Vandaag onze laatste dag Sanur. Dankzij de wekker van Maurice was ik dus om half 8 wakker omdat hij gin hardlopen. Prima dat calorie er aan calorie er af principe maar waarom ik daar last van moet hebben weet ik niet zo goed hahahaha.

Hardlopen ging op zich wel goed maar ondanks dat hij zo vroeg was evengoed al veel mensen op de boulevard. Het is zondag dus veel locals zijn er ook al vroeg bij. Na het ontbijt de spullen gepakt en naar het strand gelopen. Ik heb bij een winkeltje aan het strand nog 2 jurkjes gekocht. Flink moeten afdingen, ze vroeg 250k per jurk en heb ze samen voor 200k. Voor de niet ingewijde lezers, 100k rupiah is ongeveer €7,- ze vroeg echt belachelijk veel en ik heb nu een redelijke prijs betaald. Dit had ik er voor over. Moest wel 3 keer weg lopen en dan werd ik weer terug gehaald. Moest ook binnen in het hokje komen want niemand mocht de prijs horen. Het spelletje is op zich al geweldig. Toen lekker lezen en in de zon. Maurice ging weer even een stukje lopen en ik heb even de wereld aan de binnenkant van mijn ogen bekeken. Toen Maurice terug was en ik wakker zijn we even het water in gegaan. Heb een stukje gezwommen, naar de boei die aangeeft tot hoever je mag en weer terug. Was heerlijk. Maurice heeft een boek gekregen van een collega die weg is bij Altrex maar hij is helemaal geen lezer. We hebben al vaker een boek of tijdschrift meegenomen maar dat ging ongelezen mee terug. Nu heeft hij weer een poging gewaagd en hij is al helemaal trots dat hij ongeveer 10 bladzijden heeft gelezen. Het begin is er.

Nadat we opgedroogd waren zijn we de fietsen gaan pakken om te lunchen. Lekker gegeten met uitzicht op zee weer eens wat anders dan een druk kruispunt.

De lunch verteerd het beste tijdens een massage dus bij de dames op het strand heb ik een heerlijke massage gedaan. Zo fijn in de openlucht onder een frangipani boom met een windje en het ruisen van de zee. Ik hou er zo van. Maurice had bij deze dame, Penny gisteren een voeten massage gedaan. Zij vertelde toen dat voor de pandemie ze een soort huisje op het strand had waar ze masseerde. Ze huurde de grond van de gemeente maar kon dat, uiteraard, niet meer betalen. In Nederland was er dan steun van de overheid maar hier niet. Ze moest het afbreken en ook de fundering die er lag weg halen. Dat laatste lukte haar niet en dat heeft ze onder het zand bedolven. Ze leefde gedurende de pandemie van 300.000 rupiah (€20,-) per maand. Ze aten alleen maar rijst en ei. De mensen hier hebben het echt heel zwaar gehad en moeten nu weer helemaal opnieuw beginnen.

Zoals al eerder geschreven hebben wij samen met Joyce en Ferry de chauffeur die we hier altijd hebben financieel kunnen steunen tijdens de pandemie. Zijn familie is daar zo dankbaar voor en we snappen nu steeds meer waarom. Vanavond zijn we samen met zijn gezin uit eten geweest. Hij heeft een dochter van 17 een zoon van 13 en een zoon van bijna 2. Inderdaad geboren tijdens de pandemie. Zoals hij zelf zei, Wayan is nu veel thuis want er is geen werk. We hebben er om gelachen want hier werkt het nu eenmaal zo, wij zouden denken met geen geld nog een kind er bij is niet zo verstandig.

Maar goed vanavond uit eten. Wayan vertelde dat zijn gezin nog nooit uit eten is geweest en ze keken er heel erg naar uit. Het was heel gezellig en we hadden ook nog cadeautjes voor hun en ze waren erg blij ermee. Het eten zelf was bijzonder. Zo gingen ze helemaal niet van hun bestelde milkshake drinken en Maurice vroeg zich af of ze het wel leuk vonden. Ze hadden een grote hamburger besteld en toen het kwam vroegen ze zich af hoe ze dit moesten eten. Toen wij zeiden of snijden, of de bovenkant er af of met hun handen begonnen ze nadat de patat op was toch maar wat te proberen. Behalve de dochter die heeft er niks van gegeten wat ze zat al vol en heeft de hamburger laten inpakken om morgen mee naar school te nemen om te delen met haar vrienden. Uiteindelijk was de schroom er een beetje vanaf en heeft iedereen lekker zitten te eten. De jongste wilde alleen maar lopen dus om en om waren papa en mama de pineut. Hij heeft uiteindelijk de milkshake van zijn broer en wat kroepoek gegeten. Het was echt een boefje zoals alle bijna 2 jarigen.

Na het eten zijn wij nog even naar een café gegaan waar formule 1 werd uitgezonden. Halverwege ben ik terug gegaan maar het hotel want ik geef er niet echt iets om en was het zat. Lig nu lekker in bed dit verslag te maken en Maurice is nog daar.

Morgen komt Wayan ons om 11 uur halen om naar Ubud te gaan. Daar hebben we nog afgesproken met Chantal, Sip, Ziggy en Teddy.

Ik wil Ferry nog even bedanken voor het printen van de verslagen en bij mijn moeder langs brengen. Ze vond het super leuk om te lezen. Zo blijft ze toch een beetje op de hoogte. Dank je wel!

Rolf, ik ben dan ook geen Indonesiër en schrijf dus jalan2 helemaal uit hahaha maar ik herinner me nu dat je me dit inderdaad eens hebt uitgelegd.

Frits, Eka Yanti werkt normaal nog wel hier maar nu even niet. Ze hebben maar 25% van het personeel werkend op dit moment omdat het nog zo rustig is. Zij heeft 4 maanden geleden een baby gekregen.

Ook altijd weer leuk om alle reacties te lezen van jullie.

Geschreven door Maurice.Nicole