Vandaag ging weer om 6 uur de wekker. Iedere dag voor het ontbijt alles weer inpakken kost toch weer iedere keer meer tijd dan je denkt. Om 7 uur hadden we ontbijt in Hotel Vesileppis. Alleen waar, hoe en wat, dat was de grote vraag voor de mensen die om 7 uur beneden waren. Het meisje achter de receptie kon het niet vertellen en verder was er in geen velden of wegen personeel te bedenken. Toen zijn we zelf maar op onderzoek uitgegaan en bleek dat er via een andere ruimte dan waar we gisteren diner hadden er toch op de bar een ontbijt klaar stond wat zo waar genoeg was voor iedereen en ook nog lekker. Het was dus zelf uitzoeken en zelf maar zien waar alles stond en hoe alles werkte want het hele ontbijt hebben we niemand van het hotel gezien.

Langste etappe deel 1
Om 8.00 uur wilde Harry de koffers gaan laden maar iedereen was zo op tijd (eigenlijk de hele reis al) dat we om 8.00 uur al konden vertrekken voor de langste etappe van deze reis 580 kilometer om precies te zijn. Om 9.30 had Harry weer zin op koffie met iets lekkers en zijn we gestopt bij een ABC supermarkt c.q. restaurant Marjahaka in Iisalmi waar we tot 10.15 uur de tijd hadden om lunch voor onderweg te kopen bij de supermarkt en eventueel lunch en drinken voor morgen te kopen omdat het hotel in Salla alleen voor ons open is en er verder niks te krijgen is in de verre omgeving. Het idee van Maria was om onderweg te picknicken maar omdat de hemelsluizen al sinds vertrek wagenwijd open stonden (volgens Harry gingen de engelen weer op reis en was de hemel weer aan het huilen), was het maar de vraag of het op de bedoelde locatie droog zou zijn. We zouden wel zien.
Kajaani (de geboorteplaats van oud president Kekkonen) passeerden we om 11.15 uur en daar stond zo waar een verkeerslicht op weg 5 / E63. Deze weg was verder nogal eentonig (dennenboom, berk, nog een berk, oh een meertje, een berk, hé weer een dennenboom enz.) waardoor Maria een paar traditionele Finse sagen en legenden heeft verteld uit de Kalevala. Dit is zeg maar het Fins nationaal epos met alle sagen verzameld door Elias Löhnrot.
Om 12 uur reden we het rendieren gebied in dat zo’n beetje halverwege Finland begint. Vanaf hier kunnen we dus niet alleen elanden maar ook rendieren tegenkomen. Waarom deze grens hier ligt was aan de begroeiing te zien. Vanaf hier groeit namelijk het zogenaamde rendierenmos (een soort mos dat de rendieren erg lekker vinden

Seitenjärvi
Rond 12.15 uur was het nog net niet droog dus echt picknicken kon niet maar iedereen liep met zijn broodje een rondje langs de oevers van het meer Seitenjärvi tussen Seitenoikea en Hyrynsalmi (170 km onder Kussamo). Harry toverde de bus om tot koek en sopie en koffie, thee, soep was allemaal te koop (laat Harry maar schuiven zeiden we al).

Stille volk van Reijo Kela
Na de lunchpauze reden we door tot zo’n 30 kilometer noordelijk van Suomusssalmi aan weg 5 / E63 richting Kuusamo. Daar staat op een moerasweide het Stille Volk van kunstenaar Reijo Kela. Er staan zo’n 1200 zeg maar vogelverschrikkers in een weiland. Een ieder mag zelf bedenken wat hij er in ziet of van denkt. Als enige tip geeft de kunstenaar dat als de poppen uitgekleed zijn er 1200 kruizen in het weiland staan.

Langste etappe deel 2
Vanaf hier was er nog een tussenstop gepland maar omdat het bleef regenen heeft Harry doorgereden en kwamen we al snel in de zogenaamde Toendra terecht. Ongerepte natuurbossen en nationale parken zo ver je kunt kijken waar lemming, sneeuwhaas, veelvraat, vos, buizerd, arend, korhoen, kraanvogels, elanden, rendieren, wolven en beren leven. Rond 15 uur waren we in Kuusamo waar we weg 5 verlaten hebben en overgegaan zijn om een veel kleinere en smallere weg (eigenlijk maar 1 bus breed), weg 950 naar Salla te gaan volgen. Deze weg moesten we exact 69 kilometer volgen maar er zat nog 1 tussenstop in.

Poolcirkel
Om precies 16.25 uur passeerden we coördinaat N 66˚33.390’ oftewel de Poolcirkel zoals deze dit jaar geldt (wisselt per jaar). Iets voor het actuele punt was er een bord dat ongeveer de locatie van de Poolcirkel aangaf en daar kon Harry stoppen en kregen we een klein bekertje Lakka, een Fins likeurtje van Bergbraambes. Dat hoort bij de eerste passage van de Poolcirkel of zoals de Sami zeggen Napapiiri. Bij het bord stond ook een informatiecentrum van het nationaal park dat onder Salla ligt. Daar konden we al plattegrondjes krijgen van de omgeving rond Salla en wandelroutes. Verdwalen kan hier namelijk heel makkelijk en er zijn hier al eens mensen van een OAD groep 2 dagen zoek geweest in de bossen. Maria heeft ons dus duidelijke instructies gegeven waar wel en waar niet te gaan wandelen en altijd aan de receptie te vragen de route die je wil gaan lopen op de kaart in te tekenen, je ook aan die route te houden en een volle telefoon mee te nemen. Dat zullen we dan maar doen.

Salla
Omdat Harry dus flink had doorgereden ondanks de plens regen, waren we al om goed 17 uur in het Hotel Holiday Club Salla. Feitelijk is het een vakantiepark met hotel dat 10 km zuidelijk van Salla midden in de bossen ligt. Rendieren, sneeuwhazen en van allerlei ander ‘wild’ kan zo maar voor je slaapkamer raam langs wandelen. Alle kamers liggen namelijk op de begane grond en hebben hele grote ramen (vooral om in de winter naar het noorderlicht te kunnen kijken). Of wij vanavond de middernachtzon gaan zien valt te betwijfelen. Ook toen we in het hotel aankwamen regende het nog steeds. Maar vanaf vandaag bestaat iedere nacht de kans dat je de middernachtzon kunt zien dus het weerbericht moet nu goed gevolgd worden. Hopen op 1 heldere nacht een van de komende dagen (vooral maandag nacht als we op de Noordkaap staan).

1e avond in Salla
Vandaag begint de eerste rustdag van Harry. Hij mag nu tot zondag ochtend niet rijden. We gaan vanavond daarom te voet (+/- 800 m) naar een restaurant aan de overkant van de weg (het hotel heeft in de zomer geen keuken open). Daar gaan we de komende 2 dagen eten en ontbijten. Bij het diner vanavond ging het al meteen mis bij het toetje. Er stond een bak met rode vruchten en er stond een bak met vanille pudding (wat wij dachten). Iedereen had dus een kom met vanille pudding vol geschept en daar 1 lepel vruchten doorheen geroerd. Dit was alleen niet helemaal de bedoeling. Toen Maria vroeg wat het toetje was en ik zei dat de pudding nog al dun was en ook al op was, viel er een kwartje. Het was geen vanille pudding maar saus voor over de vruchten. Aangezien een hele tafel al de verkeerde verhouding naar binnen zat te werken, moest er nog een nieuwe kom saus uit de keuken aangerukt worden voor de tweede tafel die nog aan zijn toetje moest beginnen. Note to myself: als de pudding dun is, is het dus saus. Voor de mensen die willen is er vanavond een lezing over het noorderlicht. Daar heb ik mij niet voor opgegeven. Ik ben dus na het toetje, toen de zon volop doorbrak, rond 19.30 uur vertrokken voor een beklimming van de Sallatunturit (vrij vertaald de Salla berg maar Finnen hebben wat meer letters en woorden nodig om dingen te zeggen en uit te drukken).

Sallatunturit
Op de heenweg de eerste twee rendieren gespot in het wild en op de foto vast kunnen leggen. Op de heenweg genoten van het schitterende uitzicht, wolkenluchten en doorbrekende zon. Echter voordat de top in zicht was rolde een heel front dat zich achter de berg had opgestuwd over de top heen en was het binnen 2 minuten potdicht met mist (of zeg maar wolken). Gelukkig had ik al net onder de top de mooiste foto’s van de omgeving kunnen maken waardoor ik op de top alleen nog maar een foto hoefde te maken van het beroemde bord dat boven op de Sallatunturit staat met de tekst ‘Salla In the middle of nowhere’. Die tekst kon nu niet treffender zijn dan vanavond want tegen de tijd dat ik op de top was, kon je geen hand voor ogen meer zien. Het was dus vrij letterlijk de tekst op het bord. Omdat het beneden bij het eten al 10 graden was (in plaats van de dikke plus 20 graden die we tot nu toe gewend waren) en boven op de top nog een jasje frisser was, snel weer naar beneden want aan Russische kant (de grens ligt hier maar 20 km vandaan) begon het in de verte te rommelen. Naar beneden ging echter sneller dan naar boven. Wel moest je opletten op de ‘Rolling Stones’ zoals de lokale gids verteld had. Ik dacht al dat Mick en Keith hier ergens met Ronnie en Charlie rondliepen maar het ging over de ronde kiezels en keien waar het pad naar beneden (zeg maar skipiste) mee volgestort was. Het was inderdaad niet al te prettig lopen maar de bergschoenen hebben goed dienst gedaan en om 21 uur was ik weer beneden.

Juhannus avond
Op de heenweg had ik al een soort paasbult zien liggen en was het bij de blokhut achter het hotel best druk. Dit kwam door Juhannus avond dat vandaag gevierd wordt. Op de vrijdagavond na 21 juni (de langste dag) worden hier in deze regio namelijk een soort midzomer vuren (zoals bij ons de paasvuren) opgestookt. Heel het dorp loopt uit en wij konden nu ook naar het vuur kijken. Ik nog van wat dichterbij toen ik er langs moest en de overige leden van het gezelschap, die terugkwamen van de lezing, stonden ook aan de rand van het meertje achter het hotel. Daar aangekomen barstte het onweer, dat ik al aan had horen komen boven Rusland, los en dat was maar goed ook want toen ik 2 tellen stil stond bij het meertje werd je meteen omgeven door een andere nogal overheersende diersoort in deze omgeving, de mug. Gelukkig was het nat en koud vandaag (anders waren het er nog veel meer geweest) maar we zijn allemaal snel terug naar het hotel gegaan. Buiten ons zit daar verder helemaal niemand. Receptie en bar zijn na onze komst gesloten en we moeten via de nachtingang naar binnen. Morgen kunnen we uitslapen want het ontbijt is pas om 8 uur. Eerst moet ik nog op zoek naar werkende Wifi in het hotel. Omdat ik de allerlaatste kamer van een hele lange gang heb moet ik even op zoek naar een plek waar het signaal beter is, want op mijn kamer is geen ontvangst.

Geschreven door Msmoneys.reisverhalen