Ze verkocht van alles en nog wat en na haar praatje kon je bij de kassa afrekenen als je wat wilde kopen. De E134 was een stuk smaller en op sommige plaatsen niet breder dan de bus en een beetje ruimte om in te halen. Dat dit soms voor problemen zorgt, merkten we bij een korte file. Een auto met pech o.i.d. Hier word je niet langs de kant van de weg geholpen door de ANWB (er is geen berm alleen rotswand) dus hier word je meteen weggesleept. De auto waar wij langs reden hing dan ook al bijna in de takels bij een sleper zoals je die ook op Discovery ziet in de serie over gevaarlijke wegen en sleepbedrijven in Noorwegen.

Na Etne reden wel langs de oevers van het Åkrafjord richting de volgende stop, de Langfossen. Dit is een van de 10 mooiste watervallen van Noorwegen en is in 2011 zelfs uitgeroepen tot mooiste waterval van de wereld. De Langfossen kent een verval van 612 meter en is daarmee een van de 5 hoogste watervallen van Noorwegen. Bij de waterval aangekomen (maar ook al onderweg) hadden we in ieder geval wel al één voordeel van de onophoudende regenval van gisteren bemerkt. Er kwam een onwaarschijnlijke bak water naar beneden gedonderd wat zorgde voor oorverdovend kabaal en imposante aanblik. We zijn van 11.55 tot 12.25 bij de Langfossen gestopt en daarna doorgereden naar de volgende waterval van vandaag.

Daar deed Britt nog een extra rondje van de zaak bij omdat we in Skare de afslag naar weg 13 richting Odda gemist hadden. Het zal wel aan het wegnummer gelegen hebben. Na een stukje berg op, keren en weer een stukje berg af (wel met schitterend uitzicht) draaiden we daarna toch weg 13 op richting Odda. Eerst maakten we echter een stop bij de tweede waterval van vandaag de Låtefossen (tweeling-waterval). Deze waterval heeft een hoogte van 165 meter en bestaat uit twee stromen die vanuit het op 340 meter hoogte gelegen Lotevatnet naar beneden komen. Vlak bij de weg komen de twee stromen bij elkaar en stromen onder een oude stenen boogbrug door in de rivier Grønsdalslona. Omdat Britt eigenlijk al 3-dubbel geparkeerd stond op het ienie mienie parkeerplaatsje en half op de weg stond, hadden we van 13.00 uur tot 13.10 uur om even snel wat foto’s te maken van de Låtefossen en daarna snel de bus weer in.

Om 13.30 uur kwamen we in Odda aan. In vergelijking met andere dorpjes die we tegen zijn gekomen vandaag is Odda toch wel een klein stadje te noemen en een druk centrum voor de regio. Vlak vóór dat we Odda inreden zagen we tussen de wolken en de bergtoppen nog een stukje van de Folgefonna gletsjer die een groot deel van de watervallen en bergbeekjes van water voorziet in deze regio. In Odda hadden we tot 14.45 uur de tijd om te winkelen, te lunchen of langs de oevers van het Sørfjord te lopen. Interessant aan de huizen in Odda was dat ze bijna allemaal leitjes als dakpannen hadden. Ook was het mooi om te zien hoe mooi groen blauwachtig het water van het fjord was. Yvonne vertelde dat dit fjord jarenlang als stortplaats gebruikt is en het water van het fjord helemaal vergiftigd was. Dat is nu gelukkig niet meer zo en je kunt het water nu zelfs weer drinken.

Het Sørfjord is een zijtak van het Hardangerfjord. Op de oevers staan hier voornamelijk fruitbomen (waar er een beetje grond is waar een boom op kan groeien en er niet alleen graniet ligt). Langs de kant van de weg staan dan ook overal stalletjes waar je fruit kan kopen. Britt stopte ook bij een stalletje en Yvonne nam twee dozen pruimen, geld in een blikje doen en hop weer door. Dat gaat hier allemaal op goed vertrouwen. We reden langs de kerk in Ullensvang en om 15.36 uur bereikten we het einde van het Sørfjord. Voor ons lag het Hardangerfjord dat vanaf de kust zo’n 170 km landinwaarts komt. Tot voor kort kon je nergens op die 170 km het fjord met een vaste oeververbinding oversteken. Dit omdat het fjord te diep is en de oevers te ver van elkaar liggen. Tot men nog niet zo lang geleden bedacht heeft om toch een brug aan te leggen. Deze moest dan wel 55 meter hoog zijn zodat cruiseschepen er onderdoor kunnen varen en de brug heeft alleen op de oevers twee pijlers omdat ze niet op de bodem van het fjord kunnen staan. Het brugdeel zelf hangt aan kabels en de inritten zitten verwerkt in tunnels in de berg. Dat deze tunnels speciaal waren merkten we al snel. Midden in de tunnel, waar je normaal een T-splitsing zou hebben om ofwel de doorgaande weg te volgen, ofwel de brug op te draaien, hebben ze hier een futuristisch blauwe verlichte rotonde neergelegd met een gigantische zuil in het midden. Aan beide zijden van de brug ligt in de berg zo’n rotonde. Omdat ze zo mooi waren reed Britt een rondje extra om de rotonde extra goed te kunnen bekijken. Dit was echter pas nadat we van 16.15 uur tot 16.45 uur een stop gemaakt hebben bij een uitzichtpunt waar je de Hardangerbrug (bijna) in zijn geheel kunt bekijken. Daar moest iedereen de bus uit omdat Britt en Yvonne iets voor moesten bereiden. Toen we terugkwamen stond er een “buffet” klaar met Noorse specialiteiten. Als eerste kreeg iedereen een bekertje met bessensiroop aangelengd met kraanwater. Daarnaast stonden er bordjes klaar met ’s lands specialiteiten. Toastjes met vispasta en worst van eland, rendier en walvis. Daar mocht iedereen die wilde van proeven en ook van de twee dozen pruimen uit Hardanger mocht geproefd worden. Daarna reden we weer de tunnel in en de brug over en aan de andere kant weer de tunnel in. Daar sloegen we rechtsaf voor het laatste stukje richting Ulvik waar we om 17.30 stopten voor de deur van het Brakanes Hotel.

Van buiten en op internet zag het uit als een majestueus hotel dat schitterend gelegen is aan een zijtak van het Hardangerfjord. De realiteit was echter toch iets minder en ik kan het hotel niet anders omschrijven als vergane glorie. Na het schitterende hotel van de afgelopen twee nachten, viel dit toch wel een beetje tegen. Een zeer karige Spartaanse kamer, nummer 331, en een badkamer uit de jaren zeventig waar je je om de wastafel heen moet vouwen om op de wc te gaan zitten en dan zat je al bijna met je knieën in de douche. De kabels en stopcontacten kunnen bij ons de toets van de brandweer denk ik ook niet doorstaan want toen ik mijn adapter van de laptop instak, sloegen de vonken ervan af. Gelukkig heb ik me aangewend om altijd eerst de adapter in het stopcontact te steken alvorens het stekkertje in mijn laptop te steken. Ik denk dat dat vandaag in ieder geval de redding van mijn laptop is geweest. De kamer had buiten een tafeltje en een stoel en een tot de grond doorgelegen stoffig opklapbed verder niet veel omhanden. Omdat we zo vroeg in het hotel waren, had ik wel mooi even tijd om alle foto’s van vandaag te downloaden en mijn laptop met een staalkabel aan de muurplaat van de TV te verankeren. Een kluis kon ik namelijk ook niet ontdekken op mijn kamer. Om 18.30 uur werden we aan het diner verwacht.

Yvonne had onderweg uitleg gegeven hoe je een Noors buffet moet nuttigen. Eerst koude vis, dan warme vis. Daarna koud vlees gevolgd door warm vlees met groente. Daarna toetje en tot slot koffie. Tussen alle gangen door eet je dan nog een crackertje met kaas om de smaak te neutraliseren. Het buffet was uitgebreid en had inderdaad zo’n beetje bovenstaande indeling. Aangezien ik de eerste twee gangen over kan slaan ben ik met koude ham en rosbief begonnen en daarna warme beenham met gekookte aardappeltjes en (hoera daar zijn we weer) worteltjes. Waar mijn honger echter van verging waren de 173 Aziatische zaalgenoten die vanavond ook ons hotel gebruikten om te overnachten danwel alleen te dineren. Zoals al eerder opgemerkt hebben deze mensen bijzondere tafelmanieren waarvan bij mij in ieder geval alle honger verdwijnt. Een geluk. Ze schuiven alles in 5 tot 10 minuten naar binnen en zijn dan ook net zo snel weer verdwenen als dat ze gekomen zijn. Het was vanavond alleen meer het probleem dat ze bleven komen. Als de ene bus weg was, stoof de volgende alweer op het buffet af. Ondanks dat al twee bussen geweest waren, was ik echter een van de eersten die aan het toetjes buffet begon en dat (moet ik zeggen) was werkelijk voortreffelijk.

Na het diner nog even van de buitenkant wat foto’s gemaakt van het hotel en de ligging aan het water. Daarna naar mijn kamer waar ik kon gaan genieten van de geluiden van mijn Aziatische mede hotelbewoners. Buiten het feit dat zij op de gang alle deuren van hun kamers open hadden staan en bij elkaar in en uitliepen luid pratend door de gang, gierde overal het water door de leidingen dat ik af en toe op de badkamer ben gaan kijken of er bij mij niets uit de leiding spoot. Ook werden volgens mij boven mij her en der de kamers verbouwd en stoelen omvergegooid of aan de kant gezet. Daarbij kon ik terwijl ik aan mijn verslag van vandaag bezig was, genieten van het gerinkel van bestek en servies in de spoelkeuken. Volgens mij hebben wel drie man geprobeerd mijn kamer open te krijgen omdat mijn slot drie keer gepiept heeft. Na de eerste keer het slot op de deur dan ook maar omgedraaid (voor zover dat nog kon want helemaal op slot ging hij niet meer). Ook had ik mijn raam open gezet om de muffe geur uit mijn kamer te krijgen, maar ook dit was maar van korte duur. Een van de bussen met Aziaten moest blijkbaar nog weer vertrekken en heeft meer dan 45 minuten met een stationair draaiende motor voor mijn raam staan pruttelen zodat de diesel bij mij mijn kamer in trok en ik het raam dus maar dicht heb gedaan. Morgen is om 7.00 uur ontbijt. Als daar ook weer 200 man op afkomen, zal dat ook wel weer druk worden. We vertrekken morgen om 8.00 uur. Het zal mij benieuwen wat voor een nacht het zal gaan worden in dit hotel. Het was weer een lange dag met eigenlijk maar één keer regen toen we uit de bus waren. Dus wie weet gaat het dan toch nog goed komen met het weer. Vandaag 264 km gereden.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen