Vandaag moeten we weer afscheid nemen en gaan de jongens terug naar Jakarta en wij naar de volgende bestemming. Noah heeft een andere vlucht dan Janto, Rosan en Luc maar qua tijd scheelt het weinig dus is het plan dat ze alle 4 rond half 11 tegelijk naar het vliegveld gaan. Bij het inchecken ziet Noah dat zijn vlucht is gewijzigd en hij vliegt pas om 20 uur dus die moet de hele dag nog wachten. Helaas lukt het niet om zijn kamer aan te houden maar hij mag wel nog gebruik maken van het zwembad en handdoek gebruiken en hij kan evt ook nog douchen. Het zit hem ook niet echt mee. Gelukkig gaat het wel veel beter met zijn enkel en kan hij zonder krukken reizen en redelijk lopen.

Janto heeft op de valreep nog een afspraak om 9 uur voor een tattoo in Sanur. Hij heeft de tekst Jam Karet laten zetten. Dat is een Indonesische uitdrukking, de tijd is van rubber. Het betekent dat iemand wel eens te laat kan komen maar dat je die tijd dan goed moet besteden zodat het wachten niet voor niks is en je niet druk moet maken over het wachten. Een filosofie die we in het haastige westen wel wat meer mogen omarmen. Het is mooi geworden.

Om half 11 staat Wayan er voor ons en bestelt de rest een taxi. We nemen afscheid van elkaar en daar komt bij mij wel een traantje bij kijken. Ik heb zo enorm genoten van deze dagen en van hoe leuk ze alle 4 het met elkaar hebben gehad. Ook Maurice heeft het naar zijn zin gehad met de jongens. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het ook wel fijn vind om samen met Maurice de vakantie verder te vieren omdat het ook best intensief is zo met 6 man.

Noah blijft dus achter in het hotel en het lukt hem om met iemand af te spreken die hij heeft leren kennen tijdens de boottocht van Flores naar Lombok. Daar gaat hij mee lunchen dus dat is wel super gezellig voor hem. Zijn vlucht loopt uiteindelijk ook nog wat vertraging op dus zit hij pas rond 22 uur in het vliegtuig naar Jakarta.

Janto en Rosan verblijven nog iets langer in Jakarta en vliegen de nacht van woensdag op donderdag terug. Luc vertrekt vannacht nog naar Nederland.

Onze volgende bestemming is Amed, het oosten van Bali. Het is een rit van ongeveer 3 1/2 uur en we zien weer prachtige rijstvelden en andere natuur. Onderweg lunchen we met Wayan. Hij zegt dat hij niet hoeft te eten maar hij moet van ons gewoon mee eten. Hij moet straks ook nog 3 1/2 uur terug rijden. Wayan en Maurice bestellen nasi en ik een salade. Als het eten komt zegt Wayan dat hij genoeg heeft aan 1 sateetje en dat het veel is maar hij eet uiteindelijk wel alles op. Het smaakt erg goed dus. We kletsen over van alles en nog wat en als ik in de auto duolingo oefen voor het Indonesisch moet hij hartelijk lachen. De tijd vliegt voorbij.

Maurice heeft weer een prachtig hotel uitgekozen, nou ja het heet een homestay maar het is super luxe. We hebben een hele grote kamer met een groot balkon. Ook de douche is mega. Echt super gedaan door hem. We hebben uitzicht op het zwembad en de zee.

Amed is meer een gebied dan 1 plaats. Het gebied loopt langs de kust en bevat meerdere vissersdorpjes. Er zijn wel toeristen maar het is nog Bali zoals Bali 10 jaar geleden was. Genoeg te doen maar geen schreeuwende Australiërs die om 11 uur ‘s ochtends al met een biertje lopen of de gekkigheid van een Canggu waar iedereen heen wil om hun foto’s op Instagram te kunnen zetten.

Als we op de kamer zijn ga ik lekker alles opruimen en Maurice gaat wandelen en de omgeving ontdekken. Als ik klaar ben ga ik bij het zwembad liggen lezen. Maurice is ondertussen ook weer terug en ik kan mijn ogen niet openhouden. Ik slaap zelfs zo diep dat ik de dame van het hotel, die haar excuus komt aanbieden voor het geluid van het naburige bouwproject, niet opmerk. Laat staan dat ik last heb van de bouwvakkers.

Eind van de middag krijgen we een schaaltje met pisang goreng aangeboden. Wat een verwennerij. Tegen 18 uur gaan we snel naar het strand om de zonsondergang te bekijken maar we zijn eigenlijk al iets te laat. Evengoed is het een prachtig gezicht met mount Agung op de achtergrond. We lopen een stuk langs het strand en drinken ergens wat. Het is happy hour dus een cocktail gaat er wel in. We lopen weer terug om te gaan douchen. We gaan aan het strand eten voor mij is dit Bali. Voeten in het (zwarte) zand en de zee die buldert op de achtergrond. Maurice neemt saté en ik nasi. Het smaakt erg goed en samen met 2 biertjes en een mocktail rekenen we 250.000 rupiah af. Dat is €15,-. Ook dit is het Bali waar wij gek op zijn hahaha.

Het is nu half 11 geweest en we liggen heerlijk op een bed op het balkon. Ik schrijf het verslag en Maurice struint het internet af. Het is hier prachtig snorkelen dus dat gaan we de komende dagen dan ook doen. Voor vandaag is het mooi geweest. Het was een enerverende dag zo alles bij elkaar.

Geschreven door Maurice.Nicole